KARAN
Sabahın en sessiz vaktiydi. Hava aydınlanmamıştı bile. Urfa’nın sabah serinliği pencereden sızıyor, odanın içindeki loşluğa karışıyordu.
Yanımdaki kadınsa bu dünyanın gürültüsünden habersiz uyuyordu.
Havin…
Yüzü yastığa dönük, dudakları hafif aralık, nefesi derin ve huzurluydu. İçine hiç iç çamaşır giymeden, incecik mini bir gecelikle uyumuştu. Saçlarının birkaç teli yanağına düşmüş, ince örtü kalçalarının altına kadar kaymış, geceliğinin mini askısı omzundan aşağı düşmüştü.
Bu görüntü bile beni taş gibi yapıyordu. O kadar sakindi ki, bakarken içimdeki bütün fırtınalar dinmeye başlıyordu.
Onunlayken zaman sadece durmuyordu sanki bükülüyor gibiydi. Sanki etrafımızdaki dünya ağır çekime geçiyor, geri kalan her şey siliniyor, geriye yalnızca biz kalıyorduk. Bazen onunla olduğum
