ของ(ต้องห้าม)ลัมบาน่า • Lumbana

เมื่อสิบห้าปีก่อน ตระกูลบราวน์เป็นเพียงตระกูลธรรมดาที่ไม่มีอะไรหวือหวามากมาย ลัมบาน่ากำลังก่อร่างสร้างตัวเพื่อให้มีอำนาจมากพอจะใช้ดูแลและปกป้องครอบครัวของตัวเอง แต่ใครจะคิดว่าหนทางของเขามันเต็มไปด้วยความลำบาก และมีสิ่งที่ต้องแลกเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ต้องการมา ชีวิตวัยสามสิบปีของลัมบาน่าเต็มไปด้วยความสุข แม้จะเหนื่อยจากงานแค่ไหนแต่เขากลับมีภรรยาที่น่ารักคอยดูแลใส่ใจอยู่เสมอ แถมเธอยังให้กำเนิดเด็กแฝดสี่คนที่เป็นตัวแทนความรักระหว่างเขากับเธออีก สุดท้ายความสุขมันมักไม่ยาวนานเมื่อผู้นำของภัคคินสันหมายตาอยากจะได้ภรรยาของเขาไปเป็นเมียเก็บของตัวเอง ลัมบาน่ารับข้อเสนอการประลองฝีมือเพื่อรักษาคนรักของตัวเองไว้ แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดคิดดันเกิดขึ้นเมื่ออีกฝ่ายเล่นสกปรก สิ่งที่ควรเกิดกับเขาดันไปตกลงที่เธอ พิมพ์พรรณเสียชีวิตลงด้วยฝีมือของอาร์ดิส ภัคคินสัน และหลังจากวันนั้นเองที่เป็นตัวกระตุ้นให้ครอบครัวบราวน์มาอยู่ในจุดที่สูงสุด ลัมบาน่าเก็บความโศกเศร้าของตัวเองเอาไว้ให้ลึกสุดใจเพื่อเป็นที่พึ่งให้แก่ลูกทั้งสี่ เขาอดทนอดกลั้นเก็บความแค้นเอาไว้และเอาคืนคนที่พรากความรักของเขาไปอย่างสาสม ใครจะไปคิดว่าสิบสามปีต่อมา น้องชายของอาร์ดิสดันอยากแก้แค้นโง่ ๆ เพื่อพี่ชายสารเลวของตัวเอง ปัจจุบัน “นายใหญ่ครับ เอกสารสำคัญครับ” ไดมอนด์ การ์ดคนสนิทของลัมบาน่าวางเอกสารลงตรงหน้าผู้เป็นนาย “แลนซัสยังไม่ได้เลือกเหรอ?” เขาเงยหน้าถามเมื่อเห็นว่าตรงหน้าคือรายละเอียดของนางแบบหลาย ๆ คนที่จะเป็นผู้ถูกเลือกเพื่อให้มาทำการโปรโมทคอนโดในเครือบราวน์ที่ใหม่ “คุณคนกลางแจ้งว่าให้นายใหญ่เป็นคนเลือกครับ ที่ไร่ค่อนข้างยุ่ง” “นายว่าลูกฉันมันจะกลับมาเป็นนักธุรกิจเมื่อไหร่?” ลัมบาน่าถามด้วยความหนักใจ ลูกเขาแต่ละคนไม่ค่อยปกติเลยสักคน ธุรกิจที่บ้านมีให้แต่ชอบไปหาอะไรทำเพิ่ม ถ้านับคนปกติคงมีเพียงลูเซียโน่แฝดคนโตเท่านั้น “ธุรกิจคืองานอดิเรกครับ คุณลูคัสบอกไว้” เขาถึงกับถอนหายใจหนัก ก่อนจะเริ่มเปิดดูประวัติของนางแบบแต่ละคนคร่าว ๆ และแล้วก็ได้มาหนึ่งคนที่สะดุดตาของลัมบาน่าไม่น้อย “นัดคนนี้หน่อย ฉันต้องการคุยกับเขาเป็นการส่วนตัว” เอกสารหนึ่งแผ่นถูกดึงออกมาจากกองและวางลงตรงหน้าของไดมอนด์ “แต่นายครับ นี่มัน…” “ไม่เอาหน่า ไม่ใช่คนเดียวกันสักหน่อย” ผู้เป็นนายใหญ่พูดเหมือนไม่ใช่เรื่องหนักหนาสาหัสอะไร ทั้งที่ไดมอนด์รู้ดีว่าอีกคนมีจุดประสงค์ในการส่งตัวเองเข้ามาคัดเลือก “ถ้าคุณคนกลางรู้ หัวผมขาดได้เลยนะครับ” “ตราบใดที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับฉัน นายก็ไม่ต้องกังวลไปหรอก แลนซัสเห็นแบบนั้นมีเหตุผลจะตายไป” “เฮ้อ ครับ” ไดมอนด์ถึงกับคิดไม่ตก แต่สุดท้ายก็ไม่อาจค้านความต้องการของเจ้านายตัวเองได้ “นายต้องการเจอวันไหนครับ เวลากี่โมง” “วันนี้แล้วกัน สักสองทุ่ม” “ที่ไหนดีครับ” “อืม นายคิดแทนที ฉันต้องดูเอกสารกาสิโนช่วยลูเซียโน่สักหน่อย เจ้านั่นกำลังติดเมีย” เลือดบราวน์ในตัวลูกชายคนโตของเขามันแรงจริง ๆ ปกติบ้างานแทบตาย พอมีเมียก็คลั่งรักจนเพลาเรื่องงานลง แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา เพราะเขาเป็นคนสอนลูกตัวเองว่าหากมีคนรักก็ควรดูแลให้ดี ให้สมกับที่เขาเลือกวางชีวิตเอาไว้ในมือ “ห้องอาหารที่เมอร์รินแล้วกันนะครับ อย่างน้อยก็ให้ผมได้อุ่นใจหน่อย” “นายก็ทำเหมือนว่าใครจะฆ่าฉันได้ง่าย ๆ งั้นแหละ” “ปลอดภัยไว้ก่อนครับ” ต้องยอมรับว่าไดมอนด์เป็นคนที่ค่อนข้างรอบคอบไม่น้อย เพราะแบบนี้มั้งเขาถึงเลือกมาเป็นมือขวา “เอาตามที่นายเห็นสมควร เดี๋ยวฉันรีบจัดการงานตรงหน้าก่อน อย่าให้ใครมารบกวนเด็ดขาด” “ได้ครับ” หลังจากไดมอนด์ออกไป ลัมบาน่าหยิบเอกสารของนางแบบที่ต้องการเจอมาอ่านอีกครั้ง และยกยิ้มร้ายมุมปาก “โง่เหมือนพี่ไม่มีผิด คิดว่าลูกไม้ตื้น ๆ จะทำอะไรได้หรือไงกันนะเอดีน แต่ก็เอาเถอะ จะเล่นด้วยสักหน่อยก็แล้วกัน”