CHAPTER 7
2331 Words
-CHAPTER 7-
ร่างเล็กถูกวางลงบนเตียงอย่างบรรจง ผมถ่ายรูปเธอไว้ทุกซอกทุกมุมเอาไว้แบ็คเมล์หากเธอปากโป้งเรื่องของผมเมื่อไหร่ล่ะก็ได้เห็นดีกันแน่ ผมไม่ได้คิดจะปล้ำเธอหรอกนะ เอ่อ ก็แอบคิดบ้างนิดหน่อย
จากถ่ายรูปเธอแบบเสื้อผ้าครบชุดก็ค่อยๆถอดเสื้อออกจนเหลือแต่ชุดชั้นในแล้วถ่ายเก็บไว้กะจะถ่ายแค่นี้แหละไม่ได้ว่าจะถ่ายตอนเธอ โป๊เปลือยเก็บไว้ เอาจริงๆปะ จะบอกว่าเธอโคตรน่าอึ้บ!!
ยุบหนอ...พองหนอ...กลั ้นใจหนอ....อดทนหนอ....
ที่ผมตั้งใจไว้คือจะให้เธอตื่นมาในสภาพที่เรียกว่าเกินสุ่มเสี่ยง ให้คิดไปเลยว่าพลาดท่าเสียทีกับผมแล้วเรียบร้อย ผมค่อยๆถอดกางเกงของเธอออกช้าๆเผยให้เห็นเรียวขาขาวเนียนของเธอ ไหนจะกางเกงชั้นในที่ปกปิดเนินเนื้ออยู่
ฟู่ ...จะทนไม่ไหวแล้วว่ะ!!
ถอดกางเกงเสร็จสภาพเธอจึงเหลือแต่ชุดชั้นในและกางเกงชั้นใน หน้าใสที่หลับไม่รู้เรื่องรู้ราว หน้าอกขนาดกําลังดีที่โผล่พ้นร่มผ้า เอวคอดได้รูป สะโพกผายดูน่าสัมผัส พอเลย หยุดมอง!!
ผมไม่ได้ปลดปล่อยมาหลายวันแล้วด้วยไง ไม่ได้ๆ ผมสะบัดหัวไล่ความคิดอย่างว่าออกจากสมองแล้วเดินออกจากห้องพักมานั่งโซฟาตัวเดิมข้างนอก เหล้านอกราคาแพงถูกกลืนลงคอผมอีกครั้งหลายต่อหลายแก้ว ทําไมภาพเรือนร่างของยัยเด็กนั่นไม่หลุดออกไปจากความคิดสักทีวะ มัวแต่นึกถึงอยู่ได้ หรือผมต้องเมากว่านี้
“เห้ยน้อง เอาดีกรีแรงกว่านี ้มาหน่อย”
เมื่อเหล้าดีกรีแรงมาวางตรงหน้าผมก็ยกกรอกเข้าปากทันที จากหนึ่งแก้วเป็นสองแก้ว จากสองแก้วเป็นสามแก้ว โอเคว่าตอนนี้มึนได้ที่ แล้วจริงๆ พร้อมหลับก็ว่าได้ ถ้าผมยังมีสติหลงเหลือมากกว่านี้ กลัวจะทําอะไรล่วงเกินยัยเด็กนั่นไปจริงๆ ถ้าได้ก็ดีนะแต่ไม่ทําดีกว่า
สองขาพาตัวเองเดินตุปัดตุเป๋ เข้าไปยังห้องพักอีกครั้ง ร่างบางยังนอนบนเตียงด้วยท่วงท่าเดิม ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนจะเดินเข้าไปหาเธอใกล้ๆแล้วนั่งขอบเตียงมองหน้าเธอชัดๆ
“ฉันไม่ได้อยากทําแบบนี้กับเธอเลยนะยัยตัวแสบ แต่ฉันรักรันมาก มากจนไม่ยอมให้ใครมาทําลายความรักของฉันได้หรอก”
ผมจัดการถอดทั้งชุดชั้นในและกางเกงชั้นในเธอออกอย่าง รวดเร็วแล้วใช้ผ้าห่มคลุมร่างเปลือยเปล่าไว้ ไม่อยากมองอะไรของเธอ นานไปกว่านี้ จิตใจไม่ค่อยเข้มแข็งจากนั้นก็ตามมาด้วยการถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกจนหมด ก่อนจะล้มลงนอนบนเตียงข้างเธอสอดตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกัน
เรานอนใกล้กันมากจริงๆ...
