Blood 14 คำพูดที่ไร้สาระ

1056 Words

หลังจากที่ฉันได้ฟื้นกลับมาจากความตาย เเม่นมก็มาพบฉันในสภาพที่เลือดนั้นเปรอะเปื้อนไปตามตัวเเละผนังห้องนอนของฉัน เลือดนั้นได้เเห้งไปเเล้ว เหล่าคนใช้ที่ไม่ค่อยได้ดูเเลฉันก็เข้ามาทำความสะอาด ใบหน้าของพวกเธอดูไม่สะทกสะท้านอะไร เหมือนกับเป็นเรื่องที่ต้องเกิดขึ้นในสักวันอยู่เเล้ว เฮ้อ- ฉันมักจะถอนหายใจสั้นๆออกมา มันเเสดงให้เห็นว่าฉันเหนื่อยเเค่ไหนกับชีวิตที่ห่วยเเตกเเบบนี้ ตอนนี้ฉันกำลังนอนอยู่ในอ้อมเเขนของโซเฟีย มันอบอุ่นเเละรู้สึกปลอดภัยเเบบเเปลกๆ บางที่ฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจความรู้สึกเเบบนี้สักเท่าไหร่ เเต่ฉันก็ชอบมันนะ โซเฟียที่กำลังอุ้มฟิโอน่าที่เสื้อผ้าเต็มไปด้วยคราบเลือด โซเฟียไม่เข้าใจว่าทำไมบนเสื้อผ้าของฟิโอน่าเเละภายในห้องถึงมีเเต่คราบเลือดเต็มไปหมด เเต่เธอก็เลิอกที่จะเก็บเงียบเอาไว้ เธอเพียงพาฟิโอน่าไปล้างตัวเเละเปลี่ยนเสื้อผ้า เวลาได้ผ่านล่วงเลยไปอย่างรวดเร็วโดยที่ฟิโอน่าเองก็ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ...ฉันต้องหนี หนีจากคฤหาสน์หลังนี้ ฉันตัดสินใจเเล้ว...เเล้วฉันจะไปอยู่ที่ไหนละ ถึงเเม้ฟิโอน่าจะเป็นลูกคุณหนูผู้สูงศักดิ์ ที่มีบิดาเป็นถึงดยุคผู้ยิ่งใหญ่เกรียงไกร เเต่นั้นก็ไม่อาจหนีความจริงที่ว่า ตัวของฟิโอน่านั้นยังไม่เคยออกไปพบกับโลกภายนอกเลยสักครั้ง ถึงเเม้ในชาติก่อนเธอจะใช้ชีวิตด้วยตัวคนเดียวมาโดยตลอด เเต่นั้นมันเป็นโลกของเธอที่คุ้นชินกับสิ่งต่างๆ คำถามมากมายที่อยู่ภายในหัวของฟิโอน่าได้พรั่งพรูออกมา ฉันออกไปเเล้วจะไปไหน? ฉันจะไปทำอะไรละ? เป้าหมายของฉันคืออะไรกันเเน่? ไม่สิ ยังไงฉันก็จะออกไป พอเเล้วละเเหวนของท่านเเม่ เอาไปเลยฉันไม่อยากได้มันเเล้ว ฉันเพียงอยากใช้ชีวิตที่เเสนสงบในบ้านหลังเล็กๆกับคนที่ฉันรัก นั่นคือสิ่งที่ฉันปรารถนามาโดยตลอดหลังจากที่ฉันได้มาเกิดใหม่ในโลกนี้ ตัวฉันที่กำลังนอนครุ่นคิดอย่างหนักบนเตียงของฉันที่เพิ่งเปลี่ยนผ้าปูใหม่ ผ้าม่านถูกเปลี่ยนเป็นสีดำสนิทที่ในตอนเเรกมันเป็นสีฟ้าอ่อนเหมือนสีผมของฉัน คิดถึงเธอจัง ฮินะ ทำไมกันนะ ทำไมฉันถึงไม่สามารถลืมเรื่องของเธอได้เลย บ้าชะมัด ฟิโอน่าลุกออกจากเตียงเดินไปที่หน้าต่างก่อนจะจ้องมองออกไป ดวงตาของเธอนั้นดูเหมือนกับกำลังมองบางอย่างที่ไกลเเสนไกล เธอนั้นรู้สึกถวิลหาอะไรบางอย่างที่ไม่อาจนำมากลับให้เป็นดังเดิม อยากออกไปข้างนอกจัง ในโลกนี้ภายนอกจะเป็นยังไงกันนะ อยากรู้จัง *ก๊อก ก๊อก ก๊อก* “ฟิโอน่า พี่ขอเข้าไปหน่อยได้ไหม” เสียงหนุ่มที่ดังอยู่หลังประตูทำให้ฟิโอน่ารีบเดินมาเปิดประตูให้ทันที “พี่ชาล มีอะไรรึเปล่าคะ ทำไมถึงมาหาน้องในเวลาเเบบนี้” ชาลที่เดินเข้ามานั่งเก้าอี้พร้อมโหลคุกกี้ในมือ “อืม พี่เเค่เป็นห่วงน้องมากๆเลยน่ะ เห็นเหล่าสาวใช้พูดกันว่า ในห้องของเธอนั้นเต็มไปด้วยคราบเลือดมากมาย พี่ได้ยินเเบบนั้นจนพี่อดทนที่จะมาหาน้องไม่ได้น่ะ” ชาลพูดไปพลางหยิบคุกกี้ขึ้นมากิน ก่อนจะยื่นให้ฟิโอน่าไปหนึ่งชิ้น ฟิโอน่ารับคุกกี่นั้นเเล้วก็มานั่งฝั่งตรงข้ามของชาล “ขอบคุณค่ะ...ว่าเเต่ที่มาหาน้องเพราะเป็นห่วงเหรอคะ?” “ใช่ พี่กลัวว่าน้องที่เเสนน่ารักของพี่จะเป็นอะไรไปพี่เลยมาหา เเต่ไม่เป็นไรก็ดีเเล้วละ” ชาลส่งยิ้มให้ฟิโอน่า “คะ” ฉันตอบไปสั้นๆ เพราะฉันก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกไปดี มันไม่ใชเรื่องที่คนปกติทั่วไปอย่างท่านพี่ชาลจะเข้าใจ ฉันว่าเรื่องนี้ควรจะเก็บเงียบไว้ดีกว่า “พี่ว่าน้องคงจะเหนื่อยเเล้ว งั้นวันนี้พี่ไปก่อนนะ อ้าใช่ คุกกี้โหลนี้พี่ให้เป็นของขวันจัดห้องใหม่นะ ไปละ” ชาลเดินไปลูบหัวฟิโอน่าอย่างอ่อนโยนก่อนจะเดินออกจากห้องไป ฟิโอน่าเพียงมองตามเเผ่นหลังของพี่ชายโดยที่ไม่พูดอะไร ...................... .................. ............... ........... ........ ...... .... . ชาลฮาเลนกำลังเดินตามทางเดินที่ยาวไกลพลางทำสีหน้าเคร่งเครียด “มาทำอะไรที่นี่ชาฮาเลน” เสียงของฮาริมอลผู้เป็นพี่ดังขึ้นมาจากข้างหน้าของชาล ใบหน้าของฮาริมอลดูไม่สบายใจที่ได้เจอกับชาล มันเป็นเรื่องที่น่าเเปลกในเมื่อทั้งสองคนก็เป็นพี่น้องกัน เเต่จ้องตากันอย่างกับสัตว์กินเนื้อยังไงอย่างงั้น “ชาลฮาเลนพี่ถามว่า ทำไมถึงมาที่นี่” ชาลตกใจกับน้ำเสียงที่เเข็งกร้าว จู่ๆลมก็พัดผ่านหลังของชาล ทำให้เขานั้นรู้สึกขนลุกขึ้นมาราวกับถูกภูเขาน้ำเเข็งถล่มทับทั้งตัว “อะ..เปล่าครับ ผมเเค่มาหาน้องสาวที่น่ารักของผมเท่านั้นเอง ผมเเค่เป็..” ฮาริมอลเดินเข้าไปใกล้ชาลพลางกระซิบข้างหูของเขาเบาๆ “อย่าได้ริอาจมาเเตะต้องน้องสาวของพี่ ต่อให้เป็นชาลฮาเลนก็ไม่เว้น” ชาลตกใจถอยหลังมาตั้งหลักอย่างร้อนรน “..อะไรกัน เเค่มาหาน้องสาวเฉยๆอย่าคิดเธอจะเป็นของนายคนเดียวสิ” ฮาริมอลเดินผ่านชาลไป ก่อนจะพึมพำเบาๆให้ชาลได้ยิน “พี่รู้ว่าเเกจะทำอะไร เพราะฉะนั้นอย่าดีกว่า” ชาลมองฮาริมอลผู้เป็นพี่เดินตรงไปที่ห้องของฟิโอน่า ก่อนจะกัดฟันตัวเองด้วยความหงุดหงิด “หึ! รู้งั้นรึว่าฉันจะทำอะไร มาห้ามงั้นรึ อย่ามาปากดีนะ ไอพี่เฮงซวย!” ไอเวรเอ๋ย! เเผ่นของฉันควรจะได้ผลสิ เเต่ทำไม!! ยัยนั่น!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more