บทนำ เปิดตัว 3
877 Words
“นุ่มชุดนี้สวยไหม” ปนัดดาหยิบชุดเดรสสั้นสีดำเปิดไหล่ให้เพื่อนดู
“ไม่โป๊ไปหน่อยเหรอ” ไม่ผิดจากที่คิดเอาไว้นึกอยู่แล้วว่าถ้าให้ทัดดาวดูอีกฝ่ายจะตอบแบบนี้
“ไม่โป๊หรอกเดี๋ยวฉันขอไปลองหน่อยนะ” ว่าแล้วก็รีบวิ่งไปที่ห้องลองทันที
ทัดดาวส่ายหน้าไปมาอย่างนึกขำ ระหว่างรอเธอก็เดