Risk Friend : 14
--------------
หลังจากแยกย้าย ฉันขับรถไปเรื่อย ๆ ปล่อยให้เส้นขอบฟ้ายามเย็นค่อย ๆ ถูกย้อมด้วยสีเทาหม่น ไม่ต่างจากความกังวลที่แกว่งไปมาเหมือนลูกตุ้มนาฬิกาอยู่ในหัวฉัน ระหว่างกลัวว่าม่านหมอกจะโกรธ กับความกลัวที่ลึกกว่า…
คือกลัวว่าคำพูดของฉันจะไปสะกิดบาดแผลที่เขาซ่อนไว้
เสียงเพลงเบา ๆ ที่เปิดคลอหวังลงความฟุ้งซ่าน แต่กลับไม่ได้ช่วยอะไรเลย จนในที่สุดฉันก็ขับรถมาจอดหน้าบ้านเขา
ลมหายใจถูกสูดเข้าปอดหลายส่วน ก่อนจะเอื้อมมือเปิดประตูลงจากรถ มีแวบหนึ่งที่ฉันคิดว่า การไม่รู้… อาจจะดีกว่า
นี่ขนาดฉันไม่ใช่คนที่ต้องเผชิญหน้าโดยตรงนะ ยังรู้สึกเจ็บปวดเลย แล้วพวกเขาล่ะ? จะเป็นยังไง…
“สวัสดีค่ะ” ฉันยกมือไหว้ป้านางที่เดินออกมาต้อนรับด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน “บ้านเงียบจังเลยนะคะ”
“เดี๋ยวอาทิตย์หน้าก็ไม่เงียบแล้วค่ะ” น้ำเสียงขบขันจากป้านางช่วยบรรเทาความกระอักกระอ่วนเล็กน้อย และทำให้นึกถึงลูกชา
