Blood 6 มื้ออาหารสุดท้าย

1534 Words

“นี่ๆ เธอจำมิน่าได้ไหม? สาวใช้ที่คอยดูเเลคุณหนูน่ะ” สาวใช้ตัวประกอบโพล่งถามออกมา “อ๋อ จำได้สิทำไมเหรอ?” สาวใช้ที่กำลังยืนเกาะกลุ่มกันเพื่อซุบซิบหัวข้อข่าวประจำคฤหาสน์ดยุค นั่นเป็นปกติของสาวใช้ชนชั้นสูงที่มักจะมาคุยเเลกเปลี่ยนเรื่องราวต่างๆ ที่น่าสนใจในคฤหาสน์ “ฉันไม่เเน่ใจหรอกนะว่าจริงไหมเเต่ในตอนนี้มิน่าเธอป่วยเป็นโรคประหลาดน่ะสิ ตอนนี้เธอถูกกักขังไว้ในห้องใต้ดินเพื่อดูอาการน่ะ” สาวใช้ซุบซิบเบาๆ “โอ้ เเค่ป่วยนิดหน่อยถึงขนาดต้องกักขังกันเลยงั้นเหรอ จะไม่ทำเกินไปหน่อยเหรอ?” “เเต่เห็นมีคนบอกกันว่าอาการของเธอเลวร้ายสุดๆ ไปเลยล่ะ เเต่ฉันก็ยังไม่ได้เห็นกับตาล่ะนะ” “น่ากลัวอะ สงสัยฉันต้องระวังตัวสักหน่อยเเล้วเดี๋ยวฉันจะไปติดโรคเข้า” อืม.....ผลลัพธ์ของยาพิษที่ฉันใส่ลงไปในอาหารถือว่าประสบผลสำเร็จไปด้วยดี...ฉันเเอบฟังเจ้าพวกขี้เกียจพวกนี้คุยกันอยู่หลังเสาหินใหญ่ๆ ฉันละรู้สึกสะอิดสะเอียนกับเหล่าคนใช้ที่อยู่ในคฤหาสน์นี้ที่สุดเลย ......................... 「เมื่อ1วันก่อน」 ฟิโอน่าที่กำลังนอนเล่นอยู่บนเตียงพลางกลิ้งตัวไปมาพร้อมรอยยิ้มที่ไร้เดียงสา อ๊ะ!...ฉันจะมากลิ้งตัวเล่นเเบบนี้ไม่ได้.....ในบางทีตัวฉันก็ชอบขยับไปเอง มักทำอะไรเหมือนเด็กๆ ไม่เเน่ว่าร่างกายของฉันในตอนนี้ยังเป็นเด็กมันเลยมีสัญชาตญาณของเด็กน้อยสินะ อึก.... ฉันต้องทำตามเเผนที่ฉันวางไว้เมื่อคืน...ทำไมฉันรู้สึกว่าเเผนของฉันมันดูโง่เเปลกๆ หรือฉันเเค่คิดไปเอง? ฟิโอน่าลุกขึ้นจากเตียงพลางคิดไปว่าเเผนที่ตนเองได้ร่างขึ้นมานั้นมันมีอะไรผิดพลาดหรือไม่ ....โอ๊ยย!! ไอร่างกายเล็กๆ นี่มันยังไงกันเเน่!! สมองฉันในตอนนี้มันเท่าเด็ก9ขวบจริงๆ หรือนี่ คำตอบคือใช่..เเละไม่ใช่ ในหัวของฉันคือเด็ก9ขวบของเเท้เลยละ เเต่ฉันใช้ความทรงจำในการทำหลายๆ อย่างที่เด็กเขาไม่ทำกัน...เเละนั่นคือเหตุผลว่าทำไมฉันในบางครั้งถึงชอบทำตัวเป็นเด็กๆ เอาละเรามาเริ่มกันเลยดีกว่า ........................... ฉันเดินออกจากห้องอย่างระมัดระวัง ในเวลานี้ห้องครัวกำลังเตรียมอาหารของฉันไว้อยู่ ใช่เเล้วนั่นคือจุดหมายของเรา ฉันเดินออกจากห้องไปตามโถงทางเดินที่ไกลสุดลูกหูลูกตา เเม่xทำไมมันไกลขนาดนี้กัน เดินเเค่เเป๊บเดียวร่างกายก็จะไม่ไหวซะเเล้ว ทำไมตัวฉันต้องเกิดมาอ่อนเเอเเบบนี้ ตัวฉันมันไร้ค่าเกินไปเเล้วนะ!! ฉันได้เเต่ตัดพ้อไปเเบบนั้น ฉันเดินตรงไปตามทางเดินที่เปล่าเปลี่ยว โดยไม่ให้ใครมาสังเกตเห็นฉัน เเละในที่สุดฉันก็ถึงห้องครัวเเล้ว ฉันเเง้มประตูเข้าไปดูข้างในช้าๆ “อืม..