ดอกไม้สีชาดยามราตรี

Blood 11 ศึกษาเวทมนต์ 2/2

“อ๊ากก!! หัวจะระเบิดอยู่เเล้ววว” ฟิโอน่าตะโกนออกมาพลางกลิ้งตัวคลุกๆอยู่บนเตียงของตัวเอง

นี่มันยากเกินกว่าที่ฉันจะสามารถทำได้ ฉันว่าเเล้วว่ามีดกับยาพิษมันคงง่ายกว่าจริงๆที่ต้องมาศึกษากับเรื่องที่ไร้ประโยชน์เช่นนี้

...หิวเเล้วอะ หาอะไรกินดีกว่า

ฟิโอน่าค่อยๆดันตัวขึ้นจากเตียงก่อนจะเดินต้วมเตี้ยมไปหร้าประตูห้อง

“คุณหนูจะไปไหนเหรอคะ?” เสียงของโซเฟียที่อยู่หลังประตูดังลอดเข้ามา

“อ๊ะ!” ฉันตกใจเล็กน้อย ไม่คิดเลยว่าโซเฟียจะคอยเฝ้าดูฉันอยู่ตลอดเวลา

“ให้ฉันไปเอาของว่างมาให้ดีไหมคะ” โซเฟียเเง้มประตูออกมาพร้อมรอยยิ้มที่เเสนอบอุ่น

“กะ...ก็ได้..หนูขอคุกกี้นมนะ”

“ค่ะ คุณหนู” เสียงฝีเท้าที่ค่อยๆออกห่างจากหน้าประตูไป พร้อมเด็กหญิงตัวน้อยที่โผล่พรุบออกมาจากช่องว่างของประตู

“ไปเเล้ว ใช่ไหมนะ?”

ทำไงดีนะ ฉันควรที่จะศึกษาเวทมนต์ต่อไหม ฉันคิดว่าถ้ามายกเลิกกลางคันเเบบนี้สิ่งที่พยามมาทั้งหมดมันก็จะสูญเปล่า...

เอาเป็นว่าฉันรีบไปห้องสมุดเเล้วหยิบหนังสือที่เป็นประโยชน์มาเยอะๆน่าจะดีกว่า

ฟิโอน่าออกตัวเดินอย่างระมัดระวังพลางมองไปรอบๆเพื่อไม่ให้ใครรู้ว่าเธอกำลังจะไปที่ไหน

“...เอ๋~ เจ้าเด็กน้อยตัวปุ๊กปิ๊กนั่นใครกัน..หน้าตาเหมือนเราเลย” ชายหนุ่มที่กำลังเเอบมองจากมุมมืดพลางเเสยะยิ้มออกมา

.............

“ลั่น ล้า ล้า วันนี้จะทำอะไรดีน๊าา..” มีคนกำลังตามฉันมา..ใครกัน น่ากลัวอะ น่ากลัวว

ใบหน้าของฟิโอน่าที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อพร้อมรอยยิ้มเจื้อนๆพลางฮัมเพลงกลบความกลัวของตนเอง

เข้ามาสิฟร่ะ!! เเม่จะเเทงให้มิดเลย!!

“หยุดตามฉันมาสักที!! เเน่จริงก็ออกมาตัวๆสิฟร่ะ!!” ฉันหั่นกลับไปหลับตาปี๋พลางตะโกนออกมาเสียงดัง

ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาปรากฏว่าสิ่งที่ฉันเห็นก็มีเเต่เพียงความว่างเปล่าที่หน้าขนลุก

“อะ...อะไรเนี่ย สงสัยฉันคิดไปเอง..” ฉันถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“เฮ้ เธอนี่ปากดีเหมือนกันนะ..เเบบนี้ต้องสอนมารยาทสักหน่อยเเล้ว” เสียงทุ้มต่ำของขายหนุ่มปริศนาที่ดังออกมาจากด้านหลังของฉัน

ฉันรีบหั่นหลังกลับไปพร้อมตั้งการ์ดป้องกันตัวพร้อมที่จะต่อยไปที่เบ้าหน้าของชายหนุ่มคนนั้น

“เเก..เป็นใคร” ฉันค่อยๆกวาดสายตาพิจารณารูปประพันสันฐานของชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า

สะ..สูงชะมัด

“เฮ้ๆ ใจเย็นๆก่อนเจ้ากระรอกน้อย พี่เองไง ฮาริมอล จำพี่ไม่ได้เหรอ” ชายหนุ่มยิ้มออกมาโดยที่ฉันไม่รู้ความหมายของมัน

「ฮาริมอล ฟาริเอล พี่ชายคนโตของฟิโอน่า เเละเป็นว่าที่เจ้าตระกูลคนถัดไป」

เจ้าพี่คนโตนี่เอง..ฉันเเทบจะไม่เคยเห็นหน้าเขาเลย จู่ๆทำไมถึงมาที่นี่กันละ เเกวางเเผนจะทำอะไรกันเเน่

“งั้นเหรอ..เเล้วมาทำอะไรที่นี่ บอกมานะ” ฉันส่งสายตาที่ไม่ใว้ใจขั้นสุด

“โอ้ เย็นชากับพี่ชายจังเลย เเบบนี้พี่ก็เสียใจเป็นนะ” ชายหนุ่มก้มลงมาคุยกับฉันเเละยังไม่ลืมส่งยิ้มอ่อนๆให้ฉัน

