บทที่ 6 สงสัย
1342 Words
“มึงต้องมาดูนี่ ไลฟ์น้องยูมิของมึงวันนี้มีเรื่องเด็ด ข้อความแฟนน้องโผล่มากลางไลฟ์เลยเว้ย” ไนท์เอ่ยบอกเพื่อนสนิทด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“ว่าไงนะ” ทุกอย่างเหมือนแตกสลายลงไปในพริบตา ดวงตาคมพร่ามัว หูอื้อไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น เขาร้อนรนเหมือนตัวเองกำลังโดนแฟนสาวสวมเขา ถึงแม้จะไม่ใช่ก็ตาม
มือหนาจับกรอบรูปในมือเอาไว้แน่นพยายามระงับความโกรธเอาไว้ ก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะแล้วคว้าเอาไอแพดมาเปิดดูไลฟ์ที่ถูกอัดไว้อย่างตั้งใจ
“แต่ว่า…เสียงผู้ชายแม่งคุ้นสัส เหมือนเคยได้ยิน แบบว่าคุ้นหูมาก” เซนต์พยายามนึกว่าเสียงที่เขาได้ยินมันคือเสียงของใคร มันคุ้นหูอย่างกับได้ยินทุกวัน แต่นึกเท่าไรก็นึกไม่ออก
เปิดประตูให้หน่อย
เปิดประตูให้หน่อย
เปิดประตูให้หน่อย
มาวินเล่นวิดีโอตรงประโยคนี้ซ้ำๆ ในหัวพลางนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ เขาคว้าโทรศัพท์ในกระเป๋าของตัวเองขึ้นมาเปิดเข้าแอปในโทรศัพท์ ก่อนจะเลื่อนไปยังแชทของญาดา นิ้วสากกดเปิดข้อความเสียงที่เขาส่งให้เธอก่อนหน้า
~เปิดประตูให้หน่อย~
ชัดเลย! ชัดยิ่งกว่าเอชดีก็ข้อความเสียงในมือถือของเขานี่แหละ มันเป็นเสียงเดียวกับในไลฟ์ของยูมิเป๊ะอย่างไม่ต้องเอื้อนเอ่ยเป็นอื่น
“ชิบหายแล้ว เสียงมึงเหรอไอ้วิน กูก็ว่าทำไมคุ้นๆ มึงไปเจอยูมิมาเหรอ”
“นั่นดิ! เจอที่ไหน แล้วสวยป่าวว่ะ”
“…” มีเพียงความเงียบของคนหน้านิ่ง ตอนนี้เขาทั้งมึนทั้งงงว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมเสียงที่เขาส่งให้ญาดาถึงไปอยู่ในไลฟ์ของยูมิได้ ยัยเฉิ่มนั่นกำลังปกปิดอะไรไว้กันแน่ หรือว่ายูมิจะเป็นรูทแมทของเธอ ใช่แน่เลย เธอถึงมีรูปยูมิอยู่ในห้อง
หน๊อย! กล้ามากนะยัยเฉิ่มญาดา กล้ามาหลอกคนอย่างฉัน
“ตกลงว่าไงไอ้วิน มึงเจอยูมิแล้วเหรอ”
“ยัง”
“แล้วข้อความเสียงมึงไปอยู่ในไลฟ์ของเธอได้ยังไง”
“ข้อความนั่นกูส่งให้ยัยเฉิ่มญาดาตอนเอางานไปให้ดู”
“อย่าบอกนะว่าญาดาคือยูมิ”
“คิดได้เนอะมึงไอ้เซนต์ ยัยเฉิ่มนั่นจะเป็นยูมิคนสวยของกูได้ยังไงแค่เบ้าหน้าก็ไม่ให้แล้วป่ะ ไหนจะบุคลิกอีก สาวสวยสุดเซ็กซี่เย้ายวนอย่างยูมิ แล้วตัดภาพมาที่ยัยเฉิ่มญาดาเอาอะไรมาเทียบก่อน”
