ตอนที่ 19
ชาวบ้านหลายสิบคนมารวมตัวกันหน้าตำหนักพ่อครู เสียงร้องไห้ระงมผสมเสียงร้องเรียกพ่อครูนานหลายสิบนาที ชายหนุ่มแอบอยู่บนตำหนักลอบมองชาวบ้านผ่านช่องว่างระหว่างประตู ด้านล่างมีมิ่งคอยกันท่าไม่ให้ชาวบ้านบุกขึ้นมา เขาได้แต่ถอนหายใจพรืดใหญ่นึกรำคาญคนพวกนี้ อุตส่าห์ปลีกวิเวกไม่ข้องเกี่ยวกับผู้ใดแล้วแท้ ๆ ยังถ่อมาร้องเรียกเขาถึงหน้าเรือน
“ไปเถอะจ๊ะพี่ศูนย์ถือว่าช่วยชาวบ้านเอาบุญ” บุหงาวางทาบฝ่ามือลงบนบ่าแกร่ง เธอเองก็อดห่วงนังกระถินไม่ได้ ถึงจะไม่ค่อยลงรอยกันแต่ความป็นเพื่อนมนุษย์ยังคงมี
“เฮ้อเอางั้นเรอะ...” เขาถอนหายใจหนัก เหลียวมองดวงหน้างามที่ส่งยิ้มหวานให้กำลังใจ
“......”
บุหงาเพยิดหน้าดันแผ่นหลังเปล่าเปลือยสักอักขระอักษรยันต์และคาถาอาคมให้ออกไปประจันหน้ากับชาวบ้าน ส่วนตัวเธอยังคงแอบอยู่ด้านในลอบมองเขา ชาวบ้านแตกฮือร้องเสียงหลงดีใจ อย่างน้อยพ่อครูก็เผยตัวให้เห็น
“นั่นพ่อครู!”
“พ่อ
