ไม่เป็นแล้วนางร้าย...ข้าจะออกไปเป็นแม่! ภาค 1 รุ่งอรุณแห่งการเริ่มต้น

บทที่ 03 : สิ่งจำเป็น

“น้องสาวกล่าวอะไรกับท่านพ่อ”

ทันทีที่ก้าวขาออกจากห้องหนังสือ โรซาเรียพบว่าด้านนอกนั้นมีคนดักรอนางอยู่ก่อนแล้ว โลเวลล์ผู้เป็นพี่ชายเป็นฝ่ายเอ่ยถาม ในขณะที่เลนนอลน้องชายของนางแสร้งหลบสายตา เขาเอาแต่จ้องมองภาพวาดสีน้ำมันบนฝาผนัง ราวกับว่ารูปดอกไม้บนผืนผ้าใบจะสามารถงอกออกมาได้จริง ๆ

“พี่ชายอย่าได้กังวล...ไม่ใช่เรื่องที่ว่าท่านพี่และน้องชายเอาเงินส่วนตัวไปไถ่เด็กหญิง 10 คน ออกจากโรงค้าทาสจนเกิดเรื่องผิดใจกับผู้อยู่เบื้องหลังหรอก”

คำตอบที่นางเอ่ย เรียกสายตาทั้งสองคู่ของพี่ชายและน้องชายให้มองตรงมาที่นางอย่างไม่ลดละ

เลนนอลมีสีหน้าปั้นยากที่สุด เขาเป็นแบบนี้เสมอ มักจะชอบเผลอแสดงความรู้สึกนึกคิดของตนผ่านสีหน้าและแววตาให้สามารถสังเกตความรู้สึก ผิดกับพี่ชายคนโตโลเวลล์ที่ยังคงความสุขุมเอาไว้ได้ดังเดิม

พวกเขาคงรู้สึกมึนงงในท่าทีของนางไม่น้อย แต่เมื่อนางบรรลุเป้าหมายในการเจรจากับท่านพ่อเรียบร้อยแล้ว ก็ไม่มีความจำเป็นใด ๆ ที่ต้องปิดบังเจตนารมณ์ของตนอีก

หัวใจสำคัญของเหล่าทายาทตระกูลเครสเซนเทีย คือความเชื่อใจและสามัคคี ก่อนหน้านี้ที่นางแสร้งทำเป็นตั้งข้อแคลงใจในตัวเหล่าพี่น้อง ก็แค่หาเรื่องเพื่อเจรจากับผู้เป็นบิดา ให้ยอมตกปากรับคำในหนังสือถอนหมั้นก็เท่านั้น อาศัยความเห็นใจและความรู้สึกผิดของพวกเขาที่มีต่อนาง เพื่อกดดันยอมให้ผู้เป็นบิดายอมรับฟังข้อเรียกร้องของนาง ความจริงหลังจากเกิดเหตุเมื่อหลายเดือนก่อน นางก็สืบสาวหาความจนรู้เรื่องก่อนแล้ว

เหตุที่ทำให้เกิดการลอบสังหารในครั้งนั้น เป็นเพราะพี่ชายและน้องชายของนางเผลอไปทับเส้นผู้มีอิทธิพลในตลาดมืดเข้า แม้ธุรกิจค้าทาสจะไม่ได้ผิดกฎหมายบนแผ่นดินนี้ แต่อาณาจักรมาฟิโอเรียก็ได้มีการออกบทควบคุมเกณฑ์การค้าเอาไว้อยู่

ข้อหลัก ๆ ที่เป็นที่รับรู้โดยทั่วกันนั้นคือ ทาสที่ทำสัญญาซื้อขายต้องยินยอมพร้อมใจ ตัวสัญญาต้องระบุรายละเอียดอย่างชัดเจน ทั้งตัวทาสเองยังต้องมีอายุอยู่ในเกณฑ์ที่กำหนด

แต่เพราะพี่ชายและน้องชายของนางดันไปเปิดโปงการค้าทาสเถื่อน ที่มีการประมูลซื้อขายเด็กหญิงเข้า พอเรื่องแดงขึ้นมา ฝ่ายนั้นก็เสียผลประโยชน์ไม่น้อย การที่จะถูกจ้องเล่นงานกลับเพื่อแก้แค้นก็เป็นเรื่องปกติ

แม้พวกท่านพ่อและพี่น้องจะพยายามกันนางให้ออกจากเรื่องวุ่นวายก็ตาม แต่ก็ใช่ว่าพวกเขาจะสามารถปิดหูปิดตานางได้ทั้งหมด ที่นางไม่เคยเอ่ยถึง และแสร้งไม่รับรู้ เป็นเพราะนางไม่อยากก้าวก่ายการตัดสินใจของพวกเขาก็เพียงเท่านั้นเอง

ครั้งนั้นที่เกิดเรื่องก็เป็นเพราะนางดวงซวยจริง ๆ จะโทษพวกเขาทั้งหมดก็คงไม่ได้

“พี่นึกว่าน้องสาวคิดว่าพวกเราจ้างวานนักฆ่าให้ทำร้ายน้องสาวเสียอีก”

โลเวลล์เอ่ยต่อตามตรง ในความคิดของเขานั้น กับน้องสาวคนนี้ เป็นเรื่องยากนักที่จะคาดเดาความนึกคิดของนาง

“ถึงเราไม่ได้สนิทกันมาก...แต่ก็ใช่ว่าข้าไม่รู้ว่าแท้จริงพวกท่านเป็นคนเช่นไร”

คำตอบของโรซาเรียที่มาพร้อมกับรอยยิ้มบางเบา ทำให้คนฟังนิ่งคิด เมื่อนึกย้อนดูนี่ก็นานมากแล้วที่พวกเขาไม่ได้เผชิญหน้ากันเช่นนี้

พวกเราทั้งสามคนเกิดจากพ่อแม่คนเดียวกันทั้งหมด ดยุกลาซารัสแม้จะเข้มงวด เย็นชา แต่เขาก็เป็นคนรักเดียวใจเดียว ไม่เจ้าชู้ มารดาของพวกเขาเป็นหญิงงามจากตระกูลพ่อค้า แม้ทั้งคู่จะตบแต่งกันด้วยเหตุผลทางธุรกิจ แต่ถึงกระนั้นก็ไม่เคยทะเลาะเบาะแว้ง

หลังจากอยู่กินกันได้ 2 ปี ท่านแม่ก็ให้กำเนิดเขาผู้เป็นบุตรชายคนโต ทว่าจากวันที่เขาเกิดนับไปอีก 3 ปี ตระกูลของท่านแม่ที่อยู่หัวเมืองประสบปัญหาจากภัยธรรมชาติ ท่านตาเสียชีวิตลงอย่างกะทันหัน ส่วนท่านลุงก็ต้องรับช่วงต่อกิจการจำต้องออกเรือข้ามทะเลบ่อยครั้ง ท่านยายเองก็ล้มป่วย ตัวท่านแม่ที่ไม่อาจนิ่งนอนใจในสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในครอบครัวตนได้อีก จึงตัดสินใจออกเดินทางจากเมืองหลวง จำใจต้องฝากตัวเขาให้แม่นมเลี้ยงดู

ช่วงเวลาที่ทั้งคู่ต้องอยู่ห่างกันหลายปี มีข่าวลือว่าจะมีการหย่าร้างอยู่บ่อยครั้ง จนกระทั่ง 5 ปีผ่านไป หลังจากการเทียวไปเทียวมาของท่านพ่อที่มักหาเวลาว่างไปเยี่ยมเยียนบ้านภรรยา ทายาทคนที่สองก็ถือกำเนิดออกมาลบล้างข่าวโคมลอยทั้งหลาย

น้องสาวตัวน้อยของเขา โรซาเรีย เครสเซนเทีย เกิดมาพร้อมกับใบหน้าน่ารัก จิ้มลิ้ม นางมีเส้นผมสีดำสนิท และดวงตาสีน้ำเงินเข้ม ซึ่งคือหลักฐานที่แสดงให้เห็นว่านางเป็นทายาทของเครสเซนเทียอย่างไร้ข้อกังขา

