บทที่ 4 ญาดาเปิดประตูให้มาวินหน่อย
1296 Words
ญาดาละสายตาจากหน้าจอที่เธอกำลังขะมักเขม้นเขียนโปรแกรมมาหนึ่งอาทิตย์เต็ม จนงานคืบหน้าไปได้เยอะพอสมควร
เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงานบิดร่างกายไปมาเพื่อผ่อนคลายกล้ามเนื้อ ดวงตาคู่สวยแหงนขึ้นมองนาฬิกาที่ติดฝาผนังบ่งบอกเวลาหกโมงเย็นหน้าท้องแบนราบก็ส่งเสียงร้องครวญครางทันทีด้วยความหิว
“กินอะไรดีนะวันนี้” นิ้วเรียวจรดลงบนหน้าจอมือถือ กดปุ่มเสิร์ชหาเมนูอาหารเย็นที่กำลังแชร์กันตามฟีด เธอกวาดสายตามองหาเมนูที่ถูกใจก่อนจะกดสั่งผ่านเดลิเวอรี่ออนไลน์เพราะขี้เกียจทำด้วยตัวเอง
หลังจากกินอาหารเย็นเสร็จ ญาดาลุกขึ้นอาบน้ำเพื่อทำงานสำคัญที่เธอผัดผ่อนเหล่าแฟนคลับตัวยงมาหนึ่งอาทิตย์เต็มเพราะอยากเคลียร์งานที่ค้างให้เสร็จ
~ไลฟ์เจ้าแมวน้อย~
“สวัสดีค่ะทุกคนที่เข้ามารอไลฟ์ของยูมิวันนี้นะคะ วันนี้มาสายหน่อย ไม่ดุน้องยูมิกันใช่มั้ย”เสียงหวานออดอ้อนเหล่าผู้ชมที่เขามาดูไลฟ์ของเธอนับหมื่น ภายใต้หน้ากากสีดำที่ปกปิดใบหน้าที่แท้จริงเอาไว้
‘น้องยูมิหายไปไหนมาพี่คิดถึง’
‘น้องยูมิกลับมาแล้ว’
“ยูมิติดงานของมหาลัยตามที่แจ้งให้ทราบไว้ก่อนหน้า งืออ…วันนี้เหนื่อยมากเลยค่ะทุกคน”
น้ำเสียงออดอ้อนที่ใครได้ฟังเป็นต้องหลง ทั้งท่าทางและการแสดงออกของแอคเค่อดาวไลฟ์อย่างยูมิมันช่างเย้ายวน ขี้อ้อนเหมือนลูกแมวน้อยไม่มีผิด แต่ภายใต้ความขี้อ้อนนั้นก็มีความร้อนแรงอยู่ไม่น้อย
ก็นะ...เธอคือแอคเค่อสาวดาวไลฟ์สิบแปดบวกที่มักอยู่ในชุดเสื้อผ้าวาบหวิวตัวเล็กตัวน้อย แถมหุ่นก็สวยน่าฟัดไม่เป็นสองรองใคร เปิดไลฟ์แค่ไม่ถึงสิบนาทีผู้คนก็เข้ามาถล่มดูถล่มเปย์กันเป็นหมื่น เช่นเดียวกับตอนนี้เพียงแค่เธอพูดว่าเหนื่อย ของขวัญสำหรับบรรเทาอาการเหนื่อยก็ถูกเปย์เข้ามาติดๆ ไม่หยุดหย่อน
“พี่ๆ ให้ของขวัญยูมิซะเยอะเชียว แบบนี้ยูมิก็คงต้องหายเหนื่อยแล้วสินะคะ” ใบหน้าสวยภายใต้หน้ากากส่งยิ้มหวานผ่านทางสายตาแค่นั้นผู้คนก็รัวหัวใจใส่เธอไม่ยั้ง
