Bir dakikaya kalmadan Helin geri döndüğünde ben hala uzaklaşan adamın arkasından bakakalmış bir vaziyetteydim.
Helin endişeli gözlerle bana baktı. “Ne oldu Havin? Yüzün kireç gibi olmuş.”
O adamı da, söylediklerini de, buluşma teklifini de unutmalıydım belki. Ama yapamadım.
“Helin…” dedim ve bir çırpıda her şeyi anlattım. Şok içinde beni dinliyordu. Ellerini ağzına kapatmış bana bakarken bir yorum bekliyordum.
“Ona güvenemezsin,” dedi hızla. “Ağabeyimin düşmanı çoktur. Sabah evden nasıl sinirle çıkmıştı, dedim ya sana, belki de sebebi bu adamdır. Kesinlikle gece onun yanına gidemezsin Havin, çıkar bunu aklından.”
“Öyle bir niyetim yok zaten,” dedim ama gözlerimi kaçırdım. Elbette Helin’e neredeyse öz ağabeyinin belki de “kötü adam” olabileceğini söyleyemezdim. Ama aklımda sorular uç
