EYLÜL
Sancak’ın odadan çıkıp kapıyı arkasından kapatmasıyla, üzerimdeki o ağır, karanlık baskı nihayet kalkmıştı. O gitti ama bıraktığı boşluk, odada yankılanan bir çığlık gibiydi.
Utanmadan bir de kapıyı kilitlemişti. Alışmıştım artık beni odalara kapatmasına. Bu öyle sinir bozucuydu ki, insanı hiç kabul etmeyeceği bir duruma bile alışır hale getiriyordu. Şaşırmıyordum yani…
Bileklerimde kemerin bıraktığı kızarıklık, yatağın üzerinde dağınık ve çıplak kalmış bedenimden daha az canımı yakıyordu. Asıl acı, içimdeydi.
Kendime gelmek için bir süre yatakta öylece kaldım. Zihnim, az önceki olanların etkisinde ve sonrasında Sancak'ın beklenmedik vazgeçişindeydi.
"Bana bir şans ver... intikam falan hiçbir şey umrumda olmaz."
Bu doğru olabilir miydi? Bir an için, gözlerindeki o ham, savunmas