“พี่ๆ ให้ของขวัญยูมิแล้ว ยูมิจะให้ของขวัญพี่ๆ บ้างนะคะ ชอบตำรวจหรือพยาบาลกันเอ่ย” คำถามง่ายๆ แต่เชื่อมั้ยว่ามีคนรัวคำตอบผ่านเมนท์เป็นร้อยในเพียงเสี้ยววินาที
“มีแต่คนอยากเป็นคุณหมอกันนะคะเนี่ย ว่าแต่เข็มคุณหมอใหญ่รึเปล่า” ริมฝีปากบางกัดเม้มเข้าหากันยั่วยวนเหล่าคนที่อยากเป็นคุณหมอทั้งหลาย
ตริ้ง~~
แต่ก่อนที่ยูมิจะได้ไปเปลี่ยนชุดมาเอาใจเหล่าแฟนคลับของเธอเสียงแจ้งเตือนในโทรศัพท์เครื่องหรูที่ตั้งอยู่บนโต๊ะก็ดังขึ้น
ดวงตาคู่สวยเพ่งมองข้อความนิ่งโดยไม่เปิดอ่าน ทว่าเหมือนอีกฝ่ายจะไม่หยุดก่อกวน เสียงข้อความยังคงดังแจ้งเตือนรัวๆ จนเธอทนไม่ไหวกดเปิดเข้าไปอ่านแต่เจ้ากรรมนิ้วดันเบียดไปโดนปุ่มเปิดข้อความเสียง
เปิดประตูให้หน่อย
ซวยแล้ว!
ยูมิสบถในความคิด เสียงเข้มที่ดังขึ้นผ่านโทรศัพท์เครื่องหรูไม่ใช่เธอคนเดียวที่ได้ยินมันแต่มันดังไปถึงในไลฟ์ของเธอด้วย ตอนนี้เหล่าแฟนคลับกำลังรัวเมนท์ถามเธอกันใหญ่ว่าเสียงของใคร แฟนเหรอ น้องยูมิมีแฟนเหรอพี่เสียใจนะครับ บ้างก็ส่งสติกเกอร์ร้องไห้มา
เธอมองหน้าจอคอมใหญ่สลับกับหน้าจอมือถือ ประจวบเหมาะกับเสียงเคาะประตูห้องของเธอก็ดังขึ้นในเวลาถัดมา
“พี่ๆ ขาาา ยูมิขอปิดไลฟ์สักครู่นะคะ เดี๋ยวกลับมาใหม่แน่นอน อย่าเพิ่งหนีไปไหนกันน๊า เดี๋ยวพยาบาลสาวคนนี้จะมาบอกฝันดีก่อนนอน...ม๊วก”ยูมิส่งจูบแสนหวานให้เหล่าแฟนคลับก่อนจะกดปิดไลฟ์ในทันทีแล้วรีบวิ่งไปเปลี่ยนชุด
ร่างบางสวมเสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงขาสั้นเหนือเข่า รวบผมยาวเป็นหางม้าเล็กน้อย เธอพ่นลมหายใจออกมาอย่างหนักก่อนจะตัดสินใจหมุนที่จับประตูเปิดออก พบคนหน้านิ่งยืนอยู่หน้าประตู หน้าตาของเขาไม่สบอารมณ์เท่าไรเพราะเธอปล่อยให้เขารอนานกว่าจะมาเปิดประตูได้
ร่างสูงของมาวินแทรกผ่านประตูเข้าไปในห้อง ไม่รอให้เจ้าของห้องอนุญาต เขาเดินตีมึนไปนั่งที่โซฟาตัวยาวของเธอ ก่อนสายตาคมจะกวาดไปทั่วห้องเพื่อสำรวจ
“มาห้องเราทำไม”
“เอางานมาให้ดู”
“ค่อยดูที่มหาลัยก็ได้ นี่มันสองทุ่มแล้วนะ นายไม่ควรมาห้องคนอื่นเวลานี้”
“เธอว่าฉันมารบกวนเธอเหรอ…เหอะ! ถ้าไม่ใช่เรื่องงานฉันคงมาอยู่หรอก”
“ไหนละงาน เราจะดูให้” ญาดาตัดความรำคาญนั่งลงข้างๆ มาวินเขาหยิบโน๊ตบุ๊คที่ถือติดมาด้วยเปิดหน้าจองานให้เธอดู
“ห้องเรียบเหมาะกับเธอดีนะ ดูเป็นเธอดี” นี่เขาชมหรืออะไรกันแน่แล้วไอ้ท่าทางยียวนกวนประสาทนั่นคือยังไง มารบกวนคนอื่นดึกๆ ดื่นๆ แล้วมาวิจารณ์ห้องเขาอีก ไม่มีมารยาทเอาซะเลย
“มองฉันทำไม ฉันรู้ว่าฉันหล่อ แต่สิ่งที่เธอควรสนใจคือหน้าจอโน๊ตบุ๊คไม่ใช่หน้าหล่อๆ ของฉัน”
มั่นหน้าเนอะพ่อคุณ
ยอมรับว่าเขาหล่อจริง แต่ใช่ว่าที่เธอมองเขาเพราะแบบนั้นสักหน่อย ใครจะคิดว่าคนที่ดูเรียบนิ่งเย็นชาแบบมาวินจะมีมุมมั่นหน้าได้ขนาดนี้
“อืม…งานเรียบร้อยดีไม่มีปัญหา”
“แล้วของเธอล่ะ”
“ยังไม่เสร็จ แต่ถ้านายอยากดู เดี๋ยวเราไปหยิบมาให้ดูก็ได้”
“ของมันแน่อยู่แล้ว ขอฉันดูฝีมือคนที่ได้เกรดเฉลี่ยสี่จุดศูนย์ทุกเทอมหน่อย มันจะสักเท่าไรกันเชียว”
ญาดาดันกรอบแว่นหนาขึ้นเล็กน้อย เธอส่งยิ้มเจื่อนๆ ให้เขา แล้วลุกขึ้นไปหยิบโน๊ตบุ๊คในห้องนอนออกมาให้เขาดู
“ญาดา!”
“ว่าไง”
“รูปนั่นใช่ยูมิไหม”
เชี่ย! ซวยสะบัด
ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างด้วยความตกใจ ไม่เคยมีใครเข้าห้องเธอมาก่อน เธอจึงจัดห้องตามแบบของตัวเอง
และสิ่งที่มาวินกำลังเห็นคือรูปสุดเซ็กซี่ของยูมิดาวไลฟ์ที่เพิ่งเข้าวงการวันแรกในชุดแมวน้อยสีขาวขนฟูปุกปุย สองมือสวมถุงมืออุ้งเท้าแมว บนศีรษะมีหูแมวน่ารักสวมอยู่ ใบหน้าถูกปกปิดด้วยหน้ากากแมวสีชมพูหวาน โดยรวมรูปนี้คนในรูปทั้งน่ารัก น่าฟัด น่าขย้ำไปทั้งตัว
“นะ…นายรู้จักยูมิด้วยเหรอ” นี่เป็นคำถามที่โง่ที่สุดที่ญาดาจะคิดได้ในตอนนี้
“เธอก็ดูเหรอ? เฉิ่มๆ อย่างเธอเนี่ยนะ อย่าบอกนะว่าที่ดูยูมิเพราะอยากเป็นเหมือนยูมิ”
“ค…แค่เห็นว่าเธอน่ารักดี” เธอพยายามสะกดจิตตัวเองขั้นสุดไม่ให้หลุดอะไรออกไป เพียงแค่เห็นใบหน้าหล่อของมาวินที่กำลังจ้องจับผิดราวกับไม่เชื่อสิ่งที่เธอกำลังพูด แค่นั้นเธอก็รู้สึกประหม่าจนทำตัวไม่ถูก
“ญาดา!…รูปนั้น”
- Writer
