ดอกไม้สีชาดยามราตรี

จะมีสักวันไหมนะ ที่เราจะสามารถใช้ชีวิตได้เหมือนกับคนทั่วไป ในบางครั้งฉันก็มักจะคิดย้อนกลับไปเพื่อจะได้จมปลักอยู่กับเรื่องเหลวไหล ความคิดเสเพลเเละน่ารังเกียจ มันเป็นสิ่งสวยงามสำหรับฉันเสมอมา จิ๊กซอว์เเห่งความเกลียดชังที่มีต่อโลกกับสิ่งที่ยึดติดพวกมันให้ต่อกันนั้นคือความรู้สึก ความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้ มันคืออะไร? ฉัน รู้สึกเจ็บปวดเหลือเกินเมื่อไหร่ที่วิญญาณของฉันจะถูกชำระล้างสักที ได้โปรดเถอะ "พระเจ้า" ช่วยให้ฉันหายไปจากโลกที หายไปตลอดกาล อย่าให้ฉันได้กลับมา อย่าให้มาเจอกับสิ่งที่เน่าเฟะเเบบนี้อีกได้โปรด... ฮะ..ฮ่าฮ่า.....พระเจ้ามีจริงซะที่ไหนกันละ ............................... ....................... ............... ............ ......... ..... ... 「โรงเรียนxxxx」 “นี่มิกะไปกินข้าวกันเถอะ!” เด็กสาวเเสนร่าเริงที่กำลังชักชวนเพื่อนสาวของเธอไปกินข้าว “โอเค~ ไปชวนโคโกะไปกินข้าวด้วยกันสิ” เด็กสาวกล่าวทักท้วงให้ชวนเพื่อนอีกคนไปด้วย “เอ๋~!! ไม่เอาด้วยหรอก ยัยมืดมนเเบบนั้นน่ะใครอยากจะไปสนิทด้วยกันเล่า” เธอทำหน้าขยะแขยง พลางเหลือบมองไปที่เด็กสาวที่กำลังนั่งอยู่ริมหน้าต่างด้วยบรรยากาศรอบตัวที่ดูหม่นหมอง “โอ้ จริงด้วยสินะ ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันลืมไปเลย งั้นพวกเราไปกินข้าวเที้ยงกันเถอะเดี๋ยวจะหมดเวลาซะก่อน~” เด็กสาวยิ้มเยาะพร้อมวิ่งจูงมือเพื่อนของเธอออกไป *เเกร๊ก* เสียงปิดประตูห้อง 「มิฮาระ โคโกะ อายุ18ปี」 น่ารำคาญ... เฮ้อ~ “ถอนหายใจเเบบนี้ระวังจะเเก่เร็วน๊า~” คำพูดที่นุ่มนวลแฝงความหมายที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใย ใบหน้าที่น่ารักยังกับเทพธิดาที่เพิ่งจุติลงมาบนโลกใบนี้ เธอคือนางฟ้ารึเปล่า?(ไม่ใช่ความคิดของโคโกะ) “เธอเป็นใคร..” ฉันถามออกไปด้วยความสงสัยเเต่จริงๆฉันก็ไม่ได้อยากรู้ว่าเธอเป็นใครหรอก “เอ๋~! อย่าเเกล้งกันเเบบนี้ซิ ฉันไง ตากิซาวะ ฮินะ ไง พวกเราเคยเจอกันตอนที่ปฐมนิเทศไงละ จำได้รึยังงง” ไม่จริงน่าทำไมเธอถึงลืมฉันได้ไวเเบบนี้ล่าาา!! “โทษทีนะเธอคงจำคนผิด” ฉันตอบด้วยน้ำเสียงที่ดูเฉยเมย