ในช่วงที่โรซาเรียยังแบเบาะ เขามีโอกาสได้อุ้มน้องสาวคนนี้บ่อยครั้ง แต่พอนางเริ่มหัดเดินและรู้ความมากขึ้น จากการที่ตอนแรกเป็นน้องน้อยของเขาได้เพียง 3 ปี อยู่ ๆ นางก็จำต้องเปลี่ยนสถานะกลายเป็นพระคู่หมั้นขององค์รัชทายาทเสียแล้ว

หลังจากนั้นเจ้าเด็กตัวน้อยก็เดินถอยห่างออกไปจากเขาตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่อาจทราบ

โรซาเรียได้รับการเลี้ยงดูจากนางข้าหลวงตั้งแต่ยังเล็ก หากมองผ่านสายตาของเขา น้องสาวคนนี้ใช้ชีวิตค่อนข้างลำบาก เพราะมีตำแหน่งเป็นถึงพระคู่หมั้นขององค์รัชทายาท ในขณะที่เด็กคนอื่นได้ออกไปวิ่งเล่น น้องสาวของเขากลับต้องนั่งคัดลายมืออยู่ในห้องหนังสือ

ตัวเขาเองเป็นพี่ชายที่อายุห่างกับนางถึง 8 ปี ครั้นจะไปมาหาสู่หรือทำตัวสนิทสนมก็ไม่ถูกธรรมเนียมนัก และด้วยเส้นทางในอนาคตของนาง โรซาเรียถูกวางตัวให้ไกลห่างจากคนในครอบครัว ความเมินเฉยจากผู้คนในตระกูล คือหนึ่งหนทางที่พวกเขาพอจะปกป้องนางได้ เพราะยิ่งพระคู่หมั้นมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับครอบครัวแน่นแฟ้นเพียงใด สิ่งนั้นก็อาจกลายเป็นจุดอ่อนของนางท่ามกลางสมรภูมิแห่งการแย่งชิงอำนาจในราชวงศ์

โรซาเรียเติบโตมาอย่างสมบูรณ์แบบ แต่มันก็แลกมากับความโดดเดี่ยวที่พวกเขาไม่มีวันเข้าถึง

“แต่ถึงอย่างไรเรื่องที่ข้ากล่าวว่าพวกท่านติดค้างข้านั่นยอมเป็นความจริง”

น้องสาวของเขาเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ใบหน้างดงามของนางวันนี้มีแววความสดใสมากกว่าทุกครั้งที่พบเห็น บางทีการได้ลงไม้ลงมือบ้างอาจทำให้นางได้ปลดปล่อยความอัดอั้นตันใจก็เป็นได้

“น้องสาวจะให้ชดใช้ให้อย่างไร”

“เอาไว้มะรืนนี้น้องจะแจ้งให้พี่ชายทราบอีกที”

โลเวลล์ไม่คิดทักท้วงสิ่งใด เพราะเป็นความจริงว่าพวกเขาล้วนติดค้างนางอยู่ ไม่ว่าจะอ้างคุณธรรม หรือกล่าวว่าเป็นเหตุไม่คาดคิด แต่ต้นเหตุที่ทำให้เรื่องบานปลายจนโรซาเรียต้องบาดเจ็บสาหัสถึงขั้นแกนเวทมนตร์เสียหาย ก็เกิดมาจากความมุทะลุของเขาและเลนนอล

“วันนี้ที่มีเรื่องวิวาทบาดเจ็บรึไม่”

ฝ่ายน้องชายคนเล็กของตระกูล เมื่อเห็นว่าผู้เป็นพี่ทั้งสองพูดคุยกันเสร็จสิ้น เขาจึงอาศัยจังหวะนั้นเอ่ยสอบถามเรื่องที่ค้างอยู่ในใจ

