บทนำ
1654 Words
“น้ำ พี่คิดถึงน้ำจังเลยครับ”
“น้ำก็คิดถึงพี่เก่งค่ะ”
ปรินทรหอมแก้มนวลแผ่วเบา ก่อนโอบบ่าพาวารินเดินไปยังห้องพักในโรงแรมหรูใจกลางกรุง
ทั้งสองคนยืนเบียดแนบชิดอยู่ภายในลิฟต์ หัวใจเต้นโครมครามราวกับกลองชุด มือทั้งสองจับที่เกาะกุมกันเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อจากความต้องการที่ร้อนรุ่มภายในใจ
ทันทีที่ประตูห้องปิดตามหลัง ทั้งคู่ก็โผกอดรัดฟัดเหวี่ยงและระดมจูบกันอย่างดูดดื่ม ริมฝีปากหนาบดขยี้ลิ้มลองความหอมหวานหอมปานน้ำผึ้ง ขณะที่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมแพ้หยอกล้อกับสัมผัสวาบหวามเร่าร้อนรุนแรงไม่แตกต่างกัน
ราวกับว่า...ทั้งสองต่างรอเวลาเจอกันแบบนี้มาเนิ่นนาน
“น้ำ คิดถึงพี่ไหมครับ”
จังหวะหนึ่งที่ปรินทรกระซิบแผ่วเบาที่ริมหู ขณะที่มือทั้งสองของเขาเริ่มปลดกระดุมเสื้อทำงานของวารินออกอย่างคนใจร้อน
“คิดถึงสิคะ...น้ำคิดถึงพี่เก่งค่ะ”
น้ำเสียงแหบพร่าขาดเป็นห้วง ๆ ขณะที่ สติสัมปชัญญะของเธอค่อย ๆ รางเลือนเหลือเพียงแรงตัณหาที่กำลังลุกโชนทวีความรุนแรงขึ้นตามลำดับ
ชั่วขณะหนึ่ง วารินนึกบางอย่างขึ้นมาได้จึงชะงักไป ขณะที่ใบหน้าของเขากำลังซุกไซ้อยู่ที่ซอกคอซุกไซ้แทะเล็มอยู่ที่ติ่งหูพร้อมสูดกลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ จากกายสาว
“พี่เก่งคะ น้ำมีข่าวดีจะบอกค่ะ”
“เอาไว้ก่อนนะ เดี๋ยวค่อยบอกก็ได้”
เขาไม่พูดเปล่า ใบหน้าที่กำลังซุกไซ้บริเวณซอกคอก็ เลื่อนลงมาทักทายริมฝีปากบางแผ่วเบา ก่อนจะลดต่ำลงเพื่อมุ่งหน้าไปที่เนินอกอวบอิ่ม ขณะที่มือหนาก็ลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างอันมีเสื้อผ้าปิดบัง
แม้หญิงสาวจะร้อนรุ่มด้วยไฟราคะมากเพียงใด หากเธอก็แข็งใจฝืนความต้องการของตัวเอง ก่อนจะบอกกับเขาด้วยเสียงดังขึ้นกว่าเดิม
“แต่พี่เก่งคะ เรื่องนี้มันเรื่องสำคัญจริง ๆ นะคะ”
“แหม ที่รักจ๋า มันจะมีอะไรสำคัญไปกว่าที่เรากำลังจะทำกันอยู่ตรงนี้ล่ะจ๊ะ พี่ว่าเรามาทำให้เสร็จก่อนเถอะ เนี่ย...พี่อยากกินน้ำจะแย่อยู่แล้ว ดูสิ คนอะไร๊ น่ากินไปหมดทั้งตัว”
ไม่พูดเปล่า ปรินทรดึงเสื้อทำงานของวารินขว้างไปอย่างไม่ไยดี ก่อนจะพยายามเอื้อมมือไปปลดบราสีแดงตัวจิ๋ว
หากชายหนุ่มก็ต้องชะงักมือ เมื่อจู่ ๆ อีกฝ่ายก็ผลักเขาจนเซไปเล็กน้อย ก่อนจะถอยห่างออกไปพร้อมน้ำเสียงเข้มของวารินดังขัดขึ้นเป็นครั้งที่สามกับรอยยิ้มแฝงเลศนัยที่ระบายบนสีหน้า
“พี่เก่งจะไม่ได้กินน้ำหรอกนะคะ ถ้าพี่เก่งยังไม่ยอมฟังเรื่องสำคัญที่น้ำจะบอก”
“เรื่องอะไรเหรอน้ำ”
เขาตอบอย่างหงุดหงิดที่จู่ ๆ สวรรค์ที่เขากำลังจะขึ้นไปต้องหยุดชะงักลง ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงนอนอย่างเสียไม่ได้
“ข่าวดีค่ะพี่เก่ง”
“ก็ในเมื่อเป็นข่าวดี รอเสร็จแล้วค่อยคุยก็ได้นี่ครับ โอเค...แล้วข่าวดีที่ว่าคืออะไร แต่ให้เป็นข่าวดีจริง ๆ นะ ถ้าไม่ใช่ข่าวดีแล้วล่ะก็ น้ำคงจะต้องชดเชยให้พี่หลายอีกหลายยก โทษฐานที่ขัดอารมณ์พี่”
สายตาคมหยาดเยิ้มจ้องมองเนินอกสีนวลระเรื่อที่ซ่อนหลังบราตัวจิ๋วจนล้นทะลักด้านข้างออกมา ทำให้เขาอยากกระชากบราตัวนั้นออกไปโทษฐานที่เกะกะทิวทัศน์งามของเนินเขาอวบ
‘วันนี้กูจะจัดอย่างหนักสมกับที่อยากได้มาหลายวัน ผู้หญิงอะไรน่ากินเป็นบ้า’
“พี่เก่งคะ พี่ลองลูบดูสิคะ พี่ได้ยินเสียงอะไรไหม”
วารินเดินเข้าไปใกล้เขา พร้อมกับดึงมือหนามาแตะที่หน้าท้องน้อยของเธอ
ปรินทรขมวดคิ้วมองฝ่ามือของตัวเองที่กำลังหน้าแตะอยู่โดยมีเสื้อผ้ากั้นกลางก็แปลกใจ พลางเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าเก๋โฉบเฉี่ยวด้วยดวงตาฉงน
“ไม่นี่ พี่ไม่เห็นได้ยินเสียงอะไร แต่นี่...น้ำกำลังจะบอกอะไรพี่เหรอ แล้วไหนข่าวดีที่ว่าอยากจะบอกพี่”
“น้ำกำลังจะบอกพี่เก่งว่า...น้ำท้องค่ะ!”
คำว่า ‘ท้อง’ ทำให้แรงราคะที่กำลังพลุ่งพล่านอยู่ในใจของเขามอดลงทันที
“ท้อง! หมายความยังไง”
“ก็หมายความว่าน้ำท้องกับพี่เก่งยังไงล่ะคะ พี่เก่งดีใจไหมคะ เรากำลังจะมีลูกด้วยกันแล้วนะคะ”
“ท้อง...มีลูกด้วยกันอย่างนั้นเหรอ”
เสียงแหบพร่าดังแผ่วเบา
“ค่ะพี่เก่ง เราสองคนกำลังจะมีลูกด้วยกัน น้ำดีใจมาก ๆ เลยค่ะ ตอนนี้น้ำท้องได้สองเดือนแล้ว พอ ๆ กับที่พี่เก่งไปดูงานที่อเมริกาเลยนะคะ มาคิดดูอีกที ลูกคนนี้น่าจะมาคืนก่อนที่พี่จะเดินทางไปอเมริกาน่ะค่ะ”
เมื่อไม่มีคำพูดใด ๆ ออกมาจากปากของอีกฝ่าย หญิงสาวจึงรีบอธิบาย โดยที่เธอไม่ทันสังเกตถึงความผิดปกติของเขา
“อันที่จริง น้ำก็เพิ่งรู้ไม่กี่วันน่ะค่ะ อยากโทรบอกพี่เก่งจะแย่ แต่ว่า...น้ำอยากเซอร์ไพรส์พี่เก่ง เลยรอพี่กลับมาแล้วค่อยบอกข่าวดีด้วยตัวเองจะดีกว่า พี่เก่งดีใจไหมคะ ต่อไปพวกเราก็จะได้อยู่กันเป็นครอบครัว ไม่ต้องมาเจอกันแบบนี้อีก”
หญิงสาวทรุดนั่งลงเคียงข้างเขา พร้อมกับคล้องแขนกำยำ ก่อนจะซบหน้าลงที่บ่าแข็งแกร่งด้วยความอบอุ่นหัวใจ สัมผัสได้ถึงชีวิตครอบครัวที่กำลังเริ่มต้นด้วยกันเป็นครั้งแรก
ครอบครัวที่มีครบทั้งพ่อแม่ลูก...