ยัยตัวแสบนี่ว่าไปก็น่ารักเหมือนกันนะ ยิ่งเวลาหลับเนี่ยค่อยดูสมกับการเป็นเด็กหน่อย ถึงเธอจะเด็กกว่าผมแค่ปีเดียวแต่หน้าเธอเด็ก มากจริงๆ ผิวแก้มใส จมูกโด่งรั้นได้รูป ปากสีชมพูระเรื่ออย่างธรรมชาติ
จุ๊บ
มารู้ตัวอีกทีผมก็จูบเธอซะแล้ว...
ตอนแรกก็แค่มอง สงสัยปากเธอเรียกร้องหาผมเอง...
ผมเริ่มบดคลึงริมฝีปากบางอย่างละเมียด ไล่ขบเม้มอยู่อย่างนั้น จนได้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งรสชาติเค็มปร่าทําให้ผมต้องจําใจผละ ออกมามองริมฝีปากบางบวมเป่งมีคราบเลือดไหลออกมาเล็กน้อย
นี่ผมเมาจนยั้งแรงตัวเองไม่ได้เลยสินะ...
ก่อนจะนอนไม่วายจะต้องทําคิสมาร์กที่ซอกคอของเธอสักหน่อยเพื่อความแนบเนียนของแผน ถ้าผมไม่เมาขนาดนี้ผมก็ไม่รู้เลยว่าเธอจะรอดพ้นเงือ้มมือผมไปได้หรือเปล่า ขณะที่ฤทธิ์เหล้ากล่อมให้ผมหลับแต่ลูกชายผมยังคงตื่นตัวไม่ยอมหลับสักที
[ วันรุ่งขึ ้น]
“โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย ไอ้พะเพลิง!!!”
ผั้วะ พลั่กๆ ตุ้บ
“โอ้ยๆ เชี่ยไรวะ”
ผมกลิ้งตกเตียงด้วยแรงมหาศาลจนผมตื่น หันมองร่างเล็กที่ยัง ไม่ใส่เสื้อผ้าสักชิ้นรวมทั้งผมด้วย เธอกําลังชี้หน้าด่าผมปาวๆแต่ผมง่วง มากจนหูมันอื้อไปหมด ยังไม่สร่างเมาเลยเนี่ย
“ย้าาาาาาาส์ ไปตายซะ ไอ้เลว!!”
ตุ้บ
สกายคิกส์ปลายคางซะกูเกือบน็อค นี่แรงคนหรือแรงควายวะ
“จะโมโหอะไรวะ ตอนฟินก็ฟินด้วยกัน”
“นายทําแบบนี้ได้ยังไง ฉันเป็นน้องรหัสแฟนนายนะ!!”
“ก็เธอไม่ใช่เหรอที่อยากให้ฉันเลิกกัน? ก็ลองดูสิ เธอไปบอกรันเลยว่าฉันเป็นยังไงแล้วทั้งรูปทั้งคลิปเรื่องของเราเมื่อคืนจะหลุดทันที”
“นายถ่ายไว้ด้วยเหรอ โคตรเลวเลยว่ะ เอาโทรศัพท์มาเดี๋ยวนี้!”
“ให้ก็โง่ดิ”
เธอหันไปหยิบเสื้อผ้าตัวเองใส่ไปด้วยแล้วปากก็ด่าผมไปด้วย ดูออกเลยว่าเธอโมโหแค่ไหนแต่ก็ไม่ยักจะร้องไห้ ไม่มีวี่แววของน้ำตาสักนิด เอาเป็นว่าแผนผมสําเร็จแล้วกันเพราะทําให้เธอเชื่อได้
ผมลอบยิ้มอย่างมีชัยชนะแล้วหยิบกางเกงในขึ้นมาใส่อย่างสบายใจ ตามด้วยบ็อกเซอร์และกางเกงยีนส์
“ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่านายจะเจาะไข่แดงฉันอ่ะ เฟคใช่มั้ย ถ้าได้กันจริงบนที่นอนต้องมีเลือดดิ ไหนอ่ะเลือด!!”
เลือด? นี่เธอซิงเหรอวะเนี่ย?
“พอดีเมื่อคืนไม่ได้เอาบนเตียงแต่ไปเอาในห้องน้ำฉันก็ล้างคราบเลือดให้เธอละนะ อยากตามหาคราบเลือดก็ไปมุดท่อน้ำทิ้งโน่น”
“สารเลวเอ้ยยย วางยาแล้วยังลักหลับอีกเหรอวะ โว้ยยย!!”
เพล้ง พลั้วะ พลั่กๆ
“หยุดเดี๋ยวนี่นะ ฉันบอกให้หยุด อีฟ หยุด!!!”
ข้าวของผมเริ่มร่วงแตกลงพื้นด้วยฝีมือของเธอ เป็นลูกก็อตซิลล่าเหรอถึงเกิดมาเพื่อทําลายล้างขนาดนี้ ผมเข้าไปกอดล็อคตัวเธอจาก ด้านหลัง เธอเป็นผู้หญิงจริงๆรึเปล่าเนี่ยแรงเยอะเป็นบ้า กว่าจะลากออกมาให้ห่างข้าวของได้ก็เหนื่อยเหมือนกัน ฤทธิ์เยอะจนผมหงุดหงิด...
พลั่ก
“ปล่อยฉัน!!”
“ไม่”
ผมดันตัวเธอให้ติดกับผนังห้องก่อนจะยันแขนทั้งสองข้างของ ตัวเองล็อคตัวเธอไว้ เธอโมโหผมก็โมโหเหมือนกัน
“รู้ว่า โกรธแตเ่ธอไม่มีสิทธิ์มาทําลายข้าวของแบบนี้!!”
“แล้วนายมีสิทธิ์มาทําระยํากับร่างกายฉันด้วยเหรอ? ห้ะ? นาย มีสิทธิ์มาวางยาฉันแบบนี้เหรอ?!! ถามก็ตอบดิวะ!!!”
อุ๊บ
เสียงของเธอมันทําให้ผมรําคาญจนต้องใช้ปากผมประกบเพื่อปิดเสียงเธอไว้ เธอใช้มือทุบตีผมได้ไม่กี่ทีผมก็จับข้อมือเธอทั้งสองข้างขึงกับผนังทําให้เธอหมดหนทางสู้
“โวยวายอีกสิ แล้วที่เธอจะทําให้ฉันเลิกกับรันเธอมีสิทธิ์อะไรวะ”
“ที่นายต้องเลิกกันมันสมควรแล้ว แต่ที่นายทํากับฉันมันไม่สมควรเลยนักนิด ลูกผู้ชายอะไรวะลักหลับผู้หญิง ถุย!”
อุ๊บ
ฝีปากกล้าแบบนี้ต้องบดขยี้ด้วยปากผมเองมันถึงจะสมน้ำสมเนื้อ เสียงอื้ออึงในลําคอเธอก็ต้องแพ้ให้กับปากผมที่บดเคล้าอย่างหนักหน่วง กัดปากเธอเพื่อยอมให้เธอเผยอปากรับลิ้นร้อนของผมเข้าไปสอดลิ้นเข้าโพรงปากตวัดไล่ลิ้นเล็กอย่างชํานาญ
ยิ่งเธอปฎิเสธสัมผัสผมมันยิ่งทําให้ผมไม่อยากหยุด!!
“โอ๊ะ อีฟ!!”
ผมต้องรีบผละออกจากริมฝีปากสวยเพราะเธอกัดลิ้นผม ไม่รู้ว่ากลิ่นคาวเลือดที่สัมผัสมันมาจากปากเธอที่ผมจูบจนแตกหรือลิ้นผมที่โดนเธอกัดมากกว่ากัน
เพี๊ยะ!!
“อย่ามาเรียกชื่อฉัน ฉันรังเกียจ!!”
