Beklemek mantıksızdı, durağan olmak sıkıcıydı. İçimdeki ses Altan suçsuz bir küçük çocuk diye bağırırken diğer yanım ise sana kötü davrandı diyordu. Doğru birkaç tavrı kabaydı ama belki de bu onun genel tavrıydı. Belki de herkese karşı böyleydi bilemem ama belli bir zaman sonra bu tavrı beni sıkmaya başlamıştı. Kurt da etrafta ben yalnız kurdum diye dolaşıyordu ama insanlara karşı bu kadar itici davranmıyordu en azından.
Abim, Kurt ve Altan çabucak sahadan ayrılıp geride yalnız başıma beni bıraktılar. Dost bile onların peşinden gitmişti beni beklemeden.
Yavaş adımlarla yürürken önüme düşen yarı terli saçlarımı kulağımın arkasına attım. Yavaş adımlar evi bana yaklaştırmaktan ziyade uzaklaştırıyor gibi hissediyordum. Kapıdan içeri girdiğimde siyahlara bürünmüş boyları bana göre arşa değec
