บทที่ 5 แฟนตัวยง
1223 Words
“รูปนั้นไม่มีอะไรทั้งนั้น ฉันแค่ได้มันมาโดยบังเอิญ ไม่มี…ไม่มีอะไรที่มากกว่านั้น” เพราะความร้อนรนกลัวเขาจะรู้ความจริงที่เธอพยายามปกปิดเอาไว้มาตลอดระยะเวลาเกือบสองปีเต็มจนไม่ได้ฟังคำถามที่เขาจะถามให้จบด้วยซ้ำ
มาวินได้ยินประโยคยาวที่เธอพูดออกมา คิ้วเข้มของเขาก็ขมวดขึ้นทันที ใบหน้าเรียบนิ่งจ้องเขม็งมาทางเธอด้วยความสงสัย
“ฉันยังไม่ได้ถาม”
“อ่อ…” ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น ญาดาก้มหน้าลงในทันทีเธอไม่กล้าแม้จะสบตาคนตรงหน้าต่อ กลัวจะเผลอพูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกไปอีก
“เธอได้รูปนั้นมาจากไหน ฉันดูไลฟ์ยูมิตั้งแต่แจ้งเกิดวันแรกจนถึงวันนี้ไม่เคยเห็นยูมิจะแจกรูปให้แฟนคลับ”
โอ๊ย~ให้ตายเถอะหมอนี้ดันเป็นแฟนตัวยงไปอีก เอาไงดีญาดาคิดสิคิด
“…” แค่ได้ฟังคำถามก็ทำให้ญาดาคิดหนักยิ่งกว่าสอบไฟนอลซะอีก
“เธอ…”
“…” ใบหน้าหล่อของมาวินขยับเข้ามาใกล้ ญาดากลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เธอเริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง ได้แต่นั่งเงียบเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นสองมือก็จิกกำลงบนหมอนอิงที่ถูกวางอยู่บนตัก ไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังสงสัยอะไรอยู่
“เธอรู้จักยูมิเป็นการส่วนตัวเหรอ” มาวินเอ่ยคำถามชวนสงสัย ก่อนเขาจะผละใบหน้าหล่อเอียงคอมองภาพของยูมิอีกครั้ง
“ป…เปล่า” ญาดาพ่นลมหายใจออกมาอย่างหนัก นี่มันบ้าชัดๆ เธอไม่เคยให้ใครเข้ามาพื้นที่ส่วนตัว
“แล้วเธอมีรูปนั้นได้ยังไง”
“ก็บอกว่าได้มาโดยบังเอิญ” จังหวะหัวใจเต้นรัวกระหน่ำ อยากจะบ้าตาย เขากำลังต้อนให้เธอจนมุมในรังของตัวเองชัดๆ แบบนี้ทางออกมันอยู่ตรงไหน หรือเธอควรจะไล่เขากลับห้องตั้งแต่ตอนนี้ ไม่สิ! แบบนั้นคนฉลาดอย่างมาวินก็ยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่ หรือควรบอกว่าง่วงแล้ว…แล้วนั่นมันต่างจากการไล่เขาตรงไหน ยิ่งคิดยิ่งปวดสมอง ดูท่าคนอย่างเธอคงเก่งแต่เรื่องเรียนจริงๆ
“โลกนี้มีเรื่องบังเอิญซะที่ไหน บอกมาเดี๋ยวนี้ว่ายูมิเป็นเพื่อนเธอใช่มั้ยหรือน้องสาว”
ไม่ยักรู้ว่าคนนิ่งๆ เงียบๆ แบบมาวินจะเป็นคนขี้สงสัยได้ถึงเพียงนี้แต่ก็ดีแล้วที่เขาคิดไปในทางนั้นเธอจะได้ไม่ต้องคิดหาข้ออ้าง ก็ใช้คำถามของเขานี่แหละเป็นข้ออ้างซะเลย
“ใช่! เราเป็นเพื่อนกับยูมิ”
“จริงเหรอ” ดวงตาคมที่เคยนิ่งเรียบลุกวาวเป็นประกายราวกับเด็กน้อยที่กำลังตื่นเต้นเมื่อเจอของเล่นถูกใจ
“แล้วยูมิอยู่ไหน ตัวจริงสวยมั้ย น่ารักเหมือนในไลฟ์รึเปล่า นัดให้ฉันหน่อยสิ”
“เอ่อ…เราไม่สนิทกันนะ”
“ว่าไงนะ” เสียงเข้มอ่อนเล็กน้อยเหมือนผิดหวัง ดวงตาคมกริบจับจ้องมายังเธอเขม็ง
ผู้หญิงที่เขาเฝ้าฝันถึงทุกคืนวันว่าอยากเจอเธอมากแค่ไหน คำตอบก่อนหน้าเหมือนเป็นความหวังที่ความฝันใกล้จะเป็นจริงแต่ฝันดันมาสลายลงตรงหน้าด้วยคำว่าไม่สนิทกัน แล้วแบบนั้นมันเรียกว่าเพื่อนกันตรงไหน ใครเขาเรียกคนไม่สนิทว่าเพื่อนกัน เขาเรียกคนรู้จักเท่านั้นแหละ ยัยเฉิ่มนี่แยกแยะอะไรออกบ้าง นอกจากเรียนเก่งอย่างอื่นเธอไม่เก่งเลยรึไง
“คือเราไม่เคยเจอตัวจริงหรอก” หัวใจดวงน้อยวูบไหว แล้วเธอจะไปทางไหนได้อีก ทางออกที่เหมือนจะออกได้สุดท้ายก็เป็นทางตันอยู่ดี
“เธอหลอกฉันเหรอ”
“เปล่านะ…ฉันพูดความจริง”
“เหอะ! ฉันไม่ได้โง่ อย่าคิดจะมาหลอกฉันซะให้ยาก บอกมาซะดีๆญาดา เธอกับยูมิเป็นอะไรกัน หรือเธอเป็นสต๊อกเกอร์ของยูมิใช่มั้ย ต้องใช่แน่ๆ เธอสวยไม่ได้เท่าก็อย่าริมาทำร้ายยูมิของฉัน” มาวินพูดว่ายูมิของฉันงั้นเหรอ ให้ตายเถอะ หมอนี้นอกจากจะมั่นหน้าเบอร์สิบแล้ว มโนยังเบอร์ร้อยอีก ยูมิเคยเจอแฟนคลับสักคนซะที่ไหนกัน
แต่เดี๋ยวนะ! มาวินคงไม่ใช่ไอดีที่ชื่อ…MAWIN58 หรอกใช่มั้ย โลกคงไม่กลมเล่นตลกกับชีวิตขนาดนั้น ใช่มั้ย!
“เอ่อ เราว่ามาวินกลับห้องไปได้แล้วมันดึกมากแล้วนะ เราจะนอน”
“ดึกอะไรของเธอ เรียนวิศวะจริงป่ะเนี่ย ระดับเด็กวิศวะเขานอนเช้ากันครับ”
“เพ้อรึเปล่า นอนเช้าทำไม ถ้าขนาดนั้นก็ไม่ต้องนอนเลยดีกว่า”
“เดี๋ยวนี้เธอต่อปากต่อคำเก่งขึ้นนะ ฉันคิดว่าเธอเป็นยัยเฉิ่มเงียบซะอีก”
“นานยังไม่รู้จักเราดีเลย เอาอะไรมาบอกว่าเราเป็นคนแบบไหน”
“แล้วเธอเป็นคนแบบไหน”
“…” หัวใจดวงน้อยเต้นแบบไม่ได้พักกันเลยในวินาทีที่มาวินโน้มใบหน้ามาลงมาอีกครั้ง ตอนนี้เขาแทบจะสิงเข้ามาในตัวของเธออยู่แล้ว ไม่รู้ว่าจะอยากรู้เรื่องคนอื่นทำไมนักหนา
“ที่ถามเพราะอยากรู้ หรือนายกำลังสนใจในตัวฉันอยู่”
“แล้วมันต่างกันตรงไหน”
“ช่างเถอะ! กลับไปได้แล้วเราง่วงจริงๆ”
“เด็กอนามัยอะไรขนาดนั้นว่ะ” มาวินบ่นพึมพำเสียงแผ่วเบาแต่ก็ใช่ว่าคนที่นั่งอยู่จะไม่ได้ยิน เขาลุกขึ้นเต็มความสูงก่อนจะเดินไปยังรูปของยูมิแล้วหยิบมันขึ้นมาราวกับจ้องจับผิดอะไรบางอย่าง
“วางมันลงนะ นั่นมันของฉัน”
“เธอไม่เหมาะจะมีรูปนี้อยู่ในห้องหรอก เดี๋ยวฉันเอาไปดูแลเอง” ว่าจบคนหน้ามึนก็ตีเนียนหิ้วรูปนั่นไปโดยไม่รอให้เจ้าของอนุญาต ก่อนที่เธอจะได้บ่นเขาต่อร่างสูงก็เดินอย่างรวดเร็วออกจากห้องไป ทั้งที่ก่อนหน้าไล่แทบตายก็เอาแต่ยื้ออยู่นั่นแหละ พอตอนนี้แล้วรีบเลยนะพ่อคุณ
“เดี๋ยวสิมาวิน นั่นมัน…”
ไอ้บ้าเอ๊ย! จะมาขโมยรูปคนอื่นเพื่อ เธออยากจะบ้าตายชีวิตที่เคยสงบสุขต้องมาวุ่นวายอีกครั้ง ไหนจะความลับที่เก็บซ่อนไว้อีก หวังว่าเขาคงไม่สงสัยอะไรที่มากไปกว่านี้หรอกนะ
มาวินฉีกยิ้มอย่างมีความสุข วันนี้จะโชคดีอะไรขนาดนี้ ได้รูปยูมิแอคเค่อสาวในดวงใจมาไว้ในครอบครอง คืนนี้เขาต้องหลับฝันดีแน่ๆ จะว่าไปก่อนออกไปเขาให้เพื่อนสนิทสองคนมันกดบันทึกไลฟ์ของยูมิไว้ให้มันได้ทำรึเปล่านะ
“กลับมาแล้วเหรอ กูส่งข้อความหามึงแทบตายไอ้วิน” เซนต์เอ่ยทักทันทีที่เสียงประตูห้องเปิดออก เขากักเก็บความกังวลเอาไว้หนึ่งชั่วโมงเต็มที่มาวินหายไป ส่งข้อความหามันเป็นสิบครั้งแต่ไม่ได้รับการตอบกลับแต่อย่างใด
“ส่งหากูทำไม”
- Writer
