Mula umaga hanggang ngayong tanghalian ay hindi nawawala ang pagkakapinta ng ngiti sa labi ni Art. Mangani-ngani siyang sampalin at bigwasan ang binata sa inis. Alam niya kasi kung bakit ito masaya... na ikinamumula ng mukha niya sa tuwing magtatama ang mata nila.
“Are you okay? I told you, magpahinga ka na lang, kaya ko naman na ako na lang ang um-attend,” bulong sa kaniya ni Art habang kumukuha sila ng pagkain sa lunch buffet.
“I’m fine. Thanks,” malamig na sagot niya saka humakbang palayo rito.
“No, you are not,” anito nang muling makalapit sa kaniya. “You are blushing every time I look at you. Well, that’s given. But you looked tired and… still in pain—”
“Manghuhula ka na rin pala? With all due respect, Art, we’re at work. Sa tingin ko, hindi ito ang tamang lugar at oras para pag
