บทที่ 20
ค่ำคืนในช่วงปลายฤดูร้อนย่างเข้าสู่ต้นฤดูฝนเสียงฟ้าคำรามแผดเสียงร้องดังสนั่นสะเทือนผืนพสุธา กระแสลมโชกโกรกจนกอกล้วยโอนเอียนแทบจะหลุดออกมาทั้งราก หยาดฝนเม็ดใหญ่เทกระหน่ำลงมาไม่ขาดสาย กระทบผนังไม้ไผ่สานที่ประกอบกันเป็นกำแพงบ้าน บุหงานอนกระสับกระส่ายส่งเสียงร้องหงุงหงิง หลังเสียงสายฟ้าฟาดดังเสียจนเธอไม่สามารถข่มตานอน
เสียงไฟสลัวจากตะเกียงวางตั้งบนโต๊ะไม้ไม่ห่างไกลจากฟูกนอนยัดนุ่นของเธอ ผ้าห่มผืนหนาดึงขึ้นปกอกอวบ ในขณะที่เธอพยายามข่มตานอนหยดน้ำเย็นเฉียบร่วงหล่นตกสัมผัสดวงหน้างามจิ้มลิ้ม คิ้วเรียวสวยโก่งเข้าหากันเล็กน้อยจึงลืมตามองหาสาเหตุ
“!!?!!”
“พี่ศูรย์มาไม่ให้สุ่มให้เสียง ฉันหัวใจวายตายทำอย่างไรเล่า” บุหงาบ่นพึมพำ เมื่อลืมตาตื่นเห็นชายหนุ่มเสื้อผ้าเปียกโชกแนบลู่ไปกับผิวกายแน่นเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ เอียนกายลงบนฟูกยกท่อนแขนแกร่งชันศรีษระหนาของตน
“เอ็งไม่ได้ลงกลอนล็อคประตู ในใจคอย