นับตั้งแต่พี่สาวของเขาเดินเข้ามาในห้องหนังสือ จวบจนมายืนอยู่ต่อหน้าเขาเช่นนี้ เลนนอลลอบมองสำรวจอีกฝ่ายอยู่บ่อยครั้ง ข่าวที่ได้รับมาคือพี่สาวมีเรื่องทะเลาะวิวาทกับลูกสาวบารอนคนหนึ่งถึงขั้นลงไม้ลงมือ แถมวันนี้นางยังรีบร้อนมาเข้าพบท่านพ่อทั้งที่ยังไม่เปลี่ยนชุดกระโปรงที่เลอะคราบน้ำชาเป็นวงกว้างเช่นนี้ ย่อมผิดวิสัยคนรอบคอบเช่นนาง

หรือจะบาดเจ็บตรงที่ใด จึงต้องรีบมารายงานท่านพ่อเช่นนี้กันนะ...

“ไม่บาดเจ็บที่ใด...ทำให้น้องชายกังวลแล้ว”

โรซาเรียรับรู้ความกังวลเหล่านั้น นางเพียงตอบกลับเสียงนุ่ม พร้อมยกมือขึ้นลูบกลุ่มผมสีดำสนิทของน้องชายเบา ๆ สองสามครั้ง ก็จะเดินผละจากไปทั้งรอยยิ้ม ทิ้งพี่ชายและน้องชายทั้งสองยืนนิ่งขึงด้วยความตกตะลึง

คล้อยหลังร่างอรชร คุณชายใหญ่และคุณชายเล็กแห่งตระกูลเครสเซนเทียหันหน้ามองกันด้วยท่าทางมึนงง ก่อนจะเป็นฝ่ายคุณชายเล็กที่เอ่ยปากพูดในสิ่งที่คิด

“นางดูแปลก ๆ คล้ายจะสบายใจอย่างมาก...พี่ชายว่าพี่สาวคุยเรื่องใดกับท่านพ่อ”

“นางสบายดีก็ดีแล้ว...ส่วนที่นางพูดคุยกับท่านพ่อ เดี๋ยวเราก็ทราบเรื่องเอง”

โลเวลล์ได้แต่เอ่ยตอบกลับน้องชายไปเช่นนั้น ก่อนจะยกมือขึ้นตบบ่าของเจ้าน้องเล็กเบา ๆ

เมื่อกลับมาถึงห้องพักส่วนตัว โรซาเรียก็ทนเก็บสีหน้าของตนเอาไว้ไม่ได้อีก รอยยิ้มงดงามวาดกว้างขึ้น นางจ้องมองมือของตนข้างที่เพิ่งใช้ลูบศีรษะน้องชาย มันสั่นเล็กน้อย ดวงตาสีน้ำเงินที่เรียบนิ่งอยู่เสมอ บัดนี้เป็นประกายวาววับ

นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้ทำเช่นนี้ หลังจากที่เคยแต่แอบวาดฝันเอาไว้ในจินตนาการมานาน ความรู้สึกยามเส้มผมนุ่มนิ่มเสียดสีผิวเนื้อ สร้างความรู้สึกอบอุ่นในใจนางได้อย่างแปลกประหลาด สีหน้ามึนงงแต่ก็แฝงความน่าเอ็นดูของน้องชายยังคงติดตา ชั่ววูบหนึ่งนางเห็นว่าเลนนอลเผลอถูไถศีรษะของเขากับฝ่ามือของนาง กิริยาท่าทางไม่ต่างกับลูกแมวตัวหนึ่ง ความสุขที่เกิดขึ้นในหัวใจที่แห้งแล้งของโรซาเรีย มันแทบล้นทะลักเสียจนนางไม่อาจระงับหัวใจไม่ให้พองโต

วันนี้นับว่าเกิดเรื่องราวอยู่หลายเรื่อง ยามเช้าวันนี้นางยังใช้ชีวิตเช่นปกติ พอถึงยามบ่ายดันเกิดเหตุทะเลาะวิวาท เมื่อยามเย็นมาเยือนนางเจรจาถอนหมั้นแล้วยังทำลายแกนเวทมนตร์ของผู้อื่น จนช่วงหัวค่ำนางก็เผชิญหน้ากับครอบครัว ได้สบตาและสนทนาพูดคุยยาวนานมากกว่าที่เคยทำมาทั้งชีวิต