พลางเมินหน้าหนีไปมองวิวนอกหน้าต่างเเทน ตากิซาวะ ฮินะ? ใครละนั่น “ไม่จริงง ฉันจำเธอได้ เธอคือ มิฮิระ โคโกะ ใช่ไหมล่ะ ฮิฮิฮิ~” ฮินะส่งยิ้มหวานให้โคโกะ ดวงตาที่ปิดลงเล็กน้อยในขณะที่เธอกำลังยิ้มอยู่มันช่างน่ารักเปรียบดั่งเทพธิดาเลยจริงๆ “เธอจำผิดคนเเล้ว นั่นไม่ใช่ฉัน” น่ารำคาญ รีบๆ ไสหัวไปได้เเล้ว “ใช่ฉันจำเธอได้ เธอหลอกฉันไม่ได้หรอก~” ฮินะเอื้อมมือไปจับที่ไหลข้างขวาของโคโกะ โคโกะหันกลับมามองที่ฮินะก่อนจะค่อยๆเอามือข้างซ้ายของเธอเอื้อมไปหยิบอะไรบางอย่างที่อยู่ในกระเป๋านักเรียน พลางจ้องไปที่คอของฮินะอย่างไม่คลาดสายตา ฆ่า! ฆ่า!! น่ารำคาญ!! หายไปซะ! “นี่ โคโกะจัง ไปกินข้าวเที้ยงกันไหม?” ฮินะถามออกไปพร้อมใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มที่สดใส หลังจากฮินะพูดจบโคโกะก็ชะงักไปสักพัก ก่อนเธอจะเอามือข้างซ้ายออกมา ปรากฏให้เห็นข้าวปั้นทรงสามเหลี่ยมที่ห่อพลาสติกอย่างดี “ก็ได้...จะไปที่ไหนละ” “อืม~ บนดาดฟ้าก็น่าจะมีคนเยอะด้วยสิ เอาไงดีน่า~” ฮินะเอานิ้วไปเท้าคางตัวเองพลางเงยหน้าครุ่นคิดเรื่องสถานที่ที่จะไปนั่งกินข้าว อะไรกัน เป็นคนชวนเเท้ๆ เเต่กลับไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน ยัยนี่มัน.. เฮ้อ~ “ตามฉันมา ฉันมีที่ดีๆ อยู่” ฉันลุกขึ้นพร้อมเก็บเก้าอี้เเละเดินเฉียดฮินะออกไป ฉันรีบเดินตรงออกไปจากห้องทันที “อ๊ะ! รอฉันด้วยสิ~!!” ฮินะวิ่งตามโคโกะไปติดๆ ..................... 「เขตหลังโรงเรียน」 เเฮ่ก! เเฮ่ก! แฮ่ก! “นี่ โควโกววจางง รอช้านด้วยย!” ฮินะก้มเอามือเท้าเขาตัวเองด้วยความเหนื่อยล้าจากการที่เธอต้องวิ่งตามโคโกะไป ช้าชะมัด ยัยนี่ทำอะไรก็ดูขัดใจฉันไปหมด อยากรีบๆ ฆ่าเเล้วก็รีบๆกลับเเล้วสิ เเต่ตอนนี้ยังทำเเบบนั้นไม่ได้ ต้องไปในที่ลับตาคนซะก่อน “ถึงเเล้ว...นี่ไง” ฉันชี้ไปที่บ้านหลังหนึ่ง “เอ๋!! บ้านหลังนี้มันคืออะไรกัน!! หน้าต่างก็ไม่มี!” ฮินะรู้สึกตกใจเเละทำหน้าผิดหวังที่บ้านหลังนี้มันดูเก่ามากๆ “...