“เสร็จแล้ว”
ฉันออกแรงดันไหล่เขาเพื่อจะลุกหนี แต่เหมือนคนใต้ร่างจะไม่ยอมง่าย ๆ เรียวแขนเขาล็อกเอวไว้แน่นทำให้ทุกการดิ้นรนของฉันไร้ผล จังหวะนั้นเองที่สายตาเหลือบไปเห็นรอยบางอย่างตรงสีข้างด้านซ้ายของเขา
มันทำให้ฉันหลงลืมเจตจำนงแรกไปชั่วขณะ…
“มึงสักตรงนี้ด้วย?” ฉันยกแขนเขาขึ้นเพื่อดูให้ชัด แต่สิ่งที่เห็นกลับส่งผลให้ใจฉันสั่นในทันที “พระจันทร์เสี้ยว!”
ใช่…มันคือเสี้ยวหนึ่งของพระจันทร์ที่ถูกระบายด้วยสีเทาราง ๆ ลอยอยู่โดดเดี่ยวโดยไม่มีอะไรเสริมแต่งเลย ไม่แน่ใจว่ามีนานรึยังเพราะเพิ่งสังเกตเห็น
“มันสวยดี” เขาว่าแค่นั้นยิ่งแปลกประหลาด เพราะที่เห็นคือมันดูไม่ได้ทำเพื่อความสวยงามเลย แต่เหมือนจะแทนสัญญาลักษณ์บางอย่างมากกว่า “หรือมึงไม่คิดงั้น”
“ไม่…” ฉันหลุดปฏิเสธออกไปได้แค่วลีเดียว ก่อนจะรู้สึกถึงฝ่ามือร้อนของเขาไล้ไปตามส่วนเว้าโค้งอย่างจงใจ มันไม่ได้เร่งเร้า แต่กลับชัดเจนพอให้ร่างกายฉันตอบสนองโ
