Blood 4 คุณชายน้อยฮาร์ทเรย์ปรากฏตัว!!

1497 Words

ฮินะ!!..ได้--รด!!---ลื--ตา...ฉันขอโท--ฮินะ!! “อ๊ากกก!!!!!” เด็กชายตื่นขึ้นมาพร้อมสีหน้าที่ดูตกใจเป็นอย่างมาก เเฮ่ก!! เเฮ่ก!! เเฮ่ก!! นี่มัน..ฝัน....งั้นเหรอน่ากลัวจัง *ผลัก* เสียงเปิดประตู “คุณชายคะ!! เมื่อสักครู่ฉันได้ยินเสียงร้องของคุณชายไม่ทราบว่ามีอะไรรึเปล่าคะ!!” สาวใช้ที่ดูร้อนรนเพราะเสียงร้องของเด็กหนุ่ม เธอดูเหนื่อยอาจจะเป็นเพราะเป็นห่วงจนต้องรีบวิ่งมา “ฉะ..ฉันไม่เป็นไร เเฮะๆ” คุณชาย? เราเนี่ยนะเราเป็นผู้หญิงนะทำไมถึงเรียกเราว่าคุณชายละ? เด็กชายยกมือขึ้นมาดูเเละลูบคลำไปที่เส้นผม ดะ...เดี๋ยวนะนี้มัน..เรื่องบ้าอะไรกันนน!!!! “คุณชายคะ ถ้ามีอะไรให้เรียกฉันได้เลยนะคะฉันพร้อมที่รับใช้คุณชายทุกเมื่อค่ะ” สาวใช้ก้มโค้งอย่างสง่างามพร้อมรอคำตอบจากเด็กชาย “..อะ..โอเค..งั้นออกไปก่อนเถอะ เดี๋ยว..” เเอ๊ะ? ถ้าเป็นผู้ชายต้องพูดว่าผมซินะ อืมม “เดี๋ยว ถ้ามีอะไรผมจะเรียกหานะครับ” เด็กชายมองไปที่สาวใช้พร้อมยิ้มหวานให้ ดวงตาปิดลงตอนยิ้มของเด็กชายทำเอาใจของสาวใช้ละลายไปเพราะความน่ารักเลยทีเดียว “ค่ะ งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะคุณชายน้อย” โอเค? อาจจะเป็นภาษาที่คุณชายน้อยกำลังเรียนอยู่ละมั้ง... สาวใช้ค่อยๆ ปิดประตูอย่างนุ่มนวลก่อนจะเดินออกไปจากหน้าห้องของเด็กชาย “เฮ้ออ~ นี่มัน..เรื่องตลกอะไรกันเนี่ย หรือว่าฉันยังฝันอยู่” เด็กชายทำสีหน้าที่ดูกังวล พร้อมหยิกไปที่เเก้มของตัวเอง “อ๊ะ! เจ็บจัง...อย่าบอกนะว่านี่คือเรื่องจริง!!” เด็กชายรีบลงจากเตียงเเละเดินตรงไปที่กระจกบานใหญ่ “ฉ....ฉันกลายเป็นผู้ชายไปเเล้วเหรอเนี่ยยย!!” เด็กชายทำหน้าตกใจอย่างสุดขีดพร้อมเอามือจับไปที่หน้าของตัวเองอย่างสิ้นหวัง ภายในกระจกปรากฏให้เห็นเด็กชายอายุราวๆ สิบปี ใบหน้าดูหล่อเเละน่ารักในเวลาเดียวกัน เส้นผมสีเหลืองดุจทองบริสุทธิ์ หางคิ้วที่ตกลงเล็กน้อย ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลที่เข้ากับชุดนอนสีขาวเป็นอย่างดี เเต่นั่นไม่ได้ทำให้เด็กชายรู้สึกดีใจเลยเเม้เเต่น้อย ฮืออ นี่มันอะไรกานเนี่ยย ฉันมาอยู่ในร่างเด็กน้อยเเบบนี้ได้ยังไงกานนน!!!! เด็กชายเอามือกุมหัวตัวเองพร้อมลงไปนอนกับพื้นเเละดิ้นไปมา ..เดี๋ยวนะ....ความทรงจำของฉัน...โคโกะ.. เด็กชายจับไปที่ท้องพร้อมลูบคลำไปมา ทำไมอยู่ๆ ...น้ำตาของฉันถึงไหลออกมานะ..โคโกะจัง...ทำไมเธอถึงทำเเบบนั้นกับฉันกัน..