CHAPTER 8

2319 Words

-CHAPTER 8- EVA TALK “ไปไหนมา ทําไมกลับมาป่านนี้? พี่เกือบรับหน้าพ่อไม่ทันนะ!!” “เดี๋ยวนี้ชักจะดื้อใหญ่แล้วนะอีฟ เที่ยวให้มันน้อยๆหน่อยดิ” “พวกพี่ไม่รู้อะไรก็เงียบไปเลย ฉันอยากอยู่คนเดียวพี่ออกไปก่อนเถอะนะ อย่าเพิ่งถามอะไรตอนนี้ ฉันปวดหัว!” ฉันรู้ว่าพี่ฉันต้องวุ่นวายไม่น้อยกับการรับหน้าคุณป๋า ก่อนออกไปฉันก็ให้เหตุผลเดิมว่าขอไปทํางานบ้านเพื่อน อย่าว่าแต่แฝดวุ่นวายเลย ฉันเองก็วุ่นวายเหมือนกัน ไอ้บ้าพะเพลิงนั่นมันลักหลับฉัน!! มากกว่าเลวนี่เรียกว่าอะไรฉันจะได้ใช้คํานั้นด่ามันตอนตื่นมา เจอตัวเองอยู่ในสภาพแบบนั้นฉันช็อคมากนะ โกรธมากที่คนนอนข้างฉัน เป็นนายพะเพลิง!! คนที่ทําลายศักดิ์ศรีฉันซะปู้ยี่ปู้ยําคือไอ้บ้านั่น ความสัมพันธ์ตอนนี้มันยุ่งเหยิงไปหมด นายพะเพลิงเป็นแฟนพี่รัน ฉัน เป็นน้องรหัสพี่รัน และฉันก็ได้เสียกับแฟนพี่รหัสตัวเอง!! มีอะไรเลวร้ายกว่านี้ไหม? นายพะเพลิงมันเลวอันตรายเกินไป เกินกว่าที่ฉันคาดคิดไว้มาก ฉันเสียซิงแบบไม่มีสติปกป้องตัวเองนี่โคตรโมโหเลยนะ เกลียดตัวเองที่อวดฉลาดคิดว่ามันจะไม่กล้าทําอะไร ฉันระวังตัวเองแล้วนะแต่ดันพลาด... แต่คนอย่างอีฟต้องสตรอง ฉันเงียบ มันเงียบ ทุกอย่างก็จะกลายเป็นความลับ จะไม่มีใครรู้ เรื่องบ้าๆที่เกิดขึ้นระหว่างฉันกับนายพะ เพลิงเด็ดขาด คิดซะว่าฉันฝันไปแล้วกัน ไม่ฝันก็เหมือนฝันเพราะฉันโดนข่มขืนโดยที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ต้องเลวแค่ไหนถึงจะทําแบบนี้ได้... ฉันไม่รู้สึกอะไรสักอย่างเท่ากับว่าฉันไม่รับรู้ว่าโดนทําอะไรต่อมิอะไรไปบ้าง มันดูเป็นความคิดปลอบใจตัวเองแต่มันเป็นทางเลือกเดียวที่เหมาะกับฉันตอนนี้ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่โอดครวญร้องไห้ ไปอาบน้ำดีกว่า เลิกคิดอะไรฟุ้งซ่านได้แล้วอีฟ!! นอนแช่น้ำอุ่นในอ่างอาบน้ำช่วยให้ผ่อนคลาย วันนี้คงเป็นวันที่ฉันอาบน้ำนานเป็นพิเศษ อยากนอนแช่ให้มันง่วงพอลุกออกไปก็จะได้ หลับไปเลย เมื่อรู้สึกผ่อนคลายจนเริ่มเคลิ้มจะหลับฉันจึงลุกออกมาสวมชุดคลุมอาบน้ำ หันไปมองตัวเองในกระจกบานใหญ่ แผลที่ปากฉัน... ไอ้บ้าพะเพลิงนั่น!!! ว่าจะไม่นึกถึงแล้วเชียว... ฉันพ่นลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน สองขาพาตัวเองเดินออกมาให้พ้นกระจก ไม่อยากเห็นตัวเองและไม่อยากนึกอะไร ฉันล้มตัว นอนลงบนเตียงทั้งชุดคลุมอาบน้ำแบบนั้น เหลือบไปมองตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ซึ่งเป็นเครื่องระบายอารมณ์ชั้นดี แต่ตอนนี้ฉันไม่มีแรงแม้แต่จะยกขาถีบมันหรอก อ่อนแอไปหมดทั้งร่างกายทั้งจิตใจ โอเค ฉันแค่เหนื่อยต้องการพักผ่อนแค่นั้น.. พอตื่นมาอีกทีก็จะเป็นอีฟคนเดิม... แต่พอหลับตาลงมันทําให้ฉันนึกภาพไอ้บ้านั่น ภาพตอนที่มันจูบฉันยังตามมาหลอกหลอนอีกเหรอ? แล้วฉันต้องทํายังไงให้ลืมเนี่ย!! นอน กลิ้งไปกลิ้งมาอยู่แบบนั้นกว่าจะหลับได้ก็ทะเลาะกับตัวเองจนเหนื่อย “ปากไปโดนอะไรมา ไม่มีอะไรจะเล่าให้พี่ฟังเหรอ?” ฉันได้ยินเสียงพี่ชายตัวเองพูดอยู่ใกล้ๆจึงลืมตาขึ้นมาดู แฝดนั่งอยู่ขอบเตียงพร้อมมองหน้าฉันอย่างค้นหาคําตอบ เหลียวไปมองนาฬิกาพบว่าตอนนี้เกือบสี่ทุ่มแล้ว นี่ฉันหลับตั้งแต่บ่ายถึงสี่ทุ่มเนี่ยนะ!! หันกลับมามองแฝด ดูออกว่าเป็ นห่วงฉัน... “ปากทําไม? ก็กินข้าวแล้วเผลอกัดปากตัวเอง” “ไม่ได้ไปมีเรื่องกับใครมาเหรอ? แล้วรอยที่คอ?” “เปล่า ไม่มี คอก็แค่มดกัด” แฝดพยายามจับผิดฉันแต่ฉันตีหน้านิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พี่เอเดนเดินไปยกถ้วยข้าวต้มที่วางบนโต๊ะมาให้ฉัน แต่ฉันปรามไว้ก่อน เพราะเดี๋ยวจะลุกไปนั่งกินตรงนั ้นแหละ ไม่ต้องยกมาที่เตียง “พรุ่งนี ้มีเรียนเช้าใช่มั้ย เดี๋ยวพี่ไปส่ง” “อืม แฝด วานสืบประวัติคนชื่อพะ.. เอ่อ ไม่มีอะไรละ พี่ ออกไปเถอะฉันจะกินข้าวแล้ว” “พะอะไร? นี่มีเรื่องอะไรที่พวกพี่ไม่รู้ ใช่มั้ย เรามีกันแค่นี้นะอีฟ เธอจะปิดบังพวกพี่ไม่ได้ ยังไงเธอก็เป็นผู้หญิง” “มันไม่ได้มีอะไรหรอกพี่อย่าโวยวายทําเป็นเรื่องใหญ่ไปหน่อยเลย ฉันขอจัดการเองแล้วกัน ไปนอนได้แล้วแฝดไป” “เออ มีน้องก็โคตรจะดื้อเลยว่ะ ถ้าจัดการไม่ไหวก็บอก” ฉันพยักหน้าให้พี่ชายทั้งสองคนเชิงรับรู้ในสิ่งที่พูด บ้าเอ้ย ตื่นมาก็นึกถึงหน้าไอ้บ้าพะเพลิงนั่นอีกแล้ว มันจะตามมาหลอกมาหลอนฉัน ไปถึงไหนวะ โคตรน่ารําคาญเลย ช่างหัวมันสิ อย่าไปเก็บมาคิดให้เป็ นเสนียดหัวสมอง... ข้าวต้มหมูสับใส่เห็ดหอมของโปรดฉัน ฉันชอบกินข้าวต้มไม่ว่า จะตอนป่ วยหรือไม่ป่ วยก็ชอบกิน ฉันชอบกินอะไรมีมันมีนํ ้าอ่ะ ซดแล้ว ชุ่มคอดี ก๋วยเตี๋ยว ข้าวต้ม หรือต้มยํา ถ้าเป็ นข้าวผัด ผัดกะเพรา กิน เปล่าๆมันแห้งแปลกๆ จําเป็ นต้องสั่งกับที่เป็ นนํ ้าเพิ่ม แต่อาหารที่บ้าน มักจะมีครบเลยโดยที่ฉันไม่ต้องร้องขอ “โอ้ยย ซี๊ดดด” เจ็บแผลที่ปาก... มันต้องเป็นแผนของไอ้เลวพะเพลิงนั่นแหละ กะจะไม่ให้ฉันกินข้าวอย่างมีความสุขเลยใช่ไหม มันต้องคิดมาแล้วแน่ๆถึงทําซะจนปาก แตกขนาดนี้ จูบบ้าบออะไรรุนแรงถึงขั้นปากแตก ที่มาจูบฉันนั่นปากหรือที่ดูดส้วมกันแน่ เกลียดมันจริงๆ “ยิ้มอะไรไอ้หมี อยากตายเหรอ!!” ทําอะไรไม่ได้นอกจากพาลใส่ตุ๊กตา... ตั้งสติอีกทีนะอีฟ ต่อไปนี้ฉันกับนายพะเพลิงจะไม่มีอะไรข้องเกี่ยวกันแล้ว ไม่เจอ ไม่คุย ใช้ชีวิตทางใครทางมันเหมือนก่อนหน้าที่ยัง ไม่รู้จักกัน ที่เกิดขึ้นมันแค่อุบัติเหตุที่ฉันไม่รู้ตัว กับพี่รัน ฉันคงไม่ไปเจอสักพัก... เข้าใจอารมณ์ฉันไหม ถึงพี่รันจะไม่รู้เรื่องของฉันกับนายพะเพลิงก็จริง แต่ฉันรู้อยู่กับใจไงว่าไปมีอะไรกับแฟนเขา ฉันมีความสัมพันธ์ที่มันไม่ควรเกิดขึhนกับแฟนพี่รัน เหมือนฉันหักหลังพี่รันยังไงไม่รู้สิ ทั้งที่ฉันรักพี่รันมากและคิดจะปกป้องจากคนชั่วอย่างนายพะเพลิง แต่กลับเป็นฉันเองที่พลาดท่าเสียทีให้มัน... คนจะชั่วยังไงมันก็ชั่ว... [ วันต่อมา] ฉันเอากอเอี๊ยะแปะคอบริเวณที่มีรอยคิสมาร์กไว้ต่อหน้าแฝด ฉันทําเป็นเกาเพราะคันเนื่องจากมดกัดเพื่อให้แฝดไม่สงสัย “มดที่ไหนมันกัดใหญ่ขนาดนั้น?” “ไม่รู้อ่ะ รู้สึกคันก็เกา พอเกาก็เป็นอย่างที่เห็นนี่แหละ” “มดตัวผู้หรือเปล่า” “ไม่รู้ ไม่ได้แหกดูจู๋มัน” แต่อย่างที่เห็นว่าแฝดไม่ได้โง่... เดี๋ยวรอยมันก็หาย รวมทั้งปากที่แตกด้วย ฉันก้าวลงจากรถแล้วขึ้นเรียนทันที นั่งเรียนให้มันหมดคาบไป วันนี้ฉันมีเรียนทั้งเช้าและบ่าย เลย แล้วตอนเย็นหลังเลิกเรียนก็กลับกับพี่เอเดน วันนี้พี่เอเดนมีเรียนเต็ม วันเหมือนกัน ตื๊อดึ่ง พี่รัน.. [อีฟอยู่ไหน มากินข้าวกัน] “พี่รันกินเลย อีฟกินแล้ววววว ” ยังไม่อยากเจอหน้าพี่รันตอนนี้ ฉันต้องเดินมากินข้าวที่โรงอาหารอีกคณะนึงเพื่อเลี่ยงการพบเจอนี้ ช่วงบ่ายเป็นวิชาที่น่าเบื่อมาก กว่าจะทนนั่งเรียนให้จบคลาสก็หาวไปไม่รู้กี่รอบ “เลิกคลาสค่ะนักศึกษา อย่าลืมทบทวนบทเรียนวันนี้แล้วอาทิตย์หน้ามีสอบเก็บคะแนนนะ” หมดคาบสักที ฉันเก็บกระเป๋าแล้วโทรหาแฝดให้มารับหน้าตึกคณะทันที อยากกลับไปนอนกลิ้งไปมาอยู่บนเตียงที่ห้องนอนแล้ว ชีวิต ช่วงนี้ไม่อยากทําอะไรเลย อยากนอนอยู่บ้านอย่างเดียว หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป... เป็นช่วงเวลาหลายวันที่ชีวิตฉันสงบสุขเป็นอย่างมาก ฉันใช้ชีวิตของฉันในการไปเรียนและกลับบ้าน ไม่ไปเที่ยวที่ไหนเลย ตื๊อดิ่ง [ PHAPERNG ส่งรูปภาพถึงคุณ ] เดี๋ยวๆ ใครนะ!!! ชื่อนี้มันควรหายไปจากชีวิตฉันแล้วด้วยซ้ำ ไลน์มาได้ยังไงวะ อ๋อ มันมีเบอร์ฉันนี่นาเวลาเมมเบอร์โทรศัพท์มันจะค้นเจอในไลน์ด้วยใช่ ไหม แล้วมันเป็นบ้าอะไรถึงไลน์มาไม่ทราบ ไม่ ฉันไม่กดดูหรอก ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น!! ฉันนั่งทําการบ้านต่อไปโดยยัดโทรศัพท์ไว้ใต้หมอนแล้วกลับมา นั่งที่โต๊ะด้วยสติสตังที่เริ่มเตลิด พ่นลมหายใจออกมาแล้วเริ่มอ่านเนื้อหา การบ้านไปเรื่อยๆ ตื๊อดึ่ง การสื่ออารมณ์และท่าทางประกอบการแสดง... ตื๊อดึ่ง ควรเข้าใจตัวละคร จินตนาการว่าคือตัวเรา... [ Rrrrrrr ] โว้ยยยยยยยยยยยย ไอ้พะเพลิง!! นี่ถึงขนาดโทรมาเลยหรือไง ฉันเดาได้แม้กระทั่งไม่เห็นชื่อคนโทรมาด้วยซ้ำ เอาไงเอากันวะ รับๆสายไปจะได้จบๆเรื่อง อยากรู้เหมือนกันว่ามีอะไรกับฉันนักหนา “มายุ่งอะไรกับฉันอีก ห้ะ โทรมาทําซากอะไร!!” [ฉันควรถามเธอมากกว่า ออกมาคุยกันให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้เลยนะ] “คุยบ้าอะไรฉันไม่คุยอะไรทั้งนั้น” [หนีหน้าแบบนี้ฝีมือเธอจริงๆด้วยสินะ ฉันอยู่หน้าซอยบ้านเธอ] “มาทําไมล่ะ กลับบ้านนายไปสิโว้ย แค่นี้นะ” [กล้าตัดสายฉันงั้นเหรอ ยังไม่เห็นรูปในไลน์ใช่มั้ย?] “ห้ะ?” [ให้โอกาสเธอดู แล้วห้ามวางสาย] ฉันกดเข้าไปดูรูปในไลน์ที่นายพะเพลิงส่งมาแทบช็อค รูปฉันนอนหลับอยู่บนเตียงที่ผับวันนั้นมันถ่ายไว้จริงๆสินะ “นายจะเอายังไงพูดมาเลย” [บ้านหลังใหญ่ๆที่มีสิงโตตัวเท่าเมอร์ไลอ้อนอยู่หน้าประตูนี่ใช่ บ้านเธอรึเปล่า?] “ว่าไงนะ!! เออใช่ อย่าเข้ามานะโว้ย!!” [ก็ไม่แน่ บอกแม่บ้านที่ออกมาทิ้งขยะว่ามาหาอีฟดีมั้ย ยังไงดี] “ไอ้พะเพลิง!!! ขับเลยไปประตูหลังบ้านเดี๋ยวฉันลงไป” จะไม่เชื่อว่าทุกอย่างจะจริงถ้าฉันไม่เปิดผ่าม่านในห้องนอนแล้ว