DALAWANG araw na lang, sasapit na ang araw ng linggo kung saan may papasok na bisita galing sa labas. I couldn’t wait for that moment. Nasasabik na akong makita sina Mama at Anghelita.
Sabik na sabik ko na silang mayakap muli. Kinaumagahan ng gabing naka-usap ko si Crista, umaakto kaming parang normal na araw lang. Kung mas’yado kaming magpapahalata sa kilos namin, baka sususpetyahan pa kami.
Yes, we were nervous. We won’t deny that pero hindi ibig sabibin na magpapaapekto kami. Sa ngayon, hindi pa ako nauunahan ng takot. “Saan kayo pupunta, mga binibini?” Hinaharangan kami ng dalawang soldier na naka-bantay sa main door.
Itinaas kaagad namin ni Crista ang kapit-kapit ng aming kanang kamay. Tig-iisa kami ng basket. “Pipitas lang kami ng berries sa gubat,” magalang kong tugon sabay ib