ฉันรักเธอมากเธอก็น่าจะรู้นิ... “ช่างมันปะไร ยังไงฉันก็ได้ชีวิตใหม่เเล้วนิน่า!!” เด็กชายลุกขึ้นพร้อมทำหน้าคาดหวังอะไรบางอย่าง จริงๆ เเล้วฉันก็อยากรู้ ว่าทำไมเพื่อนของฉันถึงต้องฆ่าฉันด้วย เเต่นั่นฉันไม่อาจจะรู้ได้..เพราะว่าพวกเราอาจจะไม่ได้เจอกันอีกเเล้ว ฉันเดินไปเปิดผ้าม่านที่ดูหรูหราสุดๆ ถ้าเอาไปขายคงได้ราคาดีเเน่ๆ เลย ฮุฮุฮุ ฉันตื่นมาตอนกลางดึกซินะ เอาเถอะ ฉันจะกลับไปนอนอีกรอบจะเป็นไรไป ฮ้าว~ นี่ก็ชักง่วงเเล้วสิ นอนดีกว่าพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน เด็กชายปิดผ้าม่านก่อนจะเดินไปที่เตียงพลางจัดผ้าห่มเเละหมอนให้เรียบร้อยก่อนจะขึ้นไปนอนบนเตียงที่เเสนนุ่มสบาย ฝันดีเจ้าหมอนราคาเเพงกับเจ้าผ้าห่มสุดหรู คนมันจะรวยช่วยไม่ได้ละนะ ฮิฮี่~ เด็กชายหลับตาลงพร้อมใบหน้าที่เปื้อนยิ้มเเห่งความสุข .. “โคโกะจางง” ฮินะพุ้งเข้าไปโผกอดโคโกะด้วยความรัก “อะ..อะไรเล่าอย่าทำเเบบนี้สิฉันจักจี้นะ” โคโกะทำสีหน้าเขินอายพลางเอามือดันตัวของฮินะออก “อะไรกันเล่าา มาเล่นบ้านฉันทั้งทีฉันก็อยากเล่นกับเพื่อบ้างไม่ได้เหรอ~” ไม่รู้ทำไม..เเต่ฉันรู้สึกเหมือนว่าฉันตกอยู่ในมนต์สะกดให้จ้องมองเเต่โคโกะ ฉันรู้สึกเเบบนั้นมาโดยตลอด ตั้งเเต่ที่ฉันได้เจอกับโคโกะ เหมือนมีคนคอยมากระซิบข้างหูฉันว่า"ให้ปกป้องเธอ ดูเเลเธอ ให้เป็นเพื่อนที่ดีกับเธอเเละคอยอ่อนโยนกับเธอ " นี่มันอาจจะเป็นสิ่งที่ถูกลิขิตเอาไว้บนเส้นทางของฉัน “รู้เเล้วน่า เเต่ก็น่าจะมีอย่างอื่นให้เล่นที่บ้านเธอได้นะ” โคโกะพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนพลางมองไปที่ฮินะ ด้วยสายตาที่อบอุ่น “งั้นเล่นวิดิโอเกมกันไหม~” ฉันมักจะละสายตาไปจากเธอไม่ได้เลย นี่มัน..ฉันต้องโดนเวทมนตร์อะไรบางอย่างเเน่ๆ!! “หืมม? เธอเล่นวิดิโอเกมด้วยเหรอ?” โคโกะถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ พลางมองไปที่ฮินะที่กำลังกอดเธออยู่ “มันเป็นของพี่ชายฉันน่ะ จะเล่นด้วยกันไหม~” “เอาสิเเล้วเเต่เธอเลยฮินะฉันจะอะไรก็ได้ทั้งนั้นเเหละ” โคโกะยังคงพยามดันฮินะออกไป 「10นาทีผ่านไป」 “ฉันมาเเล้วว รอนานไหมม” ฮินะเปิดประตูพรวดพราดออกมาพร้อมกล่องเกมในมือ “นานใช้ได้ รอจนฉันกินน้ำหมดไปสามเเก้วเเล้วเนี่ย” โคโกะจับไปที่เเก้วน้ำพลางมองไปที่กล่องเกมที่อยู่ในมือของฮินะ “เเฮะๆ โทษทีน๊าา เอาละมาเล่นเกมกันเถอะ” ฉันเอากล่องเกมของพี่ชายฉันมาโดยที่ฉันไม่ได้ขอพี่ชาย หวังว่าพี่ชายจะไม่ว่าอะไรนะ ฉันเริ่มประกอบสายนู้นนี้เข้าด้วยกันฉันรู้สึกเหมือนเป็นช่างไฟมือฉมังเลยสุดยอดจัง ฮุฮุฮุ เอาละทีนี้ก็ลองเปิดเครื้องดูหน่อย *ติ๊ด* เสียงเครื้องเกม “อืม เเล้วจะเล่นเกมอะไรละ?” โคโกะถามพลางหยิบเเก้วน้ำขึ้นมากินอย่างสบายใจ “มันเเน่อยู่เเล้วว เราก็จะต้องเล่นเกมที่ต้องช่วยเหลือซึ่งกันและกันเพื่อผูกสัมพันธ์ไมตรีกับโคโกะอยู่เเล้วละ” ฉันพูดไปเเบบนั้นพลางยิ้มให้โคโกะเหมือนทุกที ไม่ใช่ว่าฉันไม่ชอบหรอกนะ ฉันรู้สึกดีที่ได้เห็นโคโกะมีความสุข ฉันรักมันที่เป็นเเบบนั้นมาตลอด “เอาละๆ ฉันขอเลือกดูก่อนน๊า~” ฉันจะเล่นเกมอะไรดีนะ หืม? นี่มัน..เกมอะไรนิ พี่ชายฉันโหลดเกมอะไรไว้ในเครื้องเนี่ย มันเป็นไอคอนสีดำสนิทเลย ลองเปิดดูดีไหมนะ? *กิ๊ก* เสียงเปิดเกม อ๊า~ อ๊างง~นายท่านคะฉันไม่-- *ปิ๊บ!* “............” ฮินะเหงื่อตกพลางกดปิดเกมย้ำๆ ถึงเเม้เกมมันจะปิดไปเเล้วก็ตาม “เอ่อ.....” โคโกะรู้สึกตกใจเล็กน้อยกับภาพที่เห็นตรงหน้าเมื่อสักครู่นี้ สถานการณ์เข้าสู่ความเงียบสงบพร้อมบรรยากาศที่ชวนอึดอัด เงียบถึงขั้นได้ยินเสียงเเอร์เบาๆ กับเสียงของเครื้องเกมที่กำลังทำงานอยู่เเละเสียงหัวใจของฮินะที่เต้น ตึกตักๆ “คือว่า...อืมม~ ระ..เราจะเล่นเกมอะไรกันดีโคโกะจังช่วยคิดหน่อยสิ~” ไอพี่ชายเฮงซวย!! ทำไมถึงโหลดเกมบ้าๆ เเบบนี้ติดเครื้องละเนี่ย!! โอ๊ยย!! ฮินะรู้สึกเขินอายอย่างบอกไม่ถูก บริเวณเเก้มของฮินะเเดงราวกับลูกเชอรี่พร้อมท่าทางที่ดูตลกเเละน่าเอ็นดู “อุ๊บ!...งั้นเอาเกมปลูกผักก็ได้” โคโกะเอามือปิดปากเพื่อกลั้นเสียงหัวเราะ เธอไม่ได้สนใจภาพที่ดูลามกเมื่อสักครู่นี้เลย เธอเพียงสนใจเเต่ฮินะเท่านั้น .............. “คุณชายคะ ได้เวลาตื่นเเล้วค่ะ ท่านฟอตินากำลังรออยู่ที่ห้องอาหารนะคะ” เสียงของสาวใช้ที่เเว่วหูของเด็กชายที่กำลังนอนคลุมโปรงอยู่บนเตียง “อืมม เช้าเเล้วเหรอ ผมยังง่วงอยู่เลย” ฉันงึมงำอยู่ในลำคอ ในตอนนี้ฉันรู้สึกง่วงสุดๆ ไปเลยละ “ไม่ได้ค่ะ นายท่านกำลังรออยู่นะคะ ถ้าไม่รีบไปเดี๋ยวท่านจะดุคุณชายเอาได้นะคะ” สาวใช้กล่าวด้วยความเป็นห่วงก่อนจะเดินไปเปิดผ้าม่าน ...เป็นฝันที่ดีเลยนะ ฉัน...กับโคโกะจัง คิดถึงโคโกะจังเลย...ทำไมกันนะถึงเเม้โคโกะจะทำไม่ดีกับฉันหรือบางครั้งก็เเกล้งฉันเเรงไปหน่อย เเต่ฉันก็ไม่หยุดคิดถึงเธอเลย...ถึงเเม้เธอจะพรากชีวิตไปจากฉันก็ตาม ......... [อย่ามัวจดจ่ออยู่กับความเสียใจ แต่จงหาแรงบันดาลใจในสิ่งที่คุณสามารถทำได้ในปัจจุบัน]

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more