“นี่ยัยผีรุ่นพี่” เสียงยานคางของคนเมาที่เริ่มประคองสติของตัวเองไม่ค่อยอยู่ เริ่มเรียกเธอด้วยฉายาแปลกๆ เพิ่มอีกแล้ว ยัยเฉิ่มก็พอไหวอยู่หรอกแต่ผีรุ่นพี่เนี่ยนะ
“มาวินเรียกเราว่าไงนะ”
“ผีรุ่นพี่ไง เธอเหมือนเลย…โทรศัพท์อยู่ไหนวะ” สายตาปรือจ้องมองใบหน้าของญาดาครู่หนึ่ง ก่อนจะละออกไปหาโทรศัพท์ของตัวเองที่มันตกอยู่ตรงไหนสักที่
“เจอแล้ว…นี่ๆ เดี๋ยวฉันจะสั่งให้เธอ” มือหนายกโทรศัพท์หันมาทางญาดาที่กำลังมองด้วยความสงสัย แต่พออ่านสิ่งที่เขาบอกว่ากำลังจะซื้อให้เธอได้แต่กำหมัดเข้าหากันแน่น ข่มอารมณ์ขุ่นเคืองภายในใจเอาไว้
หวีหมูป่าคือสิ่งที่มาวินกำลังเปิดอยู่ตอนนี้ เขาคิดว่าผมฟูๆ ของญาดาคงไม่ได้รับการดูแลเอาใจใส่ที่ดี เขาเห็นผู้หญิงกำลังฮิตกันเลยช่วงนี้แม้แต่ยูมิคนสวยของเขาก็ยังมีมัน
“หวีนี่มันทำให้ผมสวยจริงๆ นะ ฉันเห็นยูมิใช้อยู่…ว่าแต่ทำไมวันนี้ยูมิไม่ไลฟ์นะ คิดถึงเสียงอ้อนๆ หวานๆ ของเธอชะมัด” มาว