อีกครั้งที่ไม่มีคำพูดใด ๆ ออกจากปากของชายหนุ่ม จนหญิงสาวทักขึ้นด้วยความแปลกใจ
“เป็นอะไรไปคะพี่เก่ง ทำไมเงียบไป พี่เก่งไม่ดีใจเหรอคะ ที่เรากำลังจะมีลูกด้วยกัน เรากำลังสร้างครอบครัวด้วยกันนะคะ”
“หึ ๆ”
เสียงหัวเราะทุ้มต่ำดังออกมาจากร่างสูง
“ขอโทษนะครับ จะให้ผมดีใจได้ยังไง เพราะเด็กในท้องนั่น จะเป็นลูกของผมจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้”
เขาผุดลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินห่างออกมาพลางสบตาอีกฝ่ายด้วยสายตาเย้ยหยัน ขณะที่วารินใบหน้าซีดเผือดด้วยความตกใจ
“หมายความว่ายังไงคะ”
“ผมแน่ใจว่า เด็กในท้องนี่ไม่ใช่ลูกของผม”
สรรพนามที่เปลี่ยนไปจนดูห่างเหิน ทำให้วารินถึงกับตัวชาวูบ หนาวสะท้าน แต่เพียงสบสายตาของเขาก็ลมออกหู
“พูดหมา ๆ แบบนี้ได้ยังไง ถ้าเด็กนี่ไม่ใช่ลูกของพี่แล้วจะเป็นลูกของใคร”
“ใครจะไปรู้ล่ะ คุณเองก็น่าจะรู้อยู่เต็มอก”
“แต่น้ำไม่เคยมีใครนอกจากพี่เก่ง”
“ผมจะไปรู้ได้ยังไงล่ะครับ คุณอาจจะมีอีกหลายคนลับหลังผมก็ได้ อย่าลืมสิว่า เราตกลงกันตั้งแต่แรกว่าเราคบกันเล่น ๆ ไม่ได้คิดจริงจัง แต่ตอนนี้คุณดันจริงจังขึ้นมา แล้วมาอ้างว่าท้องกับผมเนี่ยนะ ผมไม่โอเค”
“พี่เก่ง...แต่เราก็คบกันมาเป็นปีแล้วนะคะ แล้วพี่ก็ไม่ได้มีผู้หญิงคนอื่น ถ้าแค่คบเล่น ๆ จะคบกันมาได้นานเป็นปีอย่างนี้เหรอคะ”
วารินสบตาอีกฝ่ายค้นหาความจริง หากเธอเห็นเพียงความเย็นชาที่คาดไม่ถึงว่าคำพูดพวกนั้นจะออกมาจากปากของเขา
“คุณน้ำ ผมว่า...คุณน่าจะเข้าใจอะไรผิด เรื่องระหว่างเรามันก็แค่เรื่องเซ็กซ์เท่านั้น ไม่ได้มีความรักหรือความผูกพันมากไปกว่านั้นเลย อีกอย่าง...ผมต้องยอมรับว่า การได้มีเซ็กซ์กับคุณ มันสนุกมากจริง ๆ แล้วผมจะบอกอะไรให้คุณรู้ไว้นะ ผมเป็นหมัน เพราะฉะนั้นไม่มีทางที่ผมจะทำให้คุณหรือผู้หญิงคนไหนท้องได้!”
“พี่เก่ง...” วารินรู้สึกราวกับถูกไม้หน้าสามฟาดที่หน้าอย่างแรงจนมันชาไปทั้งตัวกับสิ่งที่ได้ยินจากปากเขา
เป็นหมันงั้นหรือ...
“เป็นไปไม่ได้!”
“ถ้าคุณอยากจะจับผมด้วยการบอกว่าท้อง ผมเสียใจด้วยนะที่ต้องทำให้คุณผิดหวัง คุณไปท้องกับใครมาไม่รู้ จู่ ๆ จะมาโยนความรับผิดชอบให้ผมเป็นพ่อของเด็กเนี่ยนะ ไม่มีทาง”
คำพูดของเขาราวกับใบมีดคมกริบกรีดลึกลงกลางใจแล้วกระหน่ำแทงซ้ำ ๆ จนเธอเจ็บปวดเจียนตาย หยาดน้ำใส ๆ คลอหน่วงไหลรินออกมาจากดวงตา
ขณะที่ร่างสูงเดินไปหยิบกระเป๋าสตางค์พร้อมกับควักธนบัตรสีเทาห้าใบส่งให้
“เงินนี่คิดเสียว่าเป็นค่าเสียเวลาแล้วกัน”
เมื่อปรินทรเห็นอีกฝ่ายนั่งนิ่งไม่ยอมรับเงิน เขาจึงวางธนบัตรไว้บนเตียง ก่อนจะหันไปจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อยก่อนจะขยับเดินออกไปนอกห้อง
“นี่คุณ...”
เสียงแหวของวารินดังขึ้นด้วยความโกรธจัด ทำให้มือที่กำลังจะเปิดประตูชะงัก ก่อนจะหันกลับมามองอีกฝ่าย
ทว่ายังไม่ทันที่เขาจะตั้งตัว ธนบัตรสีเทาห้าใบก็ถูกขว้างมาโดนหน้าเขาอย่างจัง ก่อนที่ใบหน้าของเขาจะสะบัดตามแรงด้วยฝ่ามือของวาริน
เพียะ!
- Writer
