11
1130 Words
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกลูก คุณไซม่อนบอกปู่ว่าถ้าปู่ไปทำงานที่บริษัทของคุณฟิลลิป ปู่จะมีสวัสดิการตั้งหลายอย่าง แล้วหนูก็จะได้เรียนฟรีด้วย ปู่ก็เลยคิดว่าจะไปทำงานกับเขา”
“จริงเหรอจ๊ะปู่ บริษัทของคุณฟิลลิปเขาดีอย่างนั้นเลยเหรอจ๊ะ” เด็กสาวรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก สิ่งที่เธอใฝ่ฝันเอาไว้กำลังจะเป็นจริง เธอจะได้เรียนสมใจอยากแล้ว “ถ้าหนูได้เรียนจริง ๆ หนูจะตั้งใจเรียนให้มาก ๆ ให้สมกับที่คุณฟิลลิปเขาเมตตาปู่กับหนู แล้วพอหนูเรียนจบ หนูจะตอบแทนบุญคุณของท่าน ด้วยการทำงานให้ท่านอย่างซื่อสัตย์จ้ะปู่”
“ดีแล้ว คนเราต้องรู้จักกตัญญูรู้คุณคนจึงเป็นคนที่ประเสริฐ สิ่งที่หนูต้องจำเอาไว้ก็คือตั้งใจเรียนให้มาก ๆ อย่าวอกแวก อย่านอกลู่นอกทางเด็ดขาด รับปากปู่สิลูก”
“จ้ะปู่ หนูจะทำให้ปู่ภูมิใจกับหลานคนนี้ให้ได้ โตขึ้นหนูจะเลี้ยงปู่ให้สุขสบาย จะพาปู่นั่งเครื่องบินไปเที่ยวต่างประเทศให้ได้ หนูสัญญาจ้ะ” เธอมีความสุขเหลือเกินที่จะได้เรียนต่อ
เห็นอาการดีใจจนหน้าบานของหลานสาว ทำให้อุดมตัดสินใจได้เด็ดขาดมากขึ้น เขาชวนเธอกินข้าว วางแผนเรื่องที่ต้องไปหาเจ้าของคฤหาสน์ในหมู่บ้าน เพื่อติดต่อขอพบกับฟิลลิปอยู่ในใจ
ห้าปีผ่านไป
ฮ่องกง
(รถพร้อมแล้วครับบอส)
“อือ เดี๋ยวฉันลงไป” ฟิลลิปบอกกับบอดี้การ์ดคนสนิทก่อนจะกดวางสาย หยิบถุงกระดาษสุดหรูที่บรรจุกล่องหนังสีน้ำเงินเข้มขนาดเท่าฝ่ามือเดินออกไปจากห้อง
“บอสจะไปแล้วเหรอครับ” ไซม่อนเดินออกมาจากลิฟต์และเห็นเจ้านายพอดีจึงทัก
“อือ เรื่องหุ้นของคุณหวังเรียบร้อยดีไหม”
“เรียบร้อยดีครับ เรากว้านซื้อได้ทันทีที่มีการประกาศขายครับ”
“ดีมาก ผมไปก่อนล่ะ” ฟิลลิปบอกลาคนสนิทที่เรียกได้ว่าเป็นเงาของเขาเลยก็ว่าได้
“ครับ ขอให้เดินทางปลอดภัยนะครับ” ไซม่อนโค้งศีรษะให้อีกฝ่ายเล็กน้อย ยืนส่งเขาจนประตูลิฟต์ปิดจึงเดินไปที่ห้องทำงานของตัวเอง
ประเทศไทย
อุดมรีบโค้งกายรับการทักทายของฟิลลิป ที่ก้มศีรษะให้เล็กน้อยเมื่อได้เจอกัน.. นับตั้งแต่ที่ก้าวเท้าเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ในฐานะผู้ดูแล ปีนี้ก็เข้าสู่ปีที่หกแล้ว แต่เขาก็ประหม่าทุกครั้งที่ได้เจอกับชายหนุ่มผู้นี้
และนอกจากความประหม่าแล้ว เขาก็ยังจดจำทุกการพบเจอเอาไว้ จดจำสายตาที่อีกฝ่ายมีให้หลานสาวของตน แต่ก็ไม่เคยปริปากซักถาม หรือแพร่งพรายให้หลานสาวได้รับรู้ เพราะอยากให้เธอสนใจกับการเรียนให้มากที่สุดในตอนนี้
“เดินทางเป็นอย่างไรบ้างครับ รถติดมากไหม”
“พอสมควรครับ ปู่สบายดีนะครับ”
“สบายดีตามประสาคนแก่แหละครับคุณท่าน”
“แล้วหนูหยินล่ะครับ”
“ยังไม่กลับมาเลยครับ เอากระเป๋ามาให้ผมเถอะครับ” อุดมยื่นมือออกไป หมายจะเอากระเป๋าล้อลากขนาดยี่สิบนิ้วมาจากมือเขา
