ดอกไม้สีชาดยามราตรี

Blood 2 ไปต่างโลกกันเถอะเจ้าเพื่อนเอ๋ย

“หืม? กระทันหันจังนะ”

“ก็วันหยุดเเบบนี้พวกเราก็ต้องไปเที่ยวกันสิ”

“โอเคๆ เเล้วจะไปที่ไหนดีละ”

“ที่ไหนก็ด้ายย ขอให้มีทะเลก็พอ”

“งั้นเดี๋ยวฉันไปรับละกันเตรียมชุดว่ายน้ำด้วยละ”

“รับทราบเเล้วเจ้าคะ!! ฮิฮิฮิ~” เสียงของฮินะที่เเสนจะร่าเริง

เธอวางไปเเล้ว....เป็นเด็กที่ร่าเริงจังเลยนะ ฉันละอิจฉาจริงๆ เลย

โคโกะเตรียมตัวที่จะออกไปข้างนอกเเละเธอก็ไม่ได้เตรียมชุดว่ายน้ำไปเพราะเธอรู้ว่าวันนี้คงจะไม่ได้เล่นน้ำเเน่นอน

เเละเธอก็ไม่ลืมที่จะหยิบมีดเล่มโปรดของเธอไปด้วย

.................

“มารับเเล้วฮินะ รอนานไหม?” ฉันยิ้มหวานพร้อมโบกมือไปด้วย ฉันละไม่ชอบจริงๆ

“ก็ไม่เท่าไหร่~ เอ้ารีบไปกันเถอะ!” เธอยิ้มตอบฉันด้วยสีหน้าที่สดใสเหมือนอย่างเคย ก่อนจะเดินนำหน้าฉันไป

“โคโกะจัง รู้ไหมเธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดเลยนะ” เธอหันกลับมาพูดเเบบนั้นด้วยสีหน้าที่ดูสดใส

“งั้นเหรอ..” ฉันตอบไปส่งๆ ฉันไม่ได้คิดว่าเธอเป็นเพื่อนของฉันเลยด้วยซ้ำ

“ใช่~ ตลอด2ปีที่ผ่านมาฉันไม่เคยเบื่อเลยที่จะได้อยู่กับเธอ” ฮินะพูดพร้อมส่งยิ้มให้ฉัน ฉันรู้สึกว่าคำพูดของเธอมันทำใจฉันอบอุ่นเเปลกๆ

“...ก็คงงั้น ถ้าเธอมีความสุขฉันก็เช่นกัน” ถึงเเม้ฉันจะพูดไปเเบบนั้นเเต่ฉันก็ได้สนใจคำพูดของฮินะเลยมันไม่ได้สำคัญขนาดนั้น

ฉันไม่คิดเลยว่าการจะไปทะเลสักครั้งมันต้องยากลำบากขนาดนี้ ฉันต้องนั่งรถไปตั้ง1ชั่วโมง มันเสียเวลาฉันมากๆ

เเต่รู้สึกสงสัยที่ฉันรู้สึกเจ็บหน้าอกทุกครั้งที่คิดจะฆ่าฮินะ ฉันไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรให้อาการเจ็บนี้มันหายไป

............................

16:23 น.

“ว้าวว! โคโกะจางง~!! ดูนี่ๆ สิ! ทะเลสวยสุดๆ ไปเลยล้าาา!!” ฮินะกระโดดโลดเต้นไปมาด้วยความตื่นเต้น

“ช่าย~ ฉันรู้สึกติดใจทะเลเเล้วสิ อยากมาอีกรอบจัง” จิ๊ ยัยนี่น่ารำคาญชะมัด จริงๆ มันก็ไม่ได้สวยขนาดนั้น มันดูน่าขยะแขยงนิดหน่อยด้วยซ้ำ ทำไมฉันต้องมาในที่เเบบนี้ด้วยนะ ทำไมเเกถึงพาฉันมาในที่เเบบนี้ เเล้วทำไมเเกถึงทำหน้าดูมีความสุขเเบบนี้กัน อยากฆ่ามันเหลือเกิน

