Marked by my Divine Alpha

Huling Hakbang

“Ginawa ko lang ‘yon para pigilan kang sumigaw,” bulong niya, para sa sarili lang. Sandali siyang naglayo ng tingin, parang may bumalik na alaala—mga eksenang hindi niya gustong maalala.

Naalala niya ang Manor. Ang bangis ng mga halimaw. Ang desperasyon ng mga taong lumalaban para mabuhay. Hindi niya alam kung may nakaligtas. Kung sumigaw si Ashmaria, tiyak na iba ang sinapit niya.

Kumilos siya nang hindi nag-iisip—para protektahan siya. Pero ngayon, sinisisi siya na parang siya ang kalaban.

Nagising siya mula sa malalim na pag-iisip, bahagyang nilinaw ang lalamunan at muling nagsalita, diretsong tono, walang paliguy-ligoy. . "Let’s get down from here. You don’t plan to sleep in this tree tonight, do you?"

Hindi na siya naghintay ng sagot. Mabilis siyang kumilos—isang braso ang mahigpit na umangkla sa baywang ni Ashmaria, saka tumalon mula sa puno na parang wala lang, landing nang walang ingay sa basa at madulas na lupa sa ibaba. Napasinghap si Ashmaria, ang puso niya bumabangga sa tadyang niya—hindi lang dahil sa biglaan nilang pagbaba, kundi dahil sa nakakagulat na kasanayan ng lalaki. Ni hindi siya nakapaghinga nang maayos bago ito lumayo, naninigas, nagmamasid sa paligid na parang may inaabangan.

"Malakas ang ulan," anitong mababa pero matalas ang tono. "Sa ngayon, tinatabunan nito ang amoy mo. Pero kailangan mong umalis. Nasa paligid pa rin sila, at ‘pag huminto ang ulan, wala silang palalampasin. Alam ko kung ano ang ginagawa nila ngayong gabi—wala silang iiwang buhay."

Nilunok ni Ashmaria ang kaba, ang takot niya sumasalpok sa babala sa tinig nito. "A-anong klaseng mga nilalang ‘yon?" Nauutal niyang tanong, hindi mapigilan ang panginginig ng boses habang nag-ipon siya ng lakas ng loob para magsalita. Malalaki ang mata niyang nakatutok sa lalaki, pinaghalong takot at matinding pag-usisa ang nag-aapoy sa tingin niya.

Dahan-dahang humarap ang lalaki sa kanya, at sakto, isang matalim na kidlat ang punit sa langit. Sa saglit na pagliwanag nito, nasilayan niya ang mukha ng lalaki—matigas, halos hindi pangkaraniwan, pero may kakaibang karisma na parang bumabali sa rasyonal na pag-iisip.

Parang huminto ang oras habang nakatitig siya, hindi maipaliwanag ang kung anong bumalot sa dibdib niya. Sa kabila ng panganib, may sumingit na kakaibang pakiramdam—isang hindi inanyayang paghanga sa estrangherong kakaligtas lang sa kanya.

Tahimik silang dalawa, ang patuloy na pag-uulan at malalayong dagundong ng kulog ang pumuno sa pagitan nila. Si Ashmaria, nakikipaglaban sa emosyon sa loob niya—lungkot, takot, at ang hindi niya maintindihang pagkaakit. Samantalang ang lalaki, nanatiling matalas ang tingin sa paligid, parang ramdam niya ang mga halimaw na gumagala sa likod ng tabing ng ulan.

Mataas at matibay siyang nakatayo, parang ang bagyo mismo ay bumabagay sa presensya niya. Matigas ang katawan niya, mabilis, may likas na lakas na parang kaya niyang gumalaw nang mas mabilis kaysa sa kaya ng mata ni Ashmaria na sundan. At sa pagtagal ng tingin niya rito, hindi niya maiwasang ikumpara ito kay Zion.

Hindi lang basta mas matangkad ang lalaking ito kay Zion—mas kahanga-hanga siya sa lahat ng aspeto, parang may presensyang hindi mo puwedeng balewalain.