“ไม่เป็นไรครับ”
มันก็เป็นแบบนี้ทุกครั้ง เขาไม่เคยให้ตนได้ช่วยเหลืออะไรเลย คงเพราะเห็นตนเป็นปู่ของปันหยีสินะ หรืออาจจะเห็นว่าตนแก่มากแล้วก็ได้ แต่ที่แน่ ๆ คือเขาค่อนข้างจะมีน้ำใจกับตนมากทีเดียว
“ให้ผมได้ทำอะไรให้คุณท่านบ้างเถอะครับ”
“ปู่ได้ทำเพื่อผมแน่ครับ แต่ไม่ใช่เวลานี้เท่านั้น” ฟิลลิปไม่คิดจะปิดบังความรู้สึกของตัวเอง ที่มีต่อหลานสาวของชายชราผู้นี้ เพราะมั่นใจว่าท่านรู้ แต่ก็ไม่เคยคิดที่จะทำร้ายจิตใจท่านอย่างหยาบคาย เขาให้เกียรติและปฏิบัติต่อท่านอย่างดีเหมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง เช่นเดียวกับที่ปฏิบัติต่อหลานของท่าน
“คุณท่านก็รู้ว่าผมไม่แข็งแรง ไม่รู้ว่าจะอยู่ถึงวันที่ได้ตอบแทนคุณท่านหรือเปล่า ถ้ามีอะไรให้ผมทำตอนนี้ก็บอกผมมาเถอะครับ”
“ถ้าอย่างนั้นปู่ก็ควรหมั่นรักษาสุขภาพ ไปหาหมอตามนัดทุกครั้ง ปู่จะได้อยู่กับหลานไปนาน ๆ” สิ่งที่เขาต้องการ เขาไม่ได้ต้องการมันในเวลานี้ เขาต้องการหลังจากที่ได้ขัดเกลาให้เธอเป็นเพชรเม็ดงามที่เลอค่าแล้ว เขาจึงรอคอยเวลานั้นอย่างอดทน
“ขอบคุณนะครับคุณท่าน ที่ดีกับเราขนาดนี้” จะมีขี้ข้าบ้านไหนบ้างที่สุขสบาย ใช้ชีวิตเยี่ยงคนมีอันจะกินได้อย่างเขาและหลานสาว เขามีหน้าที่ดูแลบ้านหลังนี้ที่เปรียบเสมือนบ้านของตัวเองก็ไม่ผิด หลานสาวนั้นก็มีหน้าที่เรียนอย่างเดียว
แม้เธอจะหางานพิเศษทำท่านก็ยังไม่ให้ทำ บอกให้เรียนอย่างเดียวเท่านั้น เรียนอะไรก็ได้ที่อยากเรียน เธอจึงตั้งใจเรียนภาษาเพิ่มอีกหลายภาษา ที่คิดว่าเป็นประโยชน์ต่องานของท่าน และเธอยังเรียนจบปริญญาโทได้ตั้งแต่เพียงแค่อายุยี่สิบต้น ๆ เท่านั้น
“ด้วยความยินดี ผมขอขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ” ชายหนุ่มยิ้มรับบาง ๆ ก่อนจะบอกลาชายชรา
ฟิลลิปเปิดประตูห้องนอนของตน แล้วก็ต้องคลี่ยิ้มกว้างออกมา ทุกครั้งที่เขาเดินทางมาเมืองไทย เขาก็มักจะแวะมาพักที่นี่ เพราะอยากจะมาเจอเด็กสาว ที่ตอนนี้กลายเป็นหญิงสาวเต็มตัวแล้วให้หายคิดถึง
อยากเห็นการเติบโตของเธอ ที่เปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีทุกครั้งที่ได้เจอ เธอสวยสะดุดตาและมีรูปร่างที่สมส่วน สวยชนิดที่ทำให้เขากังวลทุกครั้งที่ต้องแยกจากกัน เพราะกลัวว่าจะมีไอ้หนุ่มหน้ามนมาแทะเล็ม สาวน้อยที่เขาเฝ้าฟูมฟักมาตั้งแต่เริ่มแตกเนื้อสาว
และสิ่งหนึ่งที่เธอทำให้เขาประทับใจมาตลอด ก็คือการทำให้ห้องนี้สะอาดเอี่ยมอยู่เสมอ ไม่ว่าจะนานแค่ไหน จะหนึ่งเดือน สองเดือน หรือสามเดือน ที่เขาไม่ได้มาที่นี่ ห้องนี้ก็ยังถูกดูแลทำความสะอาดอย่างดี สามารถมานอนได้ตลอดเวลา และยังมีดอกไม้สดปักใส่แจกันเสมอ เขามั่นใจว่าต้องเป็นเธอ เพราะปู่ของเธอคงไม่มีอารมณ์แบบสตรีเช่นนี้หรอก
- Writer