“ก็จริง”
“แล้วมันจะเป็นไปได้ยังไงวะ”
“กูเจอนี่ในห้องของญาดา รูปนี้เป็นรูปที่ยูมิเข้าวงการแอคเค่อครั้งแรก ตอนนั้นเธอน่ารักน่าฟัดมากๆ เหมือนลูกแมวตัวเล็กที่เพิ่งเกิด” มือหนายกรูปที่เขาหิ้วติดมือมาให้เพื่อนสนิททั้งสองดู สองคนมีสีหน้าแปลกใจไม่น้อย
“แล้วมึงถามญาดามารึเปล่าว่ามีรูปยูมิได้ยังไง”
“ถาม! แต่ยัยนั่นตอบอย่างกับกูเป็นคนโง่ กูว่ายัยเฉิ่มญาดาต้องรู้แน่ๆ ว่ายูมิเป็นใคร อาจจะเป็นรูมเมทเธอก็ได้”
“มึงนี่เป็นเอามากนะ” เซนต์ส่ายหัวให้กับความบ้าของเพื่อน มันจะคลั่งรักยูมิอะไรขนาดนั้น ไม่เคยเห็นหน้าค่าตาด้วยซ้ำแต่รักเขาประหนึ่งเป็นเมียที่ได้เสียมานับครั้งไม่ถ้วน
“กูว่าจะเริ่มแผนที่มึงแนะนำแล้ว”
“แผนอะไร แล้วกูไปแนะนำมึงตอนไหน” ไนท์เอ่ยถาม เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเผลอไปแนะนำอะไรให้เพื่อนสนิท มันถึงได้ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ราวกับผู้ชนะแบบนั้น
“หึ! คอยดูกูต้องรู้ให้ได้ว่ายูมิตัวจริงเป็นใคร”
“อืม…เอาที่มึงสบายใจเลยเพื่อน แต่อย่าลืมเรื่องที่เราพนันกันไว้ล่ะ พวกกูรอเงินเข้าบัญชีอยู่นะเว้ย”
“ฝันไปเถอะครับ คนอย่างมาวินหนุ่มฮอตที่สุดในรุ่น เรื่องผู้หญิงผมไม่เคยพลาดอยู่แล้ว”
“ครับเพื่อน”
***
วันต่อมา
“ไอ้วินมึงจะจ้องญาดาอะไรขนาดนั้น” ภายในคลาสเรียนตอนเช้า สายตาคมกำลังจับจ้องหญิงสาวที่นั่งอยู่แถวหน้าสุดไม่วางตา เมื่อคืนเขาคิดจนหัวสมองแทบระเบิด ในใจอยากรู้เต็มทนว่ายูมิกับยัยเฉิ่มญาดาตกลงสองคนนั้นเป็นอะไรกัน
“กูว่ามันบ้าไปแล้วแน่ๆ”
“หยุดพูดสักที น่ารำคาญชะมัดเสียงพวกมึงนะ”
“จ้องขนาดนั้นคนอื่นเห็นจะคิดว่ามึงมีใจ”
ดวงตาครบกริบตวัดมองเซนต์อย่างคาดโทษ อย่างเขาเหรอ หนุ่มฮอตเลยนะเว้ยจะสนใจยัยเฉิ่มญาดาฝันกลางวันอยู่รึไง
“นี่ว่าแต่…มึงจะแฮกไลฟ์ยูมิจริงดิคืนนี้”
“มึงเป็นคนเสนอเองแล้วมาถามกูเพื่อ”
“กูแค่ถามเพื่อความมั่นใจ”
“มาวินขา” เสียงแหลมบาดหูของส้มดังขึ้นจากด้านหลังไม่รู้ว่าเธอเดินมานั่งตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไร ก่อนหน้ายังนั่งอยู่กลางห้องอยู่เลย
“เรียกทำไม” ปากเอ่ยถามแต่สายตาคมยังคงจับจ้องไปด้านหน้าห้องไม่วางตา
