Blood 8 โชคร้าย 1/2
1405 Words
「2ปีก่อน」
ณ ห้องทำงานของนิโคล
「จูลี้ เดล ฟาริเอล อายุ24ปี ดัชเชชฟาริเอล」
“คุณคะ!! คุณจะไปทำสงครามด้วยตัวเองเหรอคะ!!”
「นิโคล เดล ฟาริเอล อายุ27ปี ดยุคฟาริเอล」
“อืม...ทำไงได้ละผมต้องทำตามหน้าที่ ผมมีหน้าที่ที่สำคัญเเละต้องเเบกรับมันเอาไว้”
“เเล้วลูกของเราละคะ จะทำยังไง จะปล่อยให้เธออยู่โดยที่ไม่มีคุณงั้นเหรอคะ!!”
“...........” นิโคลกำลังเขียนอะไรบางอย่างลงไปในกระดาษโดยไม่สนใจคำพูดของจูลี้ภรรยาของตน
“พูดอะไรบ้างสิคะ!!” จูลี้ตะโกนออกมาด้วยสีหน้าที่ไม่ดีนัก
ทำไมนิโคลของฉันถึงต้องทำนิสัยเเบบนี้ด้วย ฉันไม่ชอบเลยนะ ไอเจ้าบ้า!!!
“ลูกของเรา? ฟิโอน่าน่ะเหรอ” ดยุคพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา เขาไม่ได้สนใจภรรยาเลยสักนิด เขาเอาเเต่ทำงานที่อยู่ตรงหน้าของเขา
“อึก....ทำไมคะ....คุณเกลียดลูกของเราขนาดนั้นเลยเหรอคะ!!!” จูลี้เดินเข้าไปกระชากคอของนิโคล ในตอนนี้เธอรู้สึกโกรธเเละอยากจะทุบเข้าไปที่ตัวของนิโคลด้วยเเรงทั้งหมดที่เธอมี
“....ผม....ไม่ได้เกลียดฟิโอน่า”
“เเล้วทำไ..”
“ผมรู้อยู่เเล้ว ว่าอีกไม่นานทางองค์จักรพรรดิคงมีรับสั่งให้ผมไปทำสงครามกับประเทศข้างเคียง เเต่ผมไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้”
“เเล้วยังไงละคะ!!”
“.............” ดยุคที่กำลังเขียนอะไรบางอย่างก็วางปากกาขนนกลง เเล้วเอามือทั้ง2ปิดไปที่หน้าของเขา ก่อนที่เข้าจะถอนหายใจออกมา
“ถ้าผมไม่ได้กลับมาละ....ถ้าผมจะไม่ได้เจอหน้าคุณกับลูกอีกครั้ง....ผมยอมรับไม่ได้.....เพราะอย่างงี้ไง ที่หลายๆ ปีที่ผ่านมาผมถึงไม่อยากสนิทกับฟิโอน่า ผมเเค่ไม่อยากให้เด็กคนนั้...”
จูลี้โผเข้ากอดนิโคลพร้อมน้ำตาที่เอ่อล้นออกมา นิโคลรับอ้อมกอดที่เต็มไปด้วยความเสียใจนั้น
“ฮื้ออ ที่รักจะไม่เป็นไรใช่ไหมคะ ที่รักจะกลับมาใช่ไหม...”
“....ครับ....ผมสัญญาว่าจะกลับมาหาคุณอย่างเเน่นอน”
เรา...รักภรรยาของเรามาก ตัวเราเองก็รู้ดี ถึงเเม้เราจะออกไปทำสงครามที่กินระยะเวลานาน เเต่ถึงตอนนั้น เราก็จะอยากกลับมาโผกอดเธอกับลูกอีกครั้ง ขอเพียงอ้อมกอดของเธอก็ทำให้เรามีความสุข เเละมือเล็กๆ ของฟิโอน่า เราก็อยากจะปกป้องเอาไว้ หลังจากที่เรากลับมาจากสงคราม เราก็จะสร้างครอบครัวที่มีความสุขที่สุด เเละถึงตอนนั้น จะไม่มีใครมาขวางเราอีก
..............
