“หวงก้างหรอ?”

1400 Words

“ว่าแต่เธอชื่ออะไรอ่ะ เธอยังไม่บอกชื่อเราเลยนะ” จีโน่พูดเสียงนุ่มกว่าปกติทันทีที่เห็นคนสวยแบบวีนัส ยิ้มก็หวาน แววตาก็สนใจแบบออกหน้าออกตา วีนัสตอบเรียบ ๆ “วีนัส” “โอเค~ ครบห้าคนแล้วเนอะ!” จีโน่ตบมือเบา ๆ ด้วยความตื่นเต้น “งั้นไปล่าลายเซ็นกัน!” หลังจากนั้น พวกเขาห้าคนก็เริ่มเดินตระเวนไปตามจุดของรุ่นพี่เพื่อขอลายเซ็น กลุ่มไหนก็กลุ่มนั้น มีตั้งแต่ให้เต้นท่าตลก ๆ ร้องเพลงผิดคีย์จนเพี้ยนทั้งกลุ่ม หรือโชว์ความสามารถอะไรก็ได้ตามใจเพื่อแลกกับลายเซ็นหนึ่งลาย บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ เสียงโห่แซว และความโกลาหลแบบสนุกสนานของเฟรชชี่ จนดูเหมือนว่าทุกอย่างกำลังราบรื่น แต่ถ้ามันราบรื่นอย่างเดียว… ชีวิตคงง่ายไปจริง ๆ เพราะตอนนี้กลุ่มที่หลาย ๆ คน “ไม่กล้าเข้าใกล้ที่สุด” ก็คือ… กลุ่มพี่ทิศเหนือ ชื่อเท่ห์เหมือนพระเอกซีรีส์ แต่คนลือกันว่าพี่ทิศเหนือนี่นิสัยอาจจะไม่เท่ตามชื่อ เฟรชชี่ส่วนใหญ่ยืนมอง ๆ แล้วเลี้ยวหนี ไม่กล้าเดินเข้าไปขอลายเซ็นง่าย ๆ แต่พวกวีนัสห้าคน… ดันเดินพุ่งเข้าไป เหมือนพวกไม่รู้ชะตากรรมล่วงหน้า ทันทีที่พวกเขาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า กลุ่มพี่ทิศเหนือที่กำลังนั่งคุยกันอยู่ก็หยุดบทสนทนา ทุกสายตาหันมามอง ก่อนจะลุกขึ้นย้ายท่านั่งใหม่เป็นแนวหันหน้าตรงมาทางพวกวีนัสทั้งห้าคนพร้อมกัน บรรยากาศเงียบลงทันที เหมือนอากาศรอบ ๆ หนักขึ้นครึ่งระดับ รุ่นพี่คนหนึ่งยิ้มมุมปากก่อนถามด้วยน้ำเสียงทุ้ม “มีอะไรหรือเปล่าครับ น้อง ๆ” จีโน่เป็นคนตอบไปก่อน “พวกผมมาขอลายเซ็นพวกพี่ครับ” รุ่นพี่อีกคนหัวเราะเบา ๆ แบบกวน ๆ “ง่ายไปป่ะครับ? ลองทำอะไรให้พวกพี่ดูก่อนสิ…แลกกับลายเซ็น” เสียงแซวจากด้านหลังดังแทรกขึ้นทันที “เห้ย ๆ ไอทิศเหนือ ดูดิ ๆ น้องคนนี้สเป๊กมึงเลยนี่ ขาว น่ารัก ตัวเล็ก…นมใหญ่ด้วย!” คำพูดหยาบโลนหลุดมาแบบไม่เกรงใจ และทุกสายตาในกลุ่มรุ่นพี่ก็หันมามอง “สองคน” ที่โดนแซว สายตาทิศเหนือหยุดลงตรงวีนัสแบบจงใจ ชัดเจนจนรู้สึกเหมือนกำลังจะถูกกลืนเข้าไป แต่ไม่ทันให้ทิศเหนือมองนาน วิศวะ ที่ยืนอยู่ด้านหลังวีนัส ก็ขยับตัวก้าวออกไปหนึ่งก้าว แล้วขยับยืนบังหน้าวีนัสอย่างแนบเนียน ราวกับสัญชาตญาณทำงานโดยไม่ต้องคิด แผ่นหลังใหญ่ของเขาปิดทัศนียภาพของพี่ทิศเหนือได้พอดี จนคนอื่นในกลุ่มเผลอมองด้วยความอึ้ง เขาไม่ได้พูดอะไร ไม่ได้หันมามองวีนัส แค่ยืนบังไว้เฉย ๆ แต่สำหรับวีนัส หัวใจเธอแทบหยุดเต้นไปชั่วขณะ เพราะผู้ชายคนนี้… แม้จะเคยเป็นแค่ “แฟนเก่า” แต่วันนี้ยังคงเป็นคนที่เธอไม่เคยลืมได้เลยจริง ๆ “อยากได้ลายเซ็น… ก็เอาไลน์มาแลกสิครับ” พี่ทิศเหนือพูดช้า ๆ ชัด ๆ แบบตั้งใจให้ได้ยินกันทั้งกลุ่ม จากนั้นเขาลุกขึ้นเต็มความสูง มือหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกงอย่างสบาย ๆ ก่อนจะก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้าวิศวะ เขาออกแรงผลักไหล่ “เบา ๆ” แต่แรงพอให้วิศวะต้องขยับหลบไปครึ่งก้าว เหมือนต้องการบอกว่า มึงหลบไป กูจะดูน้อง ทันทีที่วิศวะขยับตัวพ้นทาง สายตาของทิศเหนือก็ได้เห็นเธอเต็ม ๆ สาวน้อยตัวเล็ก ผิวขาวจัด หน้าสวยสะดุดตา ความเรียบร้อยปนความน่าดึงดูดที่ทำให้สายตาผู้ชายส่วนใหญ่หลุดฟอร์มกันมานักต่อนัก และยิ่งเธอใส่เสื้อนักศึกษาที่แนบเข้ากับรูปร่างมากเกินจะเมินเฉย… เธอเลยยิ่ง “สะดุดตา” ขึ้นเป็นเท่าตัว ทิศเหนือก้มลงเล็กน้อย สายตาเลื่อนไปยังป้ายชื่อที่ห้อยลงตรงช่วงหน้าอกซึ่งเด่นพอให้สังเกตได้ชัด ไม่ได้หยาบโลน…แต่จงใจให้วีนัสรู้ว่าเขามอง เขาอ่านช้า ๆ น้ำเสียงทุ้ม นิ่ง แต่โคตรหล่อ “…น้องวีนัส” ชื่อเธอหลุดออกจากริมฝีปากของเขาแบบได้ยินชัดทุกพยางค์ จนเพื่อนในกลุ่มถึงกับกลืนน้ำลายดัง เอื๊อก ส่วนวิศวะ แววตาเขาเปลี่ยนไปทันที เหมือนสัญชาตญาณปกป้องมันพุ่งขึ้นมาโดยไม่ต้องคิด และวีนัส… หัวใจเต้นแรงจนแทบลืมหายใจ เพราะครั้งสุดท้ายที่มีผู้ชายเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงแบบนี้… มันคือ วิศวะ คนเดิมของเธอเมื่อหลายปีก่อน “ว่าไงครับ…” ทิศเหนือเอนตัวลงมานิดหนึ่ง ยื่นโทรศัพท์มาตรงหน้าวีนัส น้ำเสียงทุ้ม นิ่ง แต่กดดันสุด ๆ “ไลน์แลกกับลายเซ็น… เอาไหมครับ?” วีนัสชะงักไปหนึ่งวินาที ใจเธอไม่อยากเลยสักนิด แต่ก็ไม่อยากให้เพื่อนในกลุ่มเดือดร้อนถ้าไม่ได้ลายเซ็นชุดนี้ เธอจึงค่อย ๆ ยื่นมือไปทีละนิดอย่างลังเล แต่ยังไม่ทันได้แตะโทรศัพท์— พรึ่บ! มือของใครบางคนคว้าโทรศัพท์นั้นไปก่อนทันที แรงพอให้ทิศเหนือเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ ไม่ต้องเดา วิศวะ เขายืนข้างวีนัสเหมือนเดิม แต่คราวนี้แววตาเย็นกว่าเดิมหลายเท่า คิ้วขมวดเล็กน้อย เสียงต่ำลงจนแทบเป็นฟึดฟัด “ให้ไม่ได้หรอกครับ” เขาพูดนิ่ง ๆ แต่ทุกคำฟังชัดราวกับมีดกรีดลงบนโต๊ะ “แม่ยายนี่ส่งมาเรียน… ไม่ได้ส่งมามีผัว” ทั้งกลุ่มถึงกับอึ้ง แม้แต่ทิศเหนือก็ชะงัก วิศวะไม่สนสายตาใคร เขากดอะไรบางอย่างลงบนหน้าจอของทิศเหนือรัว ๆ ก่อนยื่นคืนให้แบบไม่ไหวติง “เอาเบอร์ผมไปแทนแล้วกันครับ” น้ำเสียงนิ่งกริบ แต่กดดันจนทั้งอากาศแน่นไปหมด “มีอะไร…ติดต่อผมดีกว่า” ทิศเหนือรับโทรศัพท์คืนไป มองเบอร์ที่ถูกบันทึกไว้โดยไม่ได้ขอ มุมปากกระตุกขึ้นนิด ๆ เหมือนเจอคู่แข่งที่ถูกใจ วีนัสยืนอึ้ง แก้มร้อนวูบโดยไม่รู้ตัว หัวใจเต้นแรงจนเหมือนโลกทั้งกลุ่มเงียบสนิท ส่วนวิศวะ… ยังยืนข้างเธออยู่ เหมือนเป็นตำแหน่งที่เขา “คุ้นเคย” มาตลอดหลายปี “แล้วมึงเสือกเหี้ยไรด้วยวะ” เสียงของทิศเหนือกดต่ำ ดุจนคนรอบข้างเผลอชะงัก สายตาคมกริบหันจ้องวิศวะเต็ม ๆ ไม่หลบ ไม่เกรง ไม่ยอม วิศวะตอบกลับทันที น้ำเสียงเรียบ แต่แฝงแรงกดดันเหมือนกัน “ผมแค่เป็นห่วงเพื่อน” ทิศเหนือหัวเราะหึ ๆ เบา ๆ เหมือนคำว่า เพื่อน มันตลกสิ้นดี เขาก้าวเข้ามาอีกครึ่งก้าวจนระยะห่างระหว่างสองคนเหลือไม่ถึงคืบ “แน่ใจนะ…ว่าแค่เพื่อน?” ทิศเหนือกวาดสายตามองท่าทางของวิศวะ ที่ยืนบังวีนัสอยู่เล็กน้อย “ออกหน้าออกตาขนาดนี้ หรือว่า…ถ่านไฟเก่ามันกำลังลุกกันวะ?” เพียงประโยคนั้น วิศวะชะงักไปเสี้ยววินาทีเหมือนถูกแทงจุด แต่คนที่สะท้านชัดกว่าคือ วีนัส หัวใจเธอเหมือนถูกบีบแรง ๆ จนหายใจไม่ทั่วท้อง เพราะคำว่า ถ่านไฟเก่า มันตรงเกินกว่าที่เธอจะเก็บสีหน้าได้ ทิศเหนือตาไว… เห็นจังหวะเล็ก ๆ นั้นทั้งหมด มุมปากของเขาจึงยกขึ้นอย่างพออกพอใจเหมือนจับได้ เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงกวน ๆ แต่คมมาก “อ๋อ…แฟนเก่าสินะ” สายตาเขาเลื่อนไปที่วิศวะแล้วหยุดที่วีนัส แล้วจงใจกระตุกยิ้มใส่แบบคนที่รู้ว่าเพิ่งแทงถูกแผลลึก “แล้วไง…หวงก้างอยู่หรือไง?” คำว่า หวงก้าง ทำให้พื้นที่รอบตัวเหมือนมืดแปดด้าน อารมณ์ตึงเครียดจนจีโน่กับกายยังต้องกลืนน้ำลาย บัวเองก็ยืนตัวแข็งไม่กล้าหายใจดัง แต่มีเพียงสองคน ที่ไม่ละสายตากันแม้เสี้ยววินาที วิศวะ ที่กำมือแน่นข้างลำตัว และ วีนัส ที่หัวใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอก ทั้งคู่ไม่พูดอะไร แต่ความเงียบตรงนั้น…ดังยิ่งกว่าเสียงตะโกนของใครทั้งหมด

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more