ไม่มีใครอยู่สินะ ฉันได้กลิ่นหอมๆ ของเนื้อด้วยละ...รู้สึกหิวเลยเเฮะ เเต่มื้อนี่ก็คงจะไม่ได้กินอีกเช่นเคยละนะ” ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงต้องพูดออกมาด้วย... ฉันค่อยๆ ย่องเข้าไปในห้องครัว ภายในห้องนั้นดูสะอาดเป็นอย่างมาก เเละมีถาดอาหารที่ถูกปิดฝาเอาไว้อยู่บนโต๊ะ ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆ ถาดอาหารนั้น เอาละๆ มาลองกันดีกว่า อืบบ! ฉันปีนขึ้นบนเก้าอี้ตัวหนึ่งเเละเปิดฝาที่ปิดอาหารออกไป ฟิโอน่ากุมมือทั้ง2ข้างของตัวเอง เเสงสีดำขนาดเล็กที่ปรากฏให้เห็นผ่านมืออันน้อย ของเธอ น้ำ1หยดสีดำเข้ม กำลังลอยอยู่เหนือเนื้อสเต๊กสุดหรูจานนี้ ก่อนจะค่อยๆ ร่วงหล่นลงไปผสมกันกับเนื้อที่น่าอร่อยชิ้นนี้ ฉันปาดเหงื่อของฉัน ฉันรู้สึกว่าการใช้เวทมนตร์เพียงเเค่น้อยนิดก็ทำให้ฉันเกือบหมดเเรงได้เลยละ เอาละที่เหลือก็เเค่กลั... “คุณหนูไม่ทราบว่ามาทำอะไรที่นี่กันเหรอครับ” ชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาที่ค่อนไปทางดีที่เปิดประตูเข้ามาตั้งเเต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ โอ้เยี่ยมไปเลย...ไอเชฟหนุ่มงี่เง่าที่เข้ามาเจอฉันในจังหวะที่โคตรจะเลวร้ายสุดๆ “อะ...เอ่อคือว่า...” ฉันกุมมือทั้งสองข้างไว้พลางทำสีหน้าที่ดูกังวลเพื่อเเสดงให้เห็นถีงความไร้เดียงสา ฉันคิดอะไรไม่ออกว่าฉันควรจะพูดอะไรออกไป ฉันคิดว่าการกระทำของฉันมันดูโง่สุดๆ หื้อ? ....ฉัน....สัมผัสได้ถึงฝ่ามือที่อบอุ่นที่กำลังสัมผัสมาที่ฉัน...เขาลูบหัวฉันงั้นเหรอ?! “อ๊ะ! ขอโทษกับความไร้มารยาทนี้ด้วยครับ ขอโทษจริงๆ ครับ” ชายหนุ่มชักมือกลับอย่างไวก่อนจะกล่าวขอโทษยกใหญ่ อืม หรือบางทีเขาอาจจะเป็นคนดีสินะ.....ฝ่ามือนั่น...อ่อนโยนจัง ฉันเอามือไปถูบนหัวของฉัน ไม่รู้ว่าทำไมเเต่ฉันรู้สึกจั๊กจี้มากๆ เลย 「ภายในความคิดของเชฟ」 อ๊ากก!!!คุณหนูจะน่ารักเกินไปเเล้ว เราเผลอเอามืไปลูบหัวซะได้ ผมที่เเสนจะนุ่มนิ่มนั่นอยากจะจับอีกรอบจังเลย!! หวังว่าคุณหนูจะไม่เกลียดเรานะ “เเล้วไม่ทราบว่าคุณหนูมาทำอะไรที่นี่เหรอครับ” เชฟหนุ่มทวนคำถามพลางเก็บสีหน้าที่ดูมีความสุขอยู่ “เอ่อ...คือว่าหนูเเค่...คือหนูหิวเฉยๆ น่ะค่ะ” ฉันตอบอะไรไปเเบบนี้เนี่ยเเล้วใครเขาจะไปเชื่อคำพูดโง่ๆ นี่กัน เชฟหนุ่มยื่นคุกกี้ชิ้นนึงให้ฟิโอน่า ฟิโอน่าหยิบคุกกี้ชิ้นนั้นอย่างรวดเร็ว อ๊ะ!! ฉันไม่ได้จะหยิบมันสักหน่อย มือฉันมันไปเองอีกเเล้วว!!......เเต่ก็นะคุกกี้ชิ้นนี้ฉันขอรับไว้ละกันเจ้าเชฟงี่เง่า “ขะ....