แม้บางเรื่องจะเหนือความคาดหมาย แต่ผลลัพธ์ที่ได้ก็น่าพึงพอใจเป็นอย่างมาก ถึงนางสูญเสียเป้าหมายและตำแหน่งว่าที่ราชินีไป แต่เหมือนนางได้อิสรภาพกลับคืน

การเจรจากับท่านพ่อดูจะผ่านลุล่วงไปด้วยดี จากนี้นางควรรีบใช้เวลาเตรียมตัวเก็บข้าวของและวางแผนสำหรับเป้าหมายใหม่ที่ตนตั้งไว้ในการเป็นแม่มดผู้ยิ่งใหญ่

เมื่อคิดได้ดังนั้น โรซาเรียจึงรีบเดินไปหยิบสมุดบันทึกมากางออก หญิงสาวตั้งใจจะเขียนรายการสิ่งจำเป็นที่ต้องตระเตรียม นางมักทำเช่นนี้เสมอ ไม่ว่าในเรื่องใดก็จะวางแผนเป็นขั้นเป็นตอนเอาไว้ก่อน

ทว่า...เมื่อยกมือขึ้นเตรียมจรดปากกา โรซาเรียมีอันต้องนิ่งค้างอยู่กับที่

ถึงใจคิดแล้วว่าจะเป็นสุดยอดแม่มด แต่นางกลับไม่รู้เลยว่าแม่มดจริง ๆ นั้นต้องมีสิ่งใดบ้าง

เป็นที่ทราบกันทั่วว่าสำหรับแผ่นดินนี้นั้น ใช่ว่าทุกคนจะสามารถเป็นพ่อมดหรือแม่มดได้ทั้งหมด ผู้ที่มีคุณสมบัติสามารถเรียนเวทมนตร์คาถา จำต้องเป็นคนที่มีแกนเวทมนตร์เข้มแข็งมากพอ

โดยแกนเวทมนตร์นั้น จะถูกสร้างขึ้นครั้งตั้งแต่ยังเป็นทารก ไม่มีที่มาระบุชัดเจนว่าแกนเวทมนตร์นี้เกิดขึ้นได้อย่างไร บ้างกล่าวว่าได้รับสืบทอดมาทางสายเลือด บ้างก็เกิดจากการปลูกถ่ายหรือพยายามเลี้ยงดูครรภ์ให้เจริญเติบโตในสภาพแวดล้อมที่อัดแน่นไปด้วยพลังเวทมนตร์

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นประชากรส่วนใหญ่ที่เกิดมาพร้อมกับแกนเวทมนตร์บริสุทธิ์ในร่าง ก็มักจะเป็นทายาทผู้สืบทอดจากตระกูลใหญ่ของแต่ละอาณาจักรทั้งนั้น น้อยครั้งมากนักที่จะมีผู้มีความสามารถการใช้เวทมนตร์เกิดในหมู่สามัญชนธรรมดา

อย่างตัวนางเองเป็นประเภทที่ได้รับการสืบทอดมาทางสายเลือด ตระกูลเครสเซนเทียเป็นตระกูลเก่าแก่ที่มีมาตั้งแต่ก่อตั้งอาณาจักรมาฟิโอเรีย ก่อนที่จะกลายมาเป็นตระกูลที่มุ่งเน้นทางการค้าอย่างทุกวันนี้ ครั้งหนึ่งในอดีตผู้นำตระกูลในยุคหนึ่งของเราเป็นผู้ใช้เวทมนตร์ผู้เก่งกาจมาก่อน ถึงขนาดที่ว่าในช่วงเวลาหนึ่งตระกูลเครสเซนเทียถูกกล่าวว่ามีสิทธิ์ครอบครองบัลลังก์มากที่สุด จนเมื่อเวลาผ่านไปเพื่อออกห่างจากสงครามการแก่งแย่งอำนาจ บรรพบุรุษตระกูลของเราเริ่มหาหนทางเดินก้าวไปสู่ทางเดินที่มั่นคงและปลอดภัย

ความสัมพันธ์ของตระกูลเครสเซนเทียและราชวงศ์คาร์โลไลน์นั้น ว่ากันตามตรง ในอดีตก็เป็นความสัมพันธ์เชิงถ่วงดุลอำนาจ ราชวงศ์ต้องการการสนับสนุนและเงินทองจึงไม่อาจกำจัดตระกูลที่เป็นเหมือนหนามยอกอก ตระกูลเครสเซนเทียเองก็ต้องการหลักประกันความปลอดภัย ทั้งยังต้องการสร้างเส้นสายความสะดวกในการทำการค้าจึงได้รักษาความสัมพันธ์ที่แสร้งว่าดีกับราชวงศ์เอาไว้

จวบจนทุกวันนี้ความสัมพันธ์ที่ว่านั่นก็ยังคงดำเนินมาตลอด

กลับมาสู่เรื่องสำคัญ...ในเมื่อโรซาเรียต้องการเป็นแม่มด นั่นย่อมหมายถึงต้องเป็นผู้มีคุณสมบัติในการเป็นผู้ใช้เวทมนตร์ และการจะใช้เวทมนตร์ได้นั้นจำเป็นต้องมีแกนเวทมนตร์

แต่ปัญหาคือ...แกนเวทมนตร์ของนางเสียหายจนไม่อาจใช้เวทมนตร์ได้อีก

เช่นนี้แล้วจะเป็นแม่มดได้อย่างไรกันเล่า!!

ร่างอรชรแข็งเป็นหิน หากมีคนมาเห็นนางยามนี้พวกเขาต้องตื่นตกใจเป็นแน่ เพราะเลดี้โรซาเรียผู้เพียบพร้อม บัดนี้ทำสีหน้าเหมือนฟ้ากำลังถล่ม จะพูดว่านางประสาทก็ได้ เพราะเรื่องแกนเวทมนตร์เป็นหัวใจหลักในการใช้มนต์คาถานั้น เป็นเรื่องที่ควรนึกได้ตั้งนานแล้ว แต่เหตุที่ทำให้นางเพิ่งจะมานึกได้ยามนี้ก็เป็นเพราะ

ก่อนหน้านี้นั้น

นางลืม

ลืมสนิทเลยด้วย!!

ก็ให้ทำอย่างไรได้ ในเมื่อโดยปกติแล้ว นางแทบไม่ได้ให้ความสนใจในการใช้เวทมนตร์คาถาเลย แม้จะผ่านการเรียนขั้นพื้นฐานมาจากครูพิเศษที่ท่านพ่อเคยนำมาสอนตอนเด็ก ๆ แต่มันก็เป็นการเรียนแค่ช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น เวลาส่วนใหญ่ของโรซาเรีย หมดไปกับการเรียนเขียนอักษร ชงชา ดนตรี มารยาท ภาษา ประวัติศาสตร์ สอดแทรกไปกับการเมืองการปกครอง แค่รายการที่กล่าวมาข้างต้น นางก็ไม่มีเวลาไปเรียนรู้อะไรเพิ่มแล้ว

โรซาเรียคือว่าที่ราชินี การใช้เวทมนตร์ไม่ได้จำเป็นสำหรับนางเท่าการบริหารจัดการและหาหนทางรักษาสัมพันธไมตรีกับอาณาจักรเพื่อนบ้าน

นางไม่สามารถใช้เวทมนตร์ได้อีกแล้ว เช่นนั้นแล้วจะเป็นแม่มดหรืออย่างไร หรือนางต้องล้มเลิกความตั้งใจงั้นหรือ

ต้องยอมแพ้จริง ๆ หรือ?

ยอมแพ้?

แล้วยังไงต่อ?

ต้องกลับไปใช้ชีวิตอย่างไม่มีจุดหมาย ทั้งต้องจากบ้านและครอบครัวไปอยู่ในพื้นที่ห่างไกล หากนางไม่อาจหาหนทางใหม่ให้ตนได้โดยไว แล้วยืนขึ้นได้อย่างสง่างามในตำแหน่งที่ไม่ว่าใครก็ต้องไว้หน้าแล้วล่ะก็ ไม่เพียงแต่นางจะกลายเป็นความมัวหมองของตระกูลเครสเซนเทีย ชื่อเสียงของนางจะกลายเป็นความอัปยศในชีวิตของครอบครัวของนาง

ไม่ได้! นางยอมแพ้ไม่ได้!

จะดึงให้ตระกูลของนางตกต่ำเพราะนางที่พ่ายแพ้ให้กับลูกสาวบารอนคนหนึ่งไม่ได้

มีแต่ต้องเดินหน้าเท่านั้น มันคือสิ่งจำเป็น!

เมื่อรวบรวมกำลังใจกลับมาได้อีกครั้ง โรซาเรียสะบัดหัวไปมาเพื่อขับไล่ความคิดด้านลบของตน จากนั้นจึงลงมือจรดปากกาลงกับหน้ากระดาษอีกครั้ง ทว่าครั้งนี้ นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มกลับวาวโรจน์ไปด้วยความมุ่งมั่น

ตัวอักษรลายมืองดงามมั่นคง ที่โรซาเรียบรรจงเขียน บนหน้ากระดาษที่เคยว่างเปล่า ปรากฏรายการสิ่งจำเป็นที่นางต้องเสาะหามาครอบครอง

เริ่มที่บรรทัดแรก...ตำราเรียนเวทมนตร์

พื้นฐานในการเรียนรู้ ล้วนเริ่มต้นมาจากการอ่าน เมื่ออ่านจนเข้าใจถึงจะสามารถปฏิบัติตามได้อย่างถูกวิธี

ต่อไปบรรทัดที่สอง...ภูติประจำตัว

พ่อมด แม่มดผู้เก่งกาจมีชื่อเสียงเลื่องลือทั้งในอดีตจนถึงปัจจุบัน ต่างก็มีภูติรับใช้ประจำตัวกันทั้งนั้น นางเคยได้ยินมาว่าพ่อมดที่เก่งที่สุดในแผ่นดินในยามนี้ เขาถึงกับทำสัญญากับเทพีแห่งแสงอาโฟไดอา แม้กระทั่งบรรพบุรุษของตระกูลนางเอง ครั้งหนึ่งก็ทำสัญญากับเทพีแห่งสายน้ำด้วย

บรรทัดที่สาม...ไม้กายสิทธิ์

พ่อมด แม่มดทุกคนไม่อาจใช้มนต์คาถาได้ หากไร้ซึ่งไม้กายสิทธิ์ โรซาเรียเคยทราบมาเช่นนั้น สมัยที่เคยได้เรียนเมื่อครั้งเยาว์วัย ตอนนั้นครูพิเศษของนางก็ให้ใช้ไม้กายสิทธิ์สำหรับผู้เริ่มต้นเช่นกัน มันทำมาจากไม้สนธรรมดา ดูเรียบง่ายและราคาไม่แพง แต่ทุกครั้งนางได้ใช้มันเพื่อเรียนคาถาพื้นฐาน นางมักจะไม่ได้สนใจไม้สนของตนเท่าไหร่ นั่นเพราะนางเอาแต่เหลือบสายตามองตามไม้กายสิทธิ์ของคุณครูที่มีรูปทรงงดงามแปลกตา ดังนั้นนางตั้งใจแล้วว่า นางต้องครอบครองไม้กายสิทธิ์ที่งดงามเช่นนั้นให้ได้!

และบรรทัดสุดท้าย ส่วนที่สำคัญที่สุด...โรซาเรียใช้ปากกาวงกลมที่รอบข้อนี้เอาไว้หนา ๆ เพื่อเน้นย้ำตนเองว่าต้องทำให้สำเร็จ...นั้นก็คือ…หาทางรักษาแกนเวทมนตร์!!