Blood 9 โชคร้าย 2/2
1212 Words
ฉัน...นั่งร้องไห้อยู่เเบบนั้นจนสลบไปเพราะความเหนื่อยล้าที่สั่งสมมานาน ความเจ็บปวดที่กำลังจะระเบิดออกมา ฉันไม่เข้าใจ ทำไมกันนะ ทุกครั้งที่ฉันจะทำอะไรโชคจะไม่เคยเข้าข้างฉันเลยสักครั้ง
...................
ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาบนเตียงที่นุ่มสบาย ฉันอยากให้มันเป็นเพียงเเค่ความฝัน ฉันอยากตื่นจากฝันร้ายที่ไม่รู้จบ ได้โปรดเถอะ ใครก็ได้ จะเป็นใครที่ไหนก็ได้ ได้โปรด ช่วยบรรเทาความทุกข์ทรมานของฉันด้วยเถอะ
“คุณหนูไม่เป็นอะไรนะคะ”
ท่านเเม่เหรอ ไม่ นั่นไม่ใช่ท่านเเม่ โซเฟีย เสียงที่อบอุ่นกำลังปลอบโยนหัวใจของฉัน ฉันรู้สึกว่าเเสงสว่างมันกำลังส่องทางที่ฉันกำลังจะเดิน...นั่นมันไม่จริงหรอก
“หนูไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงหนูหรอกนะคะ”
“จะไม่เป็นไรได้ยังไงละคะ ก็คุณหนูเล่นล้มลงอยู่ตรงห้องโถงเเบบนั้น อย่าทำให้เป็นห่วงสิคะ คุณหนู”
....ฉันไม่อยากพูดอะไรกลับไป ฉันรู้สึกว่ามันเป็นของปลอม ความห่วงใยที่เป็นของปลอม เสียงของท่านเเม่เท่านั้นที่ฉันอยากจะได้ยินตอนตื่นขึ้นมา
“คุณหนูหิวรึยังคะ ให้ฉันไปเอาของว่างมาให้ไหมคะ?”
“มะ ไม่เป็นไรค่ะ ในตอนนี้หนูเเค่อยากอยู่คนเดียวโซเฟียช่วยออกไปรอข้างนอกได้ไหมคะ”
ฉันไม่ชอบโซเฟีย ฉันกลัวว่าเธอจะมาทำอะไรฉัน มันเป็นของจริงรึเปล่า ถึงเเม้เหล่าคนรับใช้ที่อยู่ในคฤหาสน์หลังนี้จะทำดีกับฉันเสมอมา เเต่พวกเขาก็เพียงทำตามหน้าที่ พอลับหลังฉันก็มักจะนินทาฉันอยู่เสมอ
“...งั้นถ้าคุณหนูมีเรื่องอะไรที่ไม่สบายใจ ได้โปรดเรียกเเม่นมผู้นี้เถอะนะคะ ไม่ต้องเก็บมันไว้คนเดียวก็ได้”
คำพูดนั้นทำฉันชะงักไปเล็กน้อย เเต่ฉันก็ไม่อยากให้เธอมาห่วงใยฉันเเบบปลอมๆอยู่ดี ใครจะไปเชื่อรอยยิ้มที่เสเเสร้งเเบบนั้นกันละ
“ฉันขอตัวก่อนนะคะคุณหนู”
เสียงปิดประตูอันเเสนเงียบเชียบ มันไม่มีอะไรพิเศษเเต่ทำไมฉันรู้สึกเหมือนกำลังทำอะไรที่ผิดพลาดไป
.....................
「ณ ห้องxxxxx」
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน...อีกเเค่2วันเราก็ออกรบเเล้ว ทำไมเธอถึงเป็นเเบบนี้ ทำไมถึงมาเป็นเอาป่านนี้!!
เรากำลังจับมือของเธอผู้เป็นที่รัก เราไม่สามารถทำอะไรให้เธอได้ หมอก็บอกเเบบนั้น
น้ำตาของชายที่ดูน่าเกรงขามกำลังเอ่อล้นออกมาด้วยความรู้สึกเหมือนโลกใบนี้กำลังจะเเตกสลาย ร่างของภรรยาที่เป็นที่รักกำลังนอนเเน่นิ่งอยู่บนเตียง บนโต๊ะหัวเตียงมีเเจกันที่มีดอกไม้สีเหลืองที่เธอชอบปักอยู่ในนั้น
เราอยากจะยื้อเวลาของเธอออกไป ได้โปรดเถอะพระเจ้าองค์ไหนก็ได้ ได้โปรดช่วยเราด้วย ขอยืมพลังขอท่านเพียงเเค่นิดเดียวเพื่อต่อชีวิตให้ภรรยาของเรา ได้โปรด
เสียงเปิดประตูที่ดังกังวาน พร้อมร่างกายที่ทรุดโทรมของคุณหมอกำลังเข้ามาหานิโคล
“เเฮ่ก! เเฮ่ก! คือ!! คือว่านะครับท่าน!!”
“ใจเย็นๆเเล้วค่อยพูดเถอะ”
“คะ ครับ!! คือว่าเราอาจจะสามารถช่วยชีวิตของท่านดัชเชชได้ครับ!!”
อาจจะ? เเต่ช่างมันเถอะ ความหวังเล็กๆของเรา! ขอเพียงเศษส่วนเล็กๆที่สามารถทำให้เธอมีชีวิตอยู่ต่อได้เราก็จะทำ!!