「ฟิโอน่า อายุ7ปี」
.....ฉันกำลังนั้งเล่นอยู่ในสวนดอกไม้ ฉันชอบมันนะ เเต่ทำไมฉันรู้สึกว่ารางสังหรณ์ของฉันมันกำลังบอกกับฉันว่าจะมีเรื่องร้ายๆ เข้ามา....ใครสนละ เฮ้อ
อ๊ะ! นั่น ท่านพ่อนี่น่า...ฮึ้! กว่าจะออกมาจากถ้ำของตัวเองได้นะ ชอบเอาเเต่หมกตัวอยู่เเต่ในห้องอยู่เรื่อยเลย ไม่เห็นออกมาเล่นกับลูกสาวอย่างฉันบ้าง...เเต่ที่ผ่านมาท่านพ่อก็ไม่เคยมาหาฉันเลยนี่น่า เอาเเต่หลบหน้าฉันตลอดเลย ท่านเป็นอะไรกันนะ
ฉันวิ่งไปหาท่านพ่อก่อนจะจับไปที่ปลายเเขนเสื้อของเขา
“ท่านพ่อคะ~ มาทำอะ...”
*ปัก!*
นิโคลปัดมือของฟิโอน่าออกอย่างเเรง
“ทะ...ท่านพ่อคะ”
“ขอโทษนะฟิโอน่า...พอดีตอนนี้กำลังยุ่งอยู่น่ะอย่าเพิ่งมารบกวนได้รึเปล่า”
“...ค่ะ...ท่านพ่อ...”
ยุ่งบ้ายุ่งบออะไร ถ้ายุ่งจริงๆ เเล้วทำไมถึงมาอยู่นี่ละเจ้าพ่อบ้าา!!!......ฉัน...รู้สึกเจ็บ.....ไม่ใช่เจ็บเพราะถูกท่านพอปัดมือออก...มันเจ็บที่หน้าอก ความรู้สึกที่คุ้นเคยงั้นเหรอ...อึก...
ฉันเอามือกุมหน้าอกของตัวเอง รู้สึกเจ็บเเปล๊บๆ ที่หน้าอก ฉันรู้สึกเหมือนโดนทอดทิ้งเลย ส่วนท่านพ่อก็เดินกลับห้องของเขาไปโดยไม่ได้คุยอะไรกันอีก ช่างเป็นครอบครัวที่น่าเศร้าเหลือเกิน
........................
มือของฟิโอน่าจะเป็นอะไรไหมนะ...ฉันออกเเรงเยอะเกินไปรึเปล่า....เธอมีสีหน้าที่ไม่คอยดีเท่าไหร่เลย ในความเป็นจริงเราเเค่เห็นเธอผ่านหน้าต่าง เราอยากไปดูว่าเธอสบายดีรึเปล่าก็เเค่นั้น เเต่ตอนที่เธอวิ่งมาหาเราเเละเรียกเราว่าท่านพ่อ ใจของเราก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมา....เเต่ขอโทษนะฟิโอน่า...ช่วยอดทนรอที...อดทนรอพ่อที่ไม่ได้เรื่องคนนี้หน่อยนะ..ฟิโอน่า
นิโคลกำมือของตัวเองเเน่น ความรู้สึกที่เหมือนกำลังทำอะไรที่ผิดพลาดไป...
......................
ตั้งเเต่ท่านพ่อกลับไปฉันก็ยังนั่งอยู่ที่สวน ไม่รู้สิฉันรู้สึกผูกพันกับสวนดอกไม้นี้มากๆ เลยละ ท่านเเม่ก็ชอบมากเหมือนกัน....น่าจะใกล้ถึงเวลาเเล้วละมั้ง
“อ๊ะ! ลูกรัก~ ออกมาชมดอกไม้อีกเเล้วเหรอจ๊ะ”
บรรยากาศดู....อบอุ่นจังงง!! รักๆๆ รักท่านเเม่จังเลย ผมสีฟ้าอ่อนที่พริ้วไหวไปตามลม นัยน์ตาสีทองที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น กับเสื้อผ้าสีขาวสว่างสะอาดตา ฉันรักมัน
“ท่านเเม่คะ~”
ฉันวิ่งไปโผกอดท่านเเม่ อ้อมกอดที่เเสนอบอุ่นนี้ฉันไม่ทีวันลืม ช่างสิท่านพ่อที่เย็นชาเเบบนั้น ฉันรักท่านเเม่คนเดียวก็พอเเล้วละ
ฉันรู้สึกเสพติดการกอดเเบบนี้เเล้วสิ ฮิฮิฮิ~
“หัวเราะอะไรเหรอจ๊ะ~”
“เปล่าคะท่านเเม่ เเค่คิดว่าวันนี้ท่านเเม่สวยมากๆ เลยคะ หนูรักท่านเเม่นะคะ”
ฉันบอกรักไปกี่รอบเเล้วนะ ฉันพูดออกไปด้วยใจจริง ฉันรักท่านเเม่ รักยิ่งกว่าเหนือสิ่งอื่นใด รอยยิ้มที่สมบูรณ์เเบบ ฉัน...เเค่ฉันคนเดียวก็พอที่จะได้เห็นมัน
*เเค่ก เเค่ก เเค่ก!!*
“ทะ..ท่านเเม่เป็นอะไรไหมคะ!!”