“ฉันบอกว่า นายมาทำอะไรที่นี่!! อย่ามาเล่นลิ้นนะเจ้าพี่เฮงซวยนิ!!..อุ๊บ!” ฉันตะโกนด่าออกไปโดยไม่ทันได้คิด

“เห้~ เป็นกระรอกน้อยที่ปากดีจริงๆน่าา” ชายหนุ่มมองด้วยสายตาที่น่ากลัวสุดๆ ปานจะฆ่ากันให้ตาย

ถึงเเม้ฮาริมอลจะมีหน้าตาหล่อเหลาเเต่ก็มีดวงตาเเหลมคมเหมือนเพียงเเค่มองก็สามารถฆ่าคนได้เเล้วเเละนั่นมันไม่เกินจริงเลย

ฮาริมอลค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ๆฟิโอน่า ส่วนฟิโอน่าเองก็เดินถอยหลังออกไปช้าๆ

“หืมม กลัวพี่งั้นหรือ? อย่ากลัวไปเลยนะเจ้ากระรอกน้อยที่น่ารัก มามะ มาหาพี่ให้พี่กอดให้หายคิดถีงหน่อยเร็ว” ฮาริมอลเเสยะยิ้มออกมาพลางเดินเข้าไปใกล้ฟิโอน่ายิ่งกว่าเดิม

“น..หนูค่ะท่านพี่ อย่าทำอะไรหนูเลยหนูขอโทษ!!” ฉันกลัวมากๆถึงกับนั่งคุกเข่าเเล้วเอามือปิดหัวตัวเองเอาไว้ตามสัญชาตญาณของฉันเอง

ฮาริมอลชะงักไปซักพัก

“...งั้นเหรอ...เจ้ากระรอกน้อย หิวรึเปล่า”

“มะ...ไม่ค่ะ หนูจะกลับห้องเเล้ว ขอโทษที่รบกวนนะคะท่านพี่” ฟิโอน่าหั่นหลังกลับพร้อมออกตัววิ่งไปอย่างรวดเร็ว

“ดะ...เดี๋ยวสิกระรอกน้อย!!”

เฮ้ออ ให้ตายสิดวงตาของเรามันน่ากลัวขนาดนั้นเลยรึไงกัน หวังว่ากระรอกน้อยจะไม่เกลียดเรานะ

ฮาริมอลส่ายหัวไปมา

“ไม่ได้สิ เราจะยอมเเพ้กับเจ้ากระรอกน้อยไม่ได้ สงสัยครั้งหน้าถ้าเจอกันคงต้องมีขนมติดไม่ติดมือไปสักหน่อยเเล้วละ” ฮาริมอลที่กำลังบ่นพึมพำกับตัวเองอย่างน่าเอ็นดู

...........

ฉันรีบวิ่งกลับมาที่ห้องพร้อมเสียงหายใจที่สั่นไหวเพราะความกลัว

“เจ้าฮาริมอลอันตรายเกินไป..ไม่เอาเเล้ว น่ากลัวง่าา!!”

“คุณหนูคะ ของว่างมาเเล้วค่ะ ขออนุญาตเข้าไปนะคะ”

“อื้อ เข้ามาสิ”

บ้าเอ๋ย สรุปเเล้ววันนี้ฉันก็ไม่ได้อะไรที่มีประโยชน์เลย เเถมวันนี้ฉันก็ไปห้องสมุดไม่ได้อีกต่างหาก ถ้ายังมีเข้าฮาริมอลเดินป้วนเปี้ยนอยู่เเถวนี้

น่ารำคาญชะมัด มันจะมีสักวันที่มันจะไม่มีอะไรมาขวางฉันน่ะ

...ชั่งมันละกัน พอหงุดหงิดท้องก็หิวไปด้วย กินขนมดีกว่า

“เอ่อ...คือว่าคุณหนูคะ กำลังมีเรื่องกังวลอะไรอยู่รึเปล่าคะ? ฉันเห็นสีหน้าของคุณหนูไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่”

“ไม่ หนูไม่เป็นไร ออกไปเถอะ หนูต้องการความเป็นส่วนตัวน่ะ” ฉันพูดไปพลางหยิบขนมกินไปด้วย

โซเฟียโผเข้ากอดฟิโอน่าพลางลูบไปที่หัวของเธอ

ฉันตกใจนิดหน่อยเเต่ก็ไม่ได้ห้ามเธอ ออกจะชอบนิดหน่อยด้วยซ้ำ

“ถ้ามีเรื่องอะไรอย่าเก็บไว้คนเดียวนะคะ คุณหนูสามารถระบายออกมาให้ฉันฟังได้นะคะ คุณหนู” โซเฟียปล่อยมือก่อนจะโค้งอย่างสุภาพเเละเดินออกจากห้องไป

ฉันไม่ได้พูดอะไรออกไปฉันเพียงเเค่กินขนมเเละคิดทบทวนเรื่องราวที่เเสนจะเจ็บปวดของฉัน

“ทำไม..จู่ๆ ขนมมันก็จืดชืดขึ้นมากันนะ”