Naalimpungatan ako dahil sa haplos sa aking pisngi. Dahan-dahan kong iminulat ang aking mga mata. At nasilayan ko ang tuwa at mangiyak-ngiyak na si Nanay Esteng.
Kagat-labi akong bumangon at mabilis itong niyakap. Akala ko pa naman panaginip lang ang lahat. Totoo pala. Totoong nandito na muli ako sa mansyon ni Dave. Niligtas niya ako kasama ang magiging anak namin.
Hanggang sa namalayan ko na lang ang mga luhang pumapatak sa aking pisngi.
"I'm sorry nanay. I'm sorry sa aking nagawa," humihikbing wika ko rito habang nakayakap pa rin dito.
"Shh, tahan na. Ang mahalaga naririto ka na at ligtas ka pati na ang anak ninyo. Huwag mo na sanang ulitin iyon. Hindi mo alam kung gaano kalaki ang pag-aalala sa'yo ni Dave. Alam ko na galit ka pa rin sa kaniya dahil sa nagawa niya sa'yo. Pero hija, a
