“อย่าทำงานส่งๆ แล้วทำให้คนอื่นเขาต้องซวยไปด้วย”
“เราไม่ทำแบบนั้นอยู่แล้วนายมั่นใจได้ ออกไป!”
“เธอกล้าไล่ฉันหรอ” ตอนนี้มาวินเหมือนคนฟิวส์ขาด เขาตวาดเธอเสียงดังจนร่างบางตัวสั่นเทิ้มด้วยความกลัว
มันทั้งโกรธ ทั้งน้อยใจ ทั้งอารมณ์อะไรก็ไม่รู้ที่ประเดประดังเข้ามาในคราเดียวกันจนมาวินก็ไม่รู้ตัวและเผลอตวาดคนตรงหน้าออกไปโดยไม่คิด
ผิดหวังเหรอไอ้วิน ไม่สิมึงก็รู้อยู่แล้วหนิว่าเป็นเธอ
ความสงสัยของเขามันมีมาตลอด และเขาก็มั่นใจว่ามันเป็นเธอตั้งแต่แรกที่เริ่มสืบ เขาไม่ใช่คนโง่ที่จะดูไม่ออก แต่เขาก็เลือกที่จะหลอกตัวเองอยู่แบบนั้น เพราะอะไรนะเหรอ เขาก็ไม่รู้เหมือนกันทั้งที่ยอมรับความจริงมันคงง่ายกว่าหรือเพราะเขาคาดหวังการเป็นยูมิมากเกินไป เพียงแค่เห็นญาดาทำให้เขารับสิ่งที่เธอสร้างขึ้นมาหลอกตาคนอื่นไม่ได้
“ออกไปมาวิน เราจะไม่พูดซ้ำ”
“ไหนๆ คืนนี้ฉันก็ทำไลฟ์เธอพังแล้วให้ฉันชดใช้ให้มั้ย”
“ชดใช้อะไร