ขอบคุณค่ะ” ฉันพูดไปเเบบนั้นเเละรีบวิ่งออกไปทันทีฉันหันหลังกลับไปเเละเห็นมิน่ากำลังยกอาหารถาดนั้นมาด้วย เอาละมิน่า เธอชอบอาหารจานนั้นมากใช่ไหม งั้นเธอก็จงกินมันเข้าไปเยอะๆ เลยนะ ถือว่าเป็นอภินันทนาการจากฉันก็เเล้วกัน ฟิโอน่าเเสยะยิ้มออกมา รอยยิ้มที่เเสนน่ากลัวที่ไม่สมควรปรากฏบนใบหน้าที่เเสนไร้เดียงสาของเด็กสาว ....................... ว้าว ฉันไม่เคยเบื่ออาหารจานนี้เลย ฉันกินมันทุกครั้งที่มีโอกาสเลยละ สเต๊กเนื้อความสุกระดับปลานกลาง ความชุ่มช่ำของเนื้อชั้นดีเเบบนี้ ยัยเด็กนั่นไม่สมควรที่จะได้กินมัน ฮ่าฮ่าฮ่า “เธอเอาอาหารของยัยเด็กนั่นมากินอีกเเล้วสินะ ฮ่าฮ่าฮ่า” “ยุ่งน่า ฉันจะกินอะไรมันก็เรื่องของฉัน” มิน่ากำลังดื่มด่ำกับมื้ออาหารที่เเสนอร่อย เเต่หารู้ไม่ว่านรกกำลังกวักมือเรียกเธออยู่ไกลๆ ความทรมานที่ไม่สามารถยั่งถึงได้กำลังจะมาเยือนในไม่ช้า .......................... 「ณ ห้องนอนของมิน่า」 อึก....ปวดท้องจังเลย มิน่าลุกขึ้นออกจากเตียงเธอเดินไปที่โต๊ะเเละหยิบเเก้วน้ำขึ้นมาดื่ม หื้ม? เลือดที่ไหลออกมาจากปากและจมูกของเธอลงไปผสมกับน้ำที่อยู่ในเเก้ว อะ...ไรเนี่ย!! เลือดมันมาจากไหนกัน! อั๊ค!! มิน่าล้มลงไปกองกับพื้นไม้เก่าๆ เลือดที่ไหล่นองทั่วบริเวณพื้น เสื้อผ้าที่เต็มไปด้วยสีเเดงฉาน อ๊าา!! เจ็บ!! ปวดท้อง!!อ๊ากก!! เจ็บเหลือเกินมันเกิดอะไรขึ้น! มิน่ากระอักเลือดออกมาไม่หยุด บริเวณหน้าท้องของเธอเหมือนมีเข็มร้อนๆ นับพันๆ เล่มทิ้มเเทงเข้าไปซ้ำไปซ้ำมา เหมือนเครื้องในกำลังจะละลาย อ๊าาา!!! ช่วยฉันด้วยย!!! มิน่าดิ้นรนด้วยความทรมาณ เลือดเริ่มกระเซ็นไปทั่วบริเวณ นี่เเหละคือบทลงโทษของผู้ที่ตะกละตะกลามที่เห็นเเต่อาหารที่อยู่เบื้องหน้าก็เท่านั้น... .................. 「ณ ห้องของฟิโอน่า」 หุหุหุ อย่าคิดว่ามันจะจบเพียงเท่านี้นะมิน่า~ เธอจะไม่สามารถกินอะไรได้อีกเลย เเต่ถ้าเธอยังฝืนที่จะกินมันละก็ อาหารเหล่านั้นมันจะทำร้ายเธอ จนเธอไม่สามารถลุกขึ้นมาเดินได้อีกครั้ง เเต่ก็นะฉันไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้น~ ถ้าเธออยู่รอดภายใน1เดือนได้พิษนั้นก็จะค่อยๆ หายไปเอง เเต่ถึงอย่างงั้นเธอก็จะต้องสูญเสียอะไรบางอย่างไป เเละเธอก็ไม่สามารถเอาสิ่งนั้นกลับมาได้ยังไงละ ฮ่า ฮ่า ฮ่า!!!!! เสียงหัวเราะที่น่ากลัวกำลังดังออกมาจากปากของเด็กสาวที่มีใบหน้าที่น่ารัก... ...โอ้..เวรละ ถ้าเกิดมันตายจริงๆ ฉันจะทำอย่างไรละทีนี้.. ........ [ความดีไม่สามารถเเก่ปัญหาทุกสิ่งได้เสมอไป เเต่เราก็ไม่ควรทำเเบบนั้นให้เป็นเรื่องปกติเช่นกัน]

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more