ISINANDAL ko ang aking ulo sa head reast ng front seat ng sasakyan ni Yosef habang tahimik ko siyang pinanonood sa labas na makipag-usap through phone. Hindi ako makapaniwala na madalas pala siyang bumibisita kay Mama, bagay na hindi kailanman sumagi sa isip ko sapagkat hindi naman niya nababanggit sa akin.
Malaki ang tuwa ko dahil nakikita ko ang magandang pagbabago ni Mama. She looked better now. Ang sabi pa ng doktor, hindi magtatagal ay maaari na siyang makabalik sa normal na pag-iisip. I can imagine now how happy I will be kapag naiuwi ko na siya at naalagaan. Pinapangako ko sa aking sarili na hindi ko siya pababayaan.
Ngunit sa tuwing babangga sa isip ko na kasama ito sa napag-usapan namin ni Mama Helina, biglang lumiliit ang tuwa sa puso ko. Bigla tuloy akong nagkaroon ng agam-aga
