“คุณแม่คะ บีไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ นะคะ คุณแม่ไม่โกรธบีใช่ไหมคะ” พรพิมลกล่าวเสียงสั่นเครือ แสร้งทำหน้าสำนึกผิด แต่ในใจกลับลิงโลดที่ทำให้อีกฝ่ายเจ็บตัว
“ไม่โกรธหรอกจ้ะ ไม่ต้องคิดมากหรอก แล้วหนูเจ็บตรงไหนบ้างไหม”
“เจ็บนิดหน่อยค่ะเพราะถูกกระแทก แต่ก็ไม่เป็นอะไรมาก” เธอโกหกเพื่อเรียกความสงสาร
“ไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้ว ถ้าอย่างนั้นช่วยเก็บเศษขยะพวกนี้หน่อยก็แล้วกัน” เพราะที่นี่มีเพียงหลินคนเดียวที่อาศัยอยู่ด้วย นอกนั้นก็เป็นแม่บ้านแบบเช้ามาเย็นกลับ เมื่อหลินไม่อยู่ก็เป็นโอกาสให้นางได้ใช้เธอทำงานอย่างเป็นเรื่องเป็นราวครั้งแรก
“ให้หนูเก็บเหรอคะ” พรพิมลเผลอถามเสียงสูง
“ใช่สิจ๊ะ หนูทำไม่ได้เหรอ”
“หนูคงทำไม่ได้หรอกค่ะคุณแม่ เพราะหนูปวดข้อมือมากเลยตอนนี้” เรื่องอะไรเธอจะทำ มันไม่ใช่หน้าที่ของเธอซะหน่อย แล้วเธอก็รีบตีหน้านิ่วขณะที่ขยับข้อมือเบา ๆ “เราไปต้อนรับแขกกันดีกว่าค่ะคุณแม่ ปล่อยพวกนี้เอาไว้ก่