เอาน่า ข้างในมันไม่เหมือนภายนอกหรอกนะ” ฉันได้เเต่ส่งยิ้มปลอมๆให้ฮินะไป หวังว่าเธอจะไม่รู้ตัวนะ ฉันลองเช็กข้างในเเล้ว ห้องเก็บของเก่าที่แทบจะไม่มีใครมาเฉียดที่นี่เลยด้วย อาคารนี้มันช่างเหมาะสมกับเธอจริงๆ เธอควรจะดีใจนะที่เธอจะได้อยู่ที่นี่ อยู่ไป..ตลอดกาล “ตามฉันมาซิ ไปกินข้าวข้างในกัน” “อะ..โอเคค” ฮินะรู้สึกกลัวเล็กน้อย โคโกะค่อยปิดประตูช้าๆ ก่อนจะกลอนประตูเพื่อไม่ให้ใครสามารถออกไปได้ เอาละ คราวนี้ก็เหลือเเต่เธอกับฉัน เพียงเราสองคน “ว้าวว น่าตื่นเต้นจัง ถึงเเม้มันจะดูรกไปหน่อยเเต่ก็ดูสะอาดดีเเฮะ” ฮินะกุมมือทั้งสองขึ้นมาพร้อมดวงตาที่เปล่งประกาย “นั่นสิเนอะ~ มันสะอาดสุดๆไปเลยละ~” เธอมันจะใสซื่อเกินไปเเล้ว เเต่เดี๋ยวเธอก็จะได้รู้ ว่าการเดินตามคนเเปลกหน้ามามันจะเป็นยังไง ฉันหยิบมีดเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋ากระโปรงเเละย่องไปข้างหลังของฮินะที่กำลังตื่นเต้นกับสถานที่น่าเบื่อเเห่งนี้ ฉันง้างมือออกไปพร้อมที่จะลงมีดไปที่หลังคอของฮินะ *พรึบ!!* “อ๊ะ!! ไฟดับซะเเล้ว สงสัยบ้านหลังนี้จะเก่าเกินไปเเน่เลย เนอะ โคโกะจัง~” ฮินะพูดเเบบนั้นพลางหาตัวโคโกะไปด้วย ไม่ ไม่ๆ!! ไม่เอา!! ไม่เอาความมืด!! เปิดไฟใครก็ได้เปิดไฟให้ฉันทีขอร้อง!! โคโกะหนีไปหลบอยู่ตรงมุมห้องก่อนจะเอามือกุมหัวตัวเองด้วยหวาดกลัว ตัวของเธอนั้นสั่นไม่หยุด ความคิดเริ่มฟุ้งซ่าน หัวใจที่เต้นรัวดั่งกลองที่กำลังตีเป็นจังหวะที่รวดเร็ว การหายใจที่ติดขัดเหมือนมีอะไรบางอย่างอุดอยู่ที่คอ ขอร้อง!! ไม่นะ! ฉันกลัวเหลือเกิน!! มันมืด มืดไม่เอา ไม่เอา!!! “เเกมันก็เเค่สัตว์เดรัจฉxx เเกไม่สมควรได้อยู่บ้านเดียวกับฉัน เเกไม่สมควรเป็นลูกของฉัน!!” เสียงของหญิงสาววัยกลางคนดังขึ้นมาในหัวของโคโกะ ความทรงจำที่เเสนโหดร้ายกำลังเข้ามาทำร้ายโคโกะอย่างไม่หยุดหย่อน น้ำตาที่เต็มไปด้วยเบื้องหลังที่เเสนเจ็บปวดของเธอ กำลังไหลรินออกมาดั่งสายน้ำ เเต่เเล้วก็มีมือของใครบางคนที่เอื้อมเข้ามา ดึงเธอออกไปจากความกลัวนี้... “เธออยู่นี่นี่เอง~ เป็นอะไรไหมโคโกะจัง~” ฮินะยิ้มให้โคโกะ น้ำเสียงที่อ่อนโยนเเต่ชวนหน้าหงุดหงิดนี่มัน อะไรกัน เเสงไฟจากมือถือของฮินะได้ส่องมาที่โคโกะที่กำลังนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ที่มุมห้อง ก่อนที่เธอจะตัดสินใจเดินเข้าไปกอดเธอ “โอ๋น๊าา ฉันอยู่นี่เเล้ว ไม่ต้องกลัวนะจ๊ะ” ฮินะเอาฝ่ามือเล็กๆของเธอค่อยๆสัมผัสไปที่ผมโคโกะอย่างเบามือ “ฮึก...