“อ๊ะ!! ทำอะไรของเธอน่ะ” ยัยนี่มันดึงมือฉันไป เเละพลักฉันลงทะเล ฉันรู้สึกขยะแขยงสุดๆ ไปเลย ตัวฉันเหนียวเหนอะหนะไปหมด

อยากฆ่าเหลือเกิน

“ฮ่าฮ่าฮ่า~ ตัวเธอเปียกหมดเเล้วนะ” ฮินะหัวเราะออกมาพร้อมกับสีหน้าที่ดูน่ารักเเละน่าเอ็นดู

“...ใช่มันเปียกเเละฉันก็ไม่ได้เอาชุดมาเปลี่ยนด้วยนะ...” น่ารำคาญชะมัด!! เสื้อฉันเปียกหมดเพราะเเกคนเดียว!!

“อะ...เอ่อ..อะเเฮ่ะๆ ขอโทษทีน๊าา~โคโกะจาง~” ฮินะเอามือเกาหลังคอตัวเองพรางกล่าวขอโทษโคโกะ

อยากฆ่า!!

อึก..ทำไมกัน..เวลาที่ฉันคิดอยากจะฆ่ายัยนี่หัวใจของฉันมันถึงปวดเเบบนี้

“ไม่เป็นไรหรอก ว่าเเต่เธอทำไมถึงลงเล่นน้ำโดยไม่ใส่ชุดว่ายน้ำละ?” นั่นสิทำไมยัยนี่ถึงไม่ใส่ชุดว่ายน้ำกันนะ?

“อ๊ะ! ฉันลืมใส่อะ...” ฮินะหลบตาโคโกะเเละยังไม่ลืมที่จะหันกลับมายิ้มให้อีกครั้ง

“ช่างมันละกัน ค่อยไปผึ่งลมให้เเห้งก็เเล้วกัน” ยัยโง่ เเกมันก็เเค่ยัยโง่สินะ

“โอเค~ งั้นเรามาเล่นกันให้หนำใจกันเถอะ!!” ฮินะกระโดดโลดเต้นไปมาอีกครั้ง

เวลาได้ล่วงเลยผ่านไป ฉันได้เเต่ต้องฝืนทนเล่นน้ำที่เเสนน่าขนลุกนี้ ฉันไม่ชอบเอาเสียเลย

18:56 น.

เวลานี้ผู้คนที่ริมชายหาดได้กลับบ้านไปจนเหลือเเค่หญิงสาวทั้ง2ที่กำลังนั้งเล่นกันอยู่ริมโขดหิน

“นี่ ฮินะ”

“อะไรเหรอโคโกะจัง?” ฮินะเอียงคอสงสัย

“เรามาโยนเหรียญทายหัวก้อยกันไหม?”

“โอ้ น่าสนุกเเฮะ” ฮินะรู้สึกตื่นเต้นที่จะที่ได้เล่นเกมกับเพื่อนรักของเธอ ตาของเธอลุกวาวเป็นประกาย

“กฎง่ายๆ เเต่เดิมพันกับสิ่งที่สำคัญที่สุด”

“สำคัญที่สุด?” ฮินะตอบกลับไปด้วยความฉงนใจ

“ใช่” โคโกะพูดคำสั้นๆ พร้อมส่งยิ้มหวานให้ฮินะ

“เอ่อ~ เเล้วฉันต้องทำยังไงละ”

“เเค่เลือกมา....หัว....หรือก้อย” ฉันหยิบเหรียญขึ้นมาให้ฮินะดู

“เดี๋ยวสิ เเล้วสิ่งที่โคโกะจังจะเดิมพันคืออะไรละ?” ฮินะเริ่มถามโคโกะด้วยน้ำเสียงที่เคร่งเครียด

“ฉันก็เหมือนกับเธอนั่นเเหละ ฉันใช้สิ่งที่สำคัญที่สุดมาเดิมพันเช่นกัน” ฉันได้เเต่มองไปที่นัยน์ตาของฮินะ มันบ่งบอกว่าฮินะในตอนนี้กำลังหวาดกลัว