เธอใช้จังหวะที่ผมปล่อยมือจากเธอมากุมปากตัวเองดิ้นหลุดจาก พันธนาการของผมและตบผมฉาดใหญ่ ก็ยังสงสัยอยู่ดีว่าที่ตบนี่มือหรือตีนวะ ตัวแค่นี้เอาเรี่ยวเอาแรงมาจากไหนเยอะแยะ
“เดี๋ยวฉันไปส่งที่บ้าน แล้วบ้านเธออยู่แถวไหนล่ะ”
“ไม่ต้องมาพูดดี ฉันมีปัญญากลับเองได้!!”
อั่ก
ใครได้ยัยนี่เป็นแฟนต้องน่วมแน่ๆ เธอยกเท้าขึ้นถีบผมซะกระเด็นแล้วหยิบกระเป๋าวิ่งออกจากห้องไป แต่ออกไปจากห้องนี้ก็เท่านั้น แหละเพราะเธอไม่มีทางออกไปจากที่นี่ได้ สายๆแบบนี้ข้างล่างไม่มีคนหรอก กุญแจสําหรับออกไปจากที่นี่ก็มีผมนี่แหละที่ครอบครองไว้เพราะมันคือลายนิ้วมือของผมเอง ผมจะเข้าและออกด้านหลังผับเสมอ ด้านหน้าผับต้องใช้กุญแจซึ่งผมไม่ได้พก คิดว่าแค่มีนิ้วก็พอแล้ว อยากดื้อรั้นก็ตามใจ ผมอาบน้ำอย่างใจเย็น นอนแช่น้ำอุ่นในอ่างอาบน้ำพร้อมกับคิดเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเธอ
เด็กผู้หญิงที่ซื้อตุ๊กตาตัดหน้าผมไปวันนั้น คือผู้หญิงที่ผมเพิ่งจูบปากแตกซ้ำสองไปเมื่อกี้ เหอะ ตลกดี เด็กที่อุ้มตุ๊กตาด้วยท่าทางร่าเริง ยิ้มแย้มมันจะร้ายได้ขนาดนี้เลยเหรอวะ
เธอนี่มันเด็กดื้อจริงๆนะอีฟ...
ผมอาบน้ำเสร็จก็สวมชุดคลุมอาบน้ำเดินออกมา พบเธอนั่งหน้าบึ้งอยู่บนเตียง อยากจะหัวเราะดังๆแต่เกรงใจ สมน้ำหน้าอยากดื้อดีนัก ถ้าให้ผมไปส่งป่านนี้ถึงบ้านแล้วมั้ง ดื้อรั้นจะไปเองแล้วเป็นยังไง ไกลสุดแค่หน้าประตูแต่ออกไปข้างนอกไม่ได้
“หึ นึกว่าจะแน่”
“นายอาบน้ำหรือซ้อมตายเนี่ย นานชิบ!!”
ยังปากดีขี้โวยวายไม่หายแบบนี้ก็รอต่อไปละกัน...
“เธออยากกลับมากเหรอบ้านน่ะ”
“แล้วฉันจําเป็นต้องอยู่กับนายนานกว่านี้เหรอ?”