“ส้มไม่เข้าใจตรงนี้ช่วยสอนหน่อย”
“ไม่เข้าใจก็ไปถามอาจารย์ จะมาถามกูเพื่อ” ตอนนี้ไม่ว่าเสียงของใครที่เข้ามาในโสตประสาทหูก็ทำให้เขาได้ยินแล้วไม่สบอารมณ์ทั้งนั้น
“มาวินเก่งจะตายช่วยเราหน่อยสิ ถ้าช่วยสอนอันนี้เดี๋ยวคืนนี้เรามีรางวัลให้”
“ไส…หัว…ไป….ให้…พ้น…หน้ากู” ดวงตาคมกริบตวัดมองส้มอย่างไม่ชอบใจ ก่อนจะเขาจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นแฝงไปด้วยความโกรธ
“ชิ! มาวินใจร้ายกับเราจังมีสาวคนใหม่แล้วสินะ” น้ำเสียงตัดพ้อน้อยใจของส้มทำให้มาวินบีบมือเข้าหากันแน่นเพื่อระงับโทสะภายในใจที่คุกรุ่นอยู่เขาไม่ชอบให้ใครเข้ามาก้าวก่ายชีวิตมากเกินไปโดยเฉพาะผู้หญิง ก็บอกตั้งแต่แรกแล้วว่าแค่วันไนท์สแตนด์แล้วตอนนี้จะมายุ่งวุ่นวายกันทำไม แค่เรื่องของยูมิก็ทำเขาปวดหัวนอนไม่หลับ กระสับกระส่ายทั้งคืนอยู่แล้ว
“ส้ม เราว่าเธอกลับไปนั่งเงียบๆ ดีกว่า”
“ก็ได้”
“มึงก็ใจเย็นดิ ไม่ได้นอนใช่มั้ยเกรี้ยวกราดชิบหาย”
“ก็เพราะเรื่องยูมินั่นแหละ วันนี้กูต้องรู้ให้ได้”
“ก็ว่าจบคลาสมึงกลับไปนอนสักหน่อยก็น่าจะดี อารมณ์มึงตอนนี้เหมือนหมาบ้าไม่มีผิด”
“เออ”
หลังจากนั่งฟังอาจารย์บรรยามาหลายชั่วโมง ในที่สุดคลาสเรียนวันนี้ก็จบลง มาวินลุกพรวดจากเก้าอี้เดินไปหาหญิงสาวที่เขาจับจ้องมาตลอดทั้งคลาสเรียนด้วยความเร่งรีบ
“เดี๋ยว!” เสียงเรียกของมาวินทำให้ญาดาหยุดชะงักเท้ารวมถึงเพื่อนในคลาสด้วยที่มองมายังพวกเขาสองคนด้วยความสงสัย พลางกระซิบกระซาบกันใหญ่ว่าหนุ่มฮอตอย่างมาวินมาคุยกับมนุษย์ล่องหนอย่างญาดาทำไม
“เรียกเราเหรอ”
“ตามมา” เมื่อเห็นว่าเริ่มเป็นจุดสนใจ มาวินเลยเลี่ยงที่จะเดินออกมาจากห้องแทนแล้วเดินตรงไปยังห้องสโมสรคณะ
“นายพาเรามาที่นี่ทำไม”
“มีเรื่องจะถาม”
ประตูถูกเปิดออกโดยมาวิน ญาดาที่เดินก้มหน้าตามหลังมาชนเข้ากับแผ่นหลังกว้างของเขาอย่างช่วยไม่ได้
“สาวน้อยที่ไหนยืนอยู่ด้านหลังละนั่น” เสียงแหลมบาดหูที่ใส่จริตตัวแม่เข้าไปเต็มๆ ของเจสซี่หรือเจต เพื่อร่วมคณะแต่อยู่คนละสาขากันถามขึ้นด้วยความสงสัย ปกติห้องสโมสรคือที่รวมตัวของพวกเขาทั้งหกคนในเวลาว่างถึงแม้จะอยู่ต่างสาขากันแต่สนิทกันมาก สนิทกันครั้งแรกก็ที่ร้านเหล้ามั้งเท่าที่จำได้
- Writer