“เเต่ฉันยังไม่รู้เลยว่าเธอจะเดิมพันอะไรเเละฉันก็ยังไม่ได้เลือกสิ่งที่จะเดิมพันเลยนะ” ฮินะเริ่มวิตกกังวลเล็กน้อย

“ไม่....เธอเดิมพันไว้เเล้ว ตั้งเเต่ที่เธอเป็นเพื่อนกับฉัน รีบบอกมา ว่าจะเลือกหัว...หรือก้อย” ฉันเริ่มเร่งเร้าให้เธอเลือกมา ว่าเธอจะเลือกอะไรระหว่างสองตัวเลือกนี้

“ค..โคโกะจังบอกฉันมาก่อนสิว่าเธอเดิมพันด้วยอะไร ถ้าเธอไม่บอกฉันก็ไม่รู้ว่าฉันจะต้องเอาอะไรไปเดิมพันกับเธอนะ..” ฮินะพูดออกไปด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด

“เเค่เรื่องง่ายๆ เอง เเค่บอกมา...ว่าเธอจะเลือกหัว....หรือก้อย...มันก็เเค่นั้นเอง?”

“กะ...ก้อยก็ได้” ฮินะตอบไปส่งๆ

*เเกร๊ง*

เหรียญที่ถูกดีดขึ้นไปบนอากาศเเละตกลงมาบนมือของโคโกะ

“ห...หัว..”

“หัวสินะ ฮินะ...เธอเเพ้เเล้วละ” ฉันมองไปที่เหรียญที่อยู่ในมือเเละมองกลับไปที่ฮินะพร้อมส่งยิ้มให้เธออีกครั้ง ฉันหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากในกระเป๋าสะพายของฉัน

“ดะ...เดี๋ยวก่อนเธอจะทำอะไรน่ะ!!” ฮินะตกใจจนลุกขึ้นมา เอามือมาป้องหน้าตัวเอง

“อะไร? ฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อยมันก็เเค่เกม” ฉันพูดออกไปพร้อมหัวเราะเบาๆ

“งะ..งั้นเหรอ...เฮ้อ~! ตกใจหมดเลย!” ฮินะลดมือลงพร้อมถอนหายใจอย่างโล่งใจ

*สวบ!!*

โคโกะหยิบมีดสั้นขึ้นมาเเล้วเเทงไปที่ท้องของฮินะสุดเเรง ฮินะได้ล้มลงไปนอนบนพื้นทราย

“อะ...อะไ..อุ๊บ!” ฮินะไม่ทันตั้งตัวถูกโคโกะเอามือปิดปากเอาไว้

หึหึหึ สีหน้าของเธอตอนนี้มันช่างน่ารักเหลือเกิน ฉันเอามือปิดไปที่ปากของเธอ ฉันไม่อยากให้เธอส่งเสียงร้องน่ารำคาญในขณะที่ฉันกำลังเพลิดเพลินกับของเล่นชิ้นนี้ เธอจะต้องเป็นของฉันคนเดียว

ฉันกระหน่ำเเทงไปที่ท้องของฮินะจนเลือดกระเซ็นเปื้อนเสื้อผ้าไปหมด

“อ๊าา~ เลือดของเธอมันสวยมากเลยนะ ฮินะ~” ฉันยิ้มออกไปด้วยสีหน้าที่ดูโรคจิต ฮินะมองฉันด้วยสายตาที่บ่งบอกว่าฉันเป็นเเบบนั้น

“.......” ฮินะไม่ได้พูดอะไรกลับไป น้ำตาของเธอที่เต็มไปด้วยความรู้สึกกำลังไหลออกมา

ฉันฆ่าไปเเล้ว...เเต่ว่าทำไม.....ทำไมฉันเหมือนถูกเเท่งเหล็กทิ่มเเทงมาที่หัวใจของฉัน...ทำไมความเจ็บปวดมันยังไม่หายไป

