"เราเข้าเขตเมืองเกร์เต้แล้วครับคุณหนู"
เสียงของลุงทีโมน คนขับรถม้าร้องบอก โรซาเรียที่นั่งอ่านหนังสือนิยายจนหมดเล่มจึงปิดหน้าทับหน้ากระดาษ แล้วเลื่อนกระจกเปิดออกเพื่อชะโงกหน้าออกไปดูทิวทัศน์ภายนอก ทันทีที่สายลมเอื่อยจากนอกรถม้าปะทะผิวเนื้อ กลิ่นของท้องทะเลลอยปะปนในอากาศจนรับรู้ได้ด้วยปลายจมูก ภาพที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าทำให้นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มของหญิงสาวก็เบิกกว้างขึ้นทันที
กำแพงเมืองสูงใหญ่อยู่ไม่ไกลเกินระยะมองเห็น แต่สิ่งนั้นไม่ได้ชวนให้ตื่นตาเท่าปริมาณของรถม้าที่กำลังจอดต่อเรียงแถวยาวเหยียด
ตอนที่อาศัยอยู่เมืองหลวงนครเมเลโทเนีย โรซาเรียเคยคิดว่าที่นั่นมีผู้คนเดินทางเข้าออกต่อวันมากมายแล้ว แต่คำจำกัดความคำว่า 'คับคั่ง' ในความเข้าใจของนาง คงมีอันต้องเปลี่ยนแปลงไปแล้วในวันนี้
"คึกคักมากใช่หรือไม่...แต่พรุ่งนี้คนจะยิ่งแน่นกว่านี้นะ" เสียงเอ่ยดังมาจากด้านหลัง โรซาเรียหันไปทางต้นเสียงจึงได้