เห็นรถสปอร์ตขับชะลออยู่หน้าบ้าน มันต้องการอะไรจากฉันอีกเนี่ย ถ้า คนที่บ้านรู้เรื่องของฉันกับนายพะเพลิงได้ตายศพไม่สวยแน่ คุณป๋าได้จับนั่งยางแล้วเผาสดไม่ให้เหลือซากอย่างไม่ต้องสงสัยเลย แทนที่เรื่องจะเงียบจะกลายเป็ นเรื่องใหญ่... ฉันเดินซอกแซกหลบคนในบ้านทั้งลูกน้องพ่อ แม่บ้าน พี่ชาย รวมถึงคุณป๋าและคุณแม่ แต่เรื่องนี้ฉันชํานาญเพราะหนีเที่ยวบ่อย ไม่ นานก็มาโผล่ที่ประตูหลังบ้านแล้วนายพะเพลิงยืนกอดอกพิงประตูรถอยู่ [เธอทําแบบนี้ทําไมอีฟ] “ฉันทําอะไร? ไปคุยกันที่อื่นได้มั้ยเดี๋ยวคนที่บ้านเห็น” [น่ารําคาญว่ะ งั้นก็ขึ้นรถ!!] ใครกันแน่ที่น่ารําคาญ นายไม่ใช่เหรอที่มาหาฉันถึงที่... นายพะเพลิงหันหลังแล้วเปิดประตูขึ้นรถไป ฉันจึงรีบเดินอ้อมไปอีกฝั่งเพื่อขึ้นรถเหมือนกัน บอกนายพะเพลิงให้ขับไปแถวสวนสาธารณะใกล้ๆ เห็นหน้ามันใกล้ๆก็อดคิดถึงตอนนั้นไม่ได้ เรื่องวันนั้นอ่ะ “ไม่ต้องลง เดี๋ยวมีคนเห็น นายมีอะไรว่ามาสิ” “รอยที่คอหายแล้วเหรอ? ทําไมปากยังไม่หายอีกวะ โทษทีนะ วันนั้นจูบแรงไปหน่อย” “จะพูดถึงทําพระแสงพระดาบอะไรเล่า!!” “เธอบอกเรื่องที่ฉันมีผู้หญิงคนอื่นกับรันใช่มั้ย ก็ตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะไม่ยุ่งอ่ะ แล้วทําไมเธอผิดคําพูดงี้วะ?” ฉันบอกอะไรวะ?... “ไม่ ตั้งแต่วันนั้นฉันยังไม่เจอพี่รันเลยนะ” “อย่ามาสตอเบอร์รี่ รันบอกว่ามีรูป บอกว่ามีคนเห็นกับตา แล้วไหนจะรอยเล็บที่คอฉันอีก เออรอยเล็บเธอฉันแก้ตัวได้ว่าเป็นเล็บฉัน ฉันเกาอะไรก็ว่าไป แต่อย่างอื่นที่รันรู้ถ้าไม่ใช่เธอก็ไม่มีใครแล้ว” “ก็บอกว่าฉันไม่ได้บอกไง!!” “รันรู้ทุกอย่างที่เธอรู้ ถ้าไม่ใช่เธอจะหมาที่ไหน?” “พูดไม่รู้เรื่องเหรอว่าไม่ได้บอกอ่ะ อย่าโง่!!” “ปากแข็งแบบนี้ฉันต้องจูบเธอให้ปากแตกอีกรอบดีมั้ย?!!” “อย่าเข้ามานะโว้ย เออๆฉันบอกเองโอเคยังวะ!!!” ไอ้บ้านี่เอะอะก็จะจูบฉันต้องบอกแบบนั้นออกไปเพื่อให้นายพะเพลิงหยุด จังหวะนี้คิดได้แค่เอาตัวรอดจากการจูบทะลุทะลวงของไอ้บ้านี่ให้ได้ก็พอ อยู่ดีๆพอบอกจะจูบมันก็เอาหน้าพุ่งเข้ามาเลย ฉันใช้มือดันหน้าแล้วยอมรับไปก่อนค่อยเคลียร์ทีหลัง END TALK

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more