HAVİN
Avluda masa kurulmuş, Karan projeksiyondan bir şeyler izletiyordu adamlara. Vücut dilini biliyordum artık. Omuzları gevşekti ama dimdik duruyordu. Bu gece bir zaferdi onun için. Zaten onun kutlamasını yapacaktı. O kadar kendinden emindi ki, sofrayı tereddüt etmeden kurdurmuştu.
Ama bıçak darbeleri yeterli değildi düşmanımıza. Bu işin kökten çözülmesi gerekiyordu. Karan onlarda ölümcül yaralar açmıştı ve henüz içimizden kimseyi kaybetmemiştik. Ve biliyordum ki önünde sonunda onlarda bizde ağır hasar bırakacaktı. Elleri armut toplamıyordu sonuçta.
Kimin ölmesine izin verebilirdim ki? Helin’in mi, Müslüm’ün mü, Nigar Ana’nın mı, annemin mi, babamın mı? Burada durduğum her saniye sanki onların nefeslerinden çalıyormuşum gibi hissettiriyordu.
Telefonumdaki o mesaj hala cebimdeydi,