ฉันรู้สึกเหมือนกำลังพลาดบางสิ่งไป

เสียงหายใจของฮินะเบาบางลงเเละเปลี่ยนไปเป็นความเงียบงัน ความรู้สึกของโคโกะในตอนนี้ไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้

ฉันคุกเข่าลงต่อหน้าร่างของผู้หญิงคนนี้ ฉันรู้สึกเจ็บปวดเหลือเกิน ความเจ็บปวดนี้มันไม่ได้หายไปอย่างที่ฉันคิดเอาไว้

มันเจ็บยิ่งกว่าเดิม จนกระทั่งฉันได้รับรู้ว่าสิ่งนี้มันคืออะไร

สิ่งที่ฉันทำมาทั้งหมดมันเพื่ออะไร? ผู้คนที่ฉันฆ่าไปทั้งหมดมันเพื่ออะไร?

ฉันได้เเต่นั่งคิดซ้ำไปซ้ำมา

“ฮิ..นะ..ฮินะ!! ฮินะ!! ลืมตาขึ้นมาก่อนซิ!! ลุกขึ้นมาคุยกับฉันที!! ขอร้องละ!!” น้ำตาของฉันค่อยๆ ไหลออกมาพร้อมคำพูดของฉันที่ดูราวกับคนบ้า ฉันได้เเต่ร้องไห้เเละกอดร่างไร้วิญญาณนั้น ฉันรู้สึกราวกับว่าฉันได้ทำบางสิ่งที่มันไม่ถูกต้อง

“ฮินะ!! ได้โปรด!! ฉันขอโทษจริงๆ! ฮึก..ฮืออ!” น้ำตาของฉันมันไม่หยุดไหลออกมา ทำไมกันฉันถึงต้องทำเรื่องบ้าๆ เเบบนี้ด้วย ฉันไม่เคยคิดเลยว่าการที่ฉันฆ่าฮินะมันจะทำให้ฉันเจ็บปวดมากกว่าเดิม

“ตื่นขึ้นมาเธอนะ!! ฉันขอร้องละ!! จริงสิ! เรียกหมอ ฉันต้องโทรหาหมอมารับเธอไปรักษา มือถือฉันไปไหน!!” ฉันลนลานหามือถือในกระเป๋าของฉัน เเต่ปรากฎว่ามือถือของฉันมันไม่อยู่ มันหายไป

“...ขอโทษ...ฉันขอโทษจริงๆ ...ได้โปรด...ยิ้มให้ฉันอีกครั้งเถอะนะ...ฉันขอร้องละ...ช่วยตื่นขึ้นมาเเละพูดเรื่องไร้สาระกับฉันที...เรื่องอะไรก็ได้...นะ ฮินะ...” เสียงของฉันเริ่มหายไป ในใจของฉันรู้สึกว่างเปล่าเหลือเกิน ฉันรู้สึกไร้ที่เพิ่ง ฉันเเค่ต้องการใครสักคนที่คอยมาปลอบใจฉัน ฉันได้เเต่บ่นพร่ำเพ้อถึงเธอ ฉันนั่งคุกเข่าขอโทษร่างที่ไร้วิญญาณที่อยู่ข้างหน้าฉัน....มันสายเกินไปที่จะเเก้ไขเเล้ว

ฉัน..ผิดไปเเล้ว...

ฉันหยิบมีดที่เพิ่งเเทงเพื่อนของฉันขึ้นมาก่อนที่จะจ่อไปที่คอของตัวเอง

“ถ้าพวกเราเจอกันในโลกหลังความตาย...ฉันอยากจะขอโทษเธอ...อยากเข้าไปกอดเธอ...ฉันอยากจะได้ยินเสียงเธออีกครั้ง....ฮินะ..ฉันอยากจะถามกับเธอ..เธอมาเป็น...เพื่อนของฉัน....อีกสักครั้งจะได้ไหม?”

ฉันรักเธอ...ฮินะ

*สวบ!!*

.........

[ขอให้ได้พักผ่อนท่ามกลางพระเมตตาและความรักของพระเจ้า]