“Belki de Esmer’i seçerim diyorum… Havin Karayılan olurum.”
Bu cümle havada asılı kaldı bir an. Karan’ın göz bebekleri büyüdü, alnındaki damar belirginleşerek kıpkırmızı oldu. Sanki içine bir
şey zerk edilmişti.
Bir adımda yanımdaydı. Elini boğazıma attı, öyle bir hızla ve öfkeyle sıktı ki nefesim kesildi. Sırtımı hızla duvara çarptığında duvardaki çiçek resimli çerçeve yere düştü.
“Sakın…” dedi dişlerinin arasından, sesi kısık ama ölümcüldü. “…bir daha bu adamın soyadını kendi isminle ağzına alma.”
Nefesim kesiliyordu ama gözlerim öfkeyle bakıyordu ona. Ama benimki onun yanında hiç kalırdı. Karan’ın gözlerinde kıyamet vardı sanki.
Hızla beni bıraktığında ellerim boğazıma gitti. Öksürdüm ve derin bir nefes aldım. “Hayvansın sen.”
“Beni delirtiyorsun Havin. Yemin ederim… seni bu d