Ang mukha niya’y matigas ang mga linya, halos hindi kapani-paniwala sa tikas. Matalas ang panga, para bang inukit para sa pagiging perpekto, at ang matataas niyang pisngi ay nagbibigay sa kanya ng tahimik na dignidad. Pero ang talagang nakakakuha ng pansin ni Ashmaria ay ang kanyang nanlilisik na pilak na mga mata—mga matang may dalang bigat ng libu-libong kwento na hindi kailanman naikuwento. Nagliliyab ang mga iyon sa tahimik na intensidad, isang kontroladong apoy na parang may alam na higit pa sa maabot ng pangkaraniwang isip. Sa kabila ng lalim nito, hindi nagbunyag ang mga mata niya ng kahit ano tungkol sa kanyang likas na pagkatao—may kapayapaan siya na parehong nakakagulat at nakakabighani.

"Those freaks," bulong nang binata, bahagyang napapailing habang nakatuon ang tingin sa malayong horizon na tinatalukbungan ng ulan. Hindi maitatanggi ang panghihinayang sa kanyang tinig, ang pagngangalit ng kanyang poot ay diretso sa mga nilalang na nagtatago sa dilim. Binalingan niya si Ashmaria, ang malalim niyang titig tumutusok sa kanya na parang alam nito ang lahat ng kanyang iniisip.

“Kailangan ko nang umalis. Kaya mo bang mag-isa?” tanong niya, matigas ang boses pero may bahagyang init ng pag-aalala.

Dumapo ang tingin niya sa suot ni Ashmaria—punit, basa, bumabalot sa kanyang lamig. Isang saglit lang, may pitik ng awa sa kanyang isip, pero hindi nagpakita ng emosyon ang mukha niya. Walang pagdadalawang-isip, hinubad niya ang mabigat at madilim niyang jacket—mainit pa mula sa kanyang katawan—at iniabot ito sa kanya.

Nagulat si Ashmaria, ang init ng jacket biglang kumontra sa ginaw na lumalamon sa loob niya.

"You’d better leave this place," aniya, mabigat ang tono, isang utos na hindi puwedeng labagin. “Hindi ligtas ang lugar na ‘to.”

Bago pa siya makasagot, umatras ang lalaki, parang anino na nilamon ng madilim na bagyo. Nataranta ang mga mata ni Ashmaria, hinanap ito sa dilim, pero nawala na siya. Ang biglaan niyang pag-alis ay nag-iwan ng kakaibang pangungulila, parang ang bagyo ay hindi na lang ang bumabayo sa dibdib niya.

Mahigpit niyang kinapitan ang jacket, sinusubukang damhin ang kakaibang amoy nito—pinagsamang leather at kung anong sinaunang bagay. Saglit siyang napayapa, pero biglang sumabog ang realidad.

Isang mababa, gutural na alulong ang pumunit sa katahimikan, dumagundong sa hangin na parang babala.

Dahan-dahan siyang lumingon, ang mga mata niya naghanap sa dilim—at doon niya sila nakita. Matang pula, nag-aapoy sa kadiliman, parang baga sa impyerno. Umalingawngaw ang mga alulong sa gitna ng ulan, mabangis, walang awa. Nanghina ang tuhod niya, pero hindi puwedeng bumigay—kailangan niyang kumilos. Pilit niyang inusad ang mga paa, pero nanginginig siya, lalo pa’t lumalakas ang mga ungol, mas matindi, mas gutom. Hinahabol siya. Tinutugis siya na parang hayop.

Palapit nang palapit sila. Halos hindi marinig ang yabag nila sa ulan, pero ramdam niya—siksik ang presensya nila, parang binabalot siya ng matinding poot. Bumuga ang gulat sa dibdib niya, at bumigay siya sa desperadong takbo. Hirap ang paghinga niya, parang hiniwa ng lamig habang pilit siyang bumubutas sa dilim. Bawat pagkaluskos sa likod niya’y nagpapadala ng matinding kilabot sa katawan niya. Lumalakas ang mga alulong. Walang pagod ang habulan.