ฉันกลัว...ไม่เอาห้องมืด...” ฉัน..ได้เเต่สั่นกลัวในสิ่งที่มันไร้สาระ ฉันหวาดกลัวต่อความมืด ฉันกลัวเหลือเกิน “ไม่เป็นไรนะพวกเราออกจากห้องนี้กันเถอะ” ฮินะพยุงตัวของโคโกะขึ้นมาก่อนจะพาเดินไปที่หน้าประตู “นี่ไง~ เเค่เปิดประตูไปก็จะ...ทะ..ทำไม..เปิดไม่ออกอะ...” ฮินะมีสีหน้าที่ตกใจหลังจากพยามที่จะเปิดประตูเเต่ประตูดันไม่ขยับเลยสักนิด “มะ...ไม่...ไม่น๊าาาา!!!!” โคโกะตะโกนออกมาด้วยสีหน้าที่สิ้นหวัง “โคโกะจังใจเย็นๆ ก่อนนะ เธอเองก็มีมือถือเหมือนกันนิ ถ้าเธอใช้มันเธออาจจะไม่กลัวความมืดก็ได้นะ” ฮินะพยามพูดปลอบใจโคโกะด้วยความเป็นห่วง “มัน..จะไปช่วยอะไรได้!! รีบเปิดประตูเร็วๆ เข้า!!” ฉันเร่งเร้าให้เธอเปิดประตูนั้น ฉันจะทนไม่ไหวเเล้ว “รู้เเล้วน่าๆ รอเเปบนึงนะ” ฮินะเดินไปหยิบประแจที่วางอยู่ข้างๆ กล่องไม้เล็กๆ “เอาละ ฮึบ!!” ฮินะง้างมือเเละทุบไปที่ประตูไม้อย่างเเรง *ตึ้ง!! โครม!!!” เสียงประเเจเหล็กกระทบกับประตูไม้เก่าๆ เเรงกระเเทกของประแจเหล็กเพียงครั้งเดียวก็ทำเอาประตูถล่มออกเเละเเตกออกมาเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย “อ๊ะ?! ฉัน...เเรงเยอะขนาดนี้เชียวหรือ!!” ฮินะเอามือป้องปากตัวเองพลางทำสีหน้าตกใจ ก่อนจะวางประเเจลง เเละพยุงตัวของโคโกะออกมาข้างนอก “ไหวไหมโคโกะจัง~” เสียงที่เเสนจะอ่อนโยนได้ออกมาจากเทพธิดาองค์นี้ มันไม่เกินจริงเลย นี่...เธอช่วยฉันเอาไว้งั้นเหรอ... “อะ...อืม ฉัน ไม่เป็นไร” ฉันตอบไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ความหวาดกลัวของฉันมันยังคงฝังอยู่ในจิตใต้สำนึกของฉัน ตัวฉันไม่สามารถเอาชนะความมืดได้ เพียงเเค่ฉันอยู่ในความมืดเเค่นาทีเดียวฉันก็เกือบจะตายเเล้ว มันน่ากลัวเหลือเกิน ฉันไม่อยากเห็นมันอีก ขอบใจนะฮินะ...เเต่ฉันก็ต้องขอโทษด้วยนะ เพราะถึงยังไงฉันก็ต้อง...ฆ่าเธอ อึก....ทำไม...ความเจ็บปวดตรงอกข้างซ้ายนี่มันคืออะไรกัน เจ็บ...เจ็บเหลือเกิน.. “เอาละโคโกะ ฉันจะพาเธอไปหาอาจารย์นะ เธอเดินไหวไหม?” ฮินะเธอพยุงฉันขึ้นมาด้วยเเขนอันบอบบางของเธอ ก่อนจะพา...ไม่สิลากฉันไปมากกว่า อบอุ่น...นี่คือความอบอุ่นรึเปล่านะ สิ่งที่ฉันไม่เคยจะได้รับมัน ตั้งเเต่ฉันเกินมาบนโลกนี้ รอยยิ้มที่อ่อนโยนเเบบนี้...ไม่หรอก นี่มันก็สัญญาณบ่งบอกว่าเธอยังมีชีวิต ความอบอุ่นบ้าบออะไรกัน หึหึหึ อีกเเค่นิดเดียว...อีกเเค่นิดเดียวเท่านั้น ......................... ตั้งเเต่นั้นมายัยฮินะก็ตัวติดกับฉันเเทบจะตลอดเวลา เเม้เเต่ตอนที่ฉันจะไปฆ่าคนก็ตาม มันทำแผนฉันพังหมด ในวันที่ฉันเริ่มฆ่าคนมันทำให้ฉันรู้สึกสนุกสุดๆ ไปเลยละ ฉันติดใจในการฆ่า เเละตอนนี้ฉันก็ฆ่าไป12คนเเล้วละ การทำให้คนที่กำลังร้องขอชีวิตได้ตายอย่างทรมานพร้อมกับเสียงร้องโหยหวนเเบบนี้ อ๊าา~ ฉันนี่ละชอบจริงๆ!! เเละในตอนนี้ก็ได้เวลาของเธอเเล้ว!!ฮินะ!! ฮ่าฮ่าฮ่า!!! ฉันจะเอาศพเธอไปไว้ที่ไหนดีน๊าา!! 「2ปีต่อมา」 「มิฮาระ โคโกะ อายุ20ปี」 โคโกะกำลังนั่งกินกาเเฟอยู่ร้านเเห่งหนึ่งพร้อมกับฮินะ ...ทำไมทุกครั้งที่ฉันวางเเผนที่จะฆ่ายัยนั่นหน้าอกข้างซ้ายของฉันมันก็จะรู้สึกเจ็บขึ้นมา มันเเปลกเหลือเกิน ตลอด2ปีที่ฉันพยามที่ฆ่ายัยนั่น ฉันก็ไม่รู้สึกอยากจะทำเเบบนั้น มันเป็นเพราะอะไรกันนะ “นี่ โคโกะจัง!! ฟังฉันอยู่ไหมเนี่ย!!” ฮินะตะโกนออกไปพร้อมจ้องไปที่ตาของโคโกะ “อ๊ะ!! ขอโทษนะ~ พอดีฉันเผลอคิดเรื่องบางเรื่องได้น่ะ เเต่ก็ช่างมันเถอะ” “โถ่~ โคโกะนี่ละก็ ฟังฉันบ้างสิ” ฮินะยกเเก้วกาเเฟขึ้นมาดื่มพลางทำหน้าพึงพอใจต่อกาแฟเเก้วนี้ “ว่าเเต่เธอมีอะไรจะพูดกับฉันงั้นเหรอ?”ฉันถามออกไปด้วยความสงสัย เพราะก่อนหน้านี้ฉันไม่ได้ฟังเธอเลย “โถ่เอ๋ยย ไม่อยากคุยกับโคโกะเเล้วว!” ฮินะทำปากมุ้ยก่อนจะเมินหน้าหนี “อ่าา เเบบนี้ฉันก็เเย่นะสิ ยกโทษให้ฉันเถอะน๊าา ฮินะจังง ” เเย่ละสิทำฮินะโกรธสะเเล้ว ฉันทำตัวไม่ถูกเลยเวลาฮินะโกรธ คิก... “เธอหลุดหัวเราะออกมาเเล้วนะ” ฉันส่งยิ้มอ่อนๆให้ฮินะ “โถ่!! โคโกะจังจะขี้โกงเกินไปเเล้ววว!!” ฮินะตะโกนออกไปพร้อมเอามือปิดหน้าตัวเอง เวลาที่ยัยนี่โกรธก็น่ารักเหมือนกันเเฮะ...เดี๋ยวนะ?! น่ารัก?! ไม่ๆ ไม่ใช่ ไม่น่ารัก ไม่สักหน่อย ตัวฉันเป็นอะไรไปเนี่ย (ไม่ใช่เเนวYuri&ญ-ญ) “ฉันจะบอกว่าฉันน่ะ หาเเฟนได้เเล้วน๊าา ” ฮินะเผยรอยยิ้มที่ดูมีความสุขมากๆ พลางมองไปที่โคโกะด้วยสายตาที่อบอุ่น !!! “ห..ห๊ะ? ฟ..เเฟน ของฮินะ...งั้นเหรอ” ฉันรู้สึกช็อคไปเลยที่ได้ยินเเบบนั้น “ใช่เเล้วละ~ เดี๋ยวฉันจะ-------” อยู่ดีๆ หูของฉันก็ดับไป ฉันไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้นนอกจากเสียงหัวใจที่ดังตุ๊บๆอยู่ข้างในตัวฉัน ในหัวของฉันขาวโพลนไปหมด เเฟน...ผู้ชายของยัยนี่ ไม่....ไม่ได้...ยัยนี่ต้องเป็นเเค่ของฉันเพียงคนเดียว ไม่มีใคร...ที่เอาฮินะไปจากฉันได้....นอกจากตัวฉันเอง โคโกะลุกขึ้นจากเก้าอี้ “เอ๋? จะไปไหนเหรอโคโกะจังง” ฮินะพูดด้วยเสียงที่ลากยาว “ขอโทษนะ...ฉันรู้สึกไม่สบายขอตัวกลับก่อนนะ” “อ่า~เเย่จัง งั้นก็ได้ ถ้าเธอมีอะไรทักมาหาฉันได้นะ~” ฮินะพูดไปด้วยความเป็นห่วงพลางจิบกาเเฟไปด้วย ฉันรีบออกจากร้านไป โดยที่ไม่ได้หันมามองเธออีก มันคงจบเเล้วละ ฮินะ ทำไม...ฉันถึงรู้สึกรังเกียจเธอขึ้นมากันนะ ฉันรู้สึกเกลียดเธอเหลือเกิน.. อึก..หัวใจของฉันมัน..เจ็บจัง.. ................... 「2วันต่อมา」 ห้องนอนของโคโกะที่แสนจะธรรมดา ข้าวของที่วางระเกะระกะ หนังสือที่ไม่ถูกวางทิ้งขว้าง เเละกลิ่นคาวของเลือดที่คละคลุ้งอยู่ทั้วห้อง เธอในตอนนี้กำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง วันนี้เป็นวันเสาร์ ตั้งเเต่วันนั้นฉันก็ไม่ได้ทักไปหาฮินะอีก ฉันรู้สึกกลัว....กลัวที่จะถูกทอดทิ้งอีกครั้ง ฉันไม่สามารถที่จะยอมรับได้ถ้าฉันต้องกลับไปอยู่คนเดียว อยากฆ่าเหลือเกิน ทำไมกันฉันเริ่มจะรู้สึกขยะแขยงขึ้นมา น่ารังเกียจเหลือเกิน อยากจะฆ่ามันเหลือเกิน ยัยโง่นั้นมันกล้าทิ้งฉันงั้นเหรอ เป็นเเค่ยัยโง่เเท้ๆ ฉันละขยะแขยงเธอจริงๆ ตาย!! เเค่ยัยนั่นเท่านั้น! ต้องฆ่า!!! อึก!...ความรู้สึกนี้อีกเเล้ว...เจ็บ ที่หน้าอก ฉันสงสัยจัง...ถ้าฉันฆ่ายัยนั่น อาการเจ็บนี้มันจะหายไปไหมนะ? *ตึ๊ด! ตึ๊ด! ตึ๊ด!* เสียงโทรศัพท์ของโคโกะดังขึ้นมา “นี่ โคโกะจัง วันนี้เราไปเที่ยวทะเลกันไหม?” “หืมม....กะทันหันจังนะ” :) ................. [ขอให้ความทรงจำอันอ่อนหวานปลอบประโลมความเศร้าโศกของเธอ]