"อิงชา ม๊าทำข้าวต้มปลา กินหน่อยนะ มานั่งกินเป็นเพื่อนม๊าหน่อยสิ " มาม๊าเดินมาจับแขนฉันเบาๆ กลิ่นหอมของข้าวต้มปลาทำให้ท้องร้องโดยไม่รู้ตัว ยังไม่ได้ตอบอะไร มาม๊าก็ลากเก้าให้นั่งพร้อมกับปูผ้ากันเปื้อนเสร็จสรรพโดยที่ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย
หัวโต๊ะมีประมุขใหญ่ของบ้านนั่งจิบกาแฟอ่านหนังสือพิมพ์อยู่อย่างเช่นทุกวัน
"ไม่ต้องเยอะค่ะ อิงชาไม่ค่อยหิว " ม๊าลดทัพพีลงแล้วยกหม้อไปวางที่เดิม ปกติจะเป็นหน้าที่แม่บ้าน แต่วันนี้คงพิเศษกว่าวันอื่นเพราะปาป๊านัดใครก็ไม่รู้มากินมื้อเช้าที่บ้านของเรา ฉันไม่ใส่ใจอยู่แล้ว
"กินน้อยลงๆ ดูสิผอมหมดแล้ว " ฉันไม่ตอบก้มหน้าก้มตาตักข้าวต้มเข้าปากไม่สนใจใคร เป็นข้าวต้มที่อร่อยมากกินไม่กี่คำก็หมดถ้วย มาม๊าทำท่าจะลุกแต่ฉันลุกขึ้นก่อน
"อิงชาจะไปทำงานแล้วค่ะ อิ่มแล้ว "
"กินแค่นั้นจะพอยาไส้หรอลูก เอาแซนวิสใส่กล่องไปกินที่โรงพยาบาลมั้ย ม๊าทำให้ " ฉันจะร้องไห้แล้วนะ เห