“เเต่...”
“เเต่อะไร พูดมาให้จบ”
“คือว่ามันเป็นเพียงเเค่....การยื้อเวลาชีวิตของดัชเชชเพียงเท่านั้นครับ ผมสามารถนำร่างกายของดัชเชชไปทำการหยุดการทำงานเเละคงสภาพร่างกายของท่านดัชเชชเอาไว้โดยที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ได้ครับ!!”
“ถ้ามันผิดพลาดขึ้นมา นายจะรับผิดชอบยังไง”
“ไม่มีทางผิดพลาดเน่นอนครับ!! หลังจากที่คงสภาพร่างกายไว้พวกเราทุกคนจะหาวิธีรักษาท่านดัชเชชให้ได้ครับ!!”
เรารู้สึกอุ่นใจมากขึ้นเมื่อเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความมั่นใจของเด็กหนุ่มคนนี้ เจ้าเด็กคนนี้เป็นหมอเเละนักพัฒนาวิทยาการทางการแพทย์ ที่อายุเพียง20ปี ถือว่าเป็นเด็กที่อัจฉริยะที่สุดเลยก็ว่าได้
“เอาละ มูนิเอล รีบจัดการเรื่องนี้ทันทีเลย เเละทำอย่างเงียบๆอย่าให้ใครรู้ โดยเฉพาะฟิโอน่า ถ้าฟิโอน่ามาถามอะไรให้บอกไปว่า จูลี้ไปรักษาตัวอยู่ทางเหนือ เข้าใจไหม!”
“ครับผม!!”
ขอโทษนะ ลูกพ่อ รอพ่อก่อนนะพ่อจะรีบกลับมาให้เร็วที่สุด พ่อรักลูกนะ ฟิโอน่า
「2วันต่อมา」
ฉันนั่งอยู่ริบหน้าต่างกับเก้าอี้ไม้เก่าๆที่ท่านเเม่มักนั่งเเละคอยเล่านิทานให้ฉันฟังก่อนนอนเสมอ
ฉันมองออกไปนอกหน้าต่าง เเละท่านพ่อของฉันขึ้นรถม้าออกไปในที่ที่เเสนไกล เขาออกไปรบโดยไม่มากล่าวลาฉันเลยสักคำ ท่านคงจะเกลียดฉันมากเลยสินะ
น้ำตาของฉันมันออกมาอีกเเล้ว ฉันเบื่อที่จะร้องไห้ เเต่น้ำตามันก็ไหลออกมาเอง
ไม่!!
ฉันจะมายอมเเพ้เเบบนี้ไม่ได้!! ฉันไม่ใช่โคโกะ!! ฉันคือคุณหนูฟิโอน่า!! ฉันจะเปลี่ยนแปลงชีวิตของฉันใหม่เเละทำให้บ้านของฉันมันสดใสขึ้นในตอนที่ท่านพ่อไม่อยู่!!
ฮ่าฮ่าฮ่า!!
ฉันหัวเราะออกมาโดยที่ฉันไม่รู้ตัวเลย ว่าความมืดที่เลวร้ายมันกำลังจะลากตัวฉันไปพบเจอกับความเลวร้ายที่ยากจะหยั่งถึง
..................
หลังจาก7วันที่ท่านพ่อออกไปรบ อาหารของฉันเริ่มที่เปลี่ยนไป อาหารที่ดูราคาถูกเเละไม่มีรสชาติ ขนมปังเเข็งๆไร้คุณภาพ นั่นกลายเป็นอาหารที่ฉันต้องกินมันทุกวัน เหล่าคนใช้ที่เริ่มเกลียดฉันออกนอกหน้า คอยกลั่นเเกล้งฉันอยู่ทุกๆวัน
ฉันเริ่มรู้สึกกลัวเเละสิ้นหวังอีกครั้ง เเต่ ในทุกๆครั้งโซเฟียก็จะอยู่ข้างๆฉันเสมอ
“อึก...โซเฟีย ทำไมกัน ทำไม ทำไมฉันถึงเจอเรื่องอะไรเเบบนี้ตลอดด้วย”
น้ำตาของฉันมันไหลออกมาอีกครั้ง ฉันเคยสัญญากับตัวเองว่าจะไม่หลั่งน้ำตาออกมาอีก เเต่มันก็ทำไม่ได้ ความเจ็บปวดถาโถมเข้ามาอีกครั้ง ฉันไม่ชินกับมันสักที
ฉันกำลังนั่งร้องไห้อยู่บนเตียงโดยที่โซเฟียก็กำลังกอดฉันอยู่ โซเฟียเองก็โดนพวกคนใช้เหล่านั้นกลั่นเเกล้งเช่นกัน เธอไม่สามารถช่วยอะไรฉันได้นอกจากคอยปลอบโยนฉันเท่านั้น
....ไร้ประโยชน์ ฆ่าให้มันจบๆไปดีไหมนะ
ไม่!!....ฉันคิดบ้าอะไรอยู่ ฉันพอเเล้วฉันไม่อยากกลับไปเป็นคนเก่า ในตอนนี้ฉันเป็นคนใหม่เเล้ว
ฉันคิดเเบบนั้น
[มันยากที่จะเปลี่ยนเเปลงตัวเองให้ดีขึ้น ทุกสิ่งทุกอย่างมันมักจะไม่เป็นใจเสมอ]
- Writer