“ฉันอยากอยู่กับเธอตายล่ะ”
เธอหันหน้ามามองผมตาขวางเหมือนหมาบ้า แต่ผมไม่ได้สนใจ ยังคงตั้งหน้าตั้งตาแต่งตัวของผมต่อไป บรรจงแต่งตัวให้ช้าที่สุดเพื่อให้เธอโมโหเล่นๆ
“จะส่องอะไรนักหนากระจกเนี่ย ส่องไปนายก็ไม่ได้หล่อขึ้นหรอก นะ เร็วๆหน่อยเถอะฉันอยากกลับบ้าน”
ไม่นานผมก็แต่งตัวเสร็จพอดี ทว่าเธอลุกพรวดเดินกระแทกเท้า ไปรอผมที่หน้าประตูแล้ว ผมฉีดน้ำหอมเสร็จก่อนจะเดินตามเธอออกมา
“เดินแรงๆไม่เจ็บเหรอ? ตรงนั้นอ่ะ เมื่อคืนเปิดซิงเลือดไหลเยอะเลยนะ เสียดายที่เธอไม่มีสติได้เห็นเรามีความสุขกัน”
“เรากับผีน่ะสิ เกลียดนายว่ะ เลิกพูดเรื่องนี้เหอะฉันขอร้องหลังจากวันนี ้ไปฉันจะไม่ยุ่งกับนายแล้ว ต่อไปเราเหมือนคนไม่รู้จักกันไม่ต้องมาทักมาคุยกันใดๆทั้งสิ้น ศัตรูคือศัตรู นายจะคบกับพี่รันต่อไปก็แล้วแต่ ฉันไม่อยากพาตัวเองมายุ่งกับคนสารเลวแบบนาย”
“พูดยาวจัง ขี้เกียจฟังว่ะ สรุปจะไม่ยุ่งเรื่องของฉันแล้วใช่มั้ย”
“อือ นายก็รักษาคําพูดด้วยล่ะ รูปหรือคลิปที่นายถ่ายก็ลบซะ”
ทําไมผมถึงสังเกตเห็นแววตาของเธอมันใสเอ่อไปด้วยน้ำ หรือยัยนี่กําลังจะร้องไห้? ไม่หรอก แววตาเธอดูทั้งเศร้าและโกรธในเวลา เดียวกัน ผมอาจจะแกล้งเธอแรงไปแต่ผมไม่ได้ล่วงเกินเธอจริงๆ ทุกอย่างมันเป็นแค่เรื่องที่ผมสร้างขึ้นมาเพื่อให้ได้คบรันต่อไป
ผมเดินนําเธอไปยังประตูหลังผับก่อนจะยกนิ้วสแกน เธอสงบปากสงบคําลงมากจริงๆ นั่งเงียบมาตลอดทาง ทั้งรถมีแต่เสียง เครื่องปรับอากาศเท่านั้นที่ดัง
ประโยคเดียวที่เธอพูดหลังจากขึ้นรถมาคือบอกว่าบ้านของเธอ อยู่ที่ไหน ซึ่งผมรู้จักเพราะมันเป็นทางผ่านบ้านผมพอดี
“ไม่ต้องเข้าไป นายจอดหน้าซอยนี่แหละฉันเข้าไปเอง”
ผมจอดตามที่เธอบอกแล้วเธอก็เปิดประตูก้าวลงจากรถไปทันที โอเค ขจัดมารผจญสําเร็จ!! ผมขับรถกลับบ้านด้วยความเหนื่อยอ่อน จริงๆตอนนี้ผมยังไม่สร่างเมาร้อยเปอร์เซ็นต์นะ แต่สติมันกลับมาเกินครึ่งแล้ว สามารถขับรถได้โดยไม่เป็นอันตราย
“พี่เพลิง!! หน้าไปโดนอะไรมา?”
“ไม่มีอะไรหรอก แล้ววันนี้ไม่ไปเรียนเหรอเราน่ะ”
“ไม่ไป ขี้เกียจ อุ้ย รอยเล็บที่คอ? นี่พี่ไปรบกับเสือสาวที่ไหนมาเนี่ย เด็ดสะเด่ากันมากเลยสิ แอบซาดิสนะพี่เนี่ย”
“พะพาย!ชักจะรู้มากเกินไปแล้วนะ พี่จะไปนอนแล้วหลบไปๆ”
หน้าตาพะพายอยากรู้ อยากเห็นจนผมหมั่นไส้ พยายามมาถกเสื้อผมดูอีกนะว่าข้างในเนื้อตัวจะมีอะไร ผมผลักหัวน้องเบาๆให้หลบไป แล้วเดินเข้าห้อง พาตัวเองมายืนหน้ากระจกอีกครั้งเพื่อสํารวจ
เชี่ยยยยยย หน้ากู!! โดนไปไม่ตํ่ากว่าห้าหมัดไม่รวมการถีบ กระทืบ ข่วน และเตะยอดหน้า ฝากรอยไว้ได้เจ็บแสบมากนะยัยตัวแสบอีฟ เอาวะ ถือว่าอําลาจากกันด้วยดี
END TALK
- Writer