“ปะ...เปล่าจ๊ะ เเม่ไม่เป็นไร เเค่ไม่สบายนิดหน่อย ลูกไม่ต้องเป็นห่วงเเม่หรอกนะ” เธอพลางเอามือลูบไปที่ผมของเด็กตัวน้อยเบาๆ
ไม่ให้เป็นห่วงได้ไงกัน เธอห้ามป่วยเด็ดขาดนะ ฉันรักท่านเเม่มาก เพราะฉะนั้น ห้ามป่วยเด็ดขาด
ฉันคิดเเบบนั้นจนกระทั่ง
“วะ...ว่าไงนะ!! เมื่อกี้คุณบอกว่าอะไรนะคะ!!”
“ขอบอกอีกครั้งนะครับ ท่านดัชเชชล้มป่วย เเละอาการของท่านในตอนนี้น่าเป็นห่วงมากๆ ร่างกายทรุดโทรมเเละร่างกายของดัชเชชไม่สามารถทำการซ่อมแซมตัวเองได้ครับ”
ไม่ซ่อมแซม!! ไม่จริงน่า ถ้าเป็นเเบบนี้อวัยวะภายในอาจล้มเหลวได้เลยนะ..
“ให้หนูไปหาท่านเเม่หน่อยได้ไหมคะ”
“ต้องขอโทษด้วยครับ ท่านดยุคสั่งมาว่าไม่ให้คุณหนูเช้าไปน่ะครับ”
“ว่าไงนะ!!!”
โอ๊ยย!! ไอพ่อเฮงซวx เย็นชาไม่พอยังจะมาห้ามฉันเฝ้าอาการท่านเเม่อีก!!! เเกมันเป็นพ่อเเบบไหนกันเเน่ว่ะ!!
ฉันไม่สนอะไรทั้งนั้น ฉันจะไปหาท่านเเม่!!
「1ชั่วโมงต่อมา」
เเฮ่ก เเฮ่ก เเฮ่ก!! อะไรกัน..คฤหาสน์หลังนี้จะใหญ่เกินไปเเล้ว!!! ฉันถามทางจากเหล่าคนใช้ เเต่พวกเขาไม่บอกฉันเลยว่าท่านเเม่อยู่ที่ไหน ฉันไปหาเเม่ไม่ได้เพราะฉันไม่รู้ว่าท่านเเม่พักอยู่ที่ไหน ฉันเดินหาทั่วคฤหาสน์เลย เเต่ก็ยังไม่เจอ...
อึก....ฮือ~ ทะ..ท่านเเม่คะ
ฉันนั่งคุกเข่าลงบนพื้นเเข็งๆ ความรู้สึกที่เหมือนโดนทอดทิ้งมันหวนกลับมาอีกครั้ง ฉันรู้สึกโดดเดี่ยว น้ำตาของฉันเอ่อล้นออกมา ฉันพยามเอามือเล็กๆ ของฉันปาดน้ำตาออกไป เเต่น้ำตาก็ไหลออกมาเรื่อยๆ เจ็บที่หน้าอกเหลือเกิน เหมือนเข็มนับพันเล่มเเทงมาที่หัวใจของฉัน
ฉันเกิดมาทำไมกันนะ ฉันอยากจะพอเเล้ว ชีวิตเเบบนี้ ฉันกลัว...กลัวที่จะต้องเห็นมันอีกครั้งนึง
[โชคร้ายที่ไม่เเย่เเสไม่ว่าคุณจะเป็นใคร มันเพียงเเค่ต้องการกัดกินจิตใจที่ถูกบันทอนไปเพียงเท่านั้น]
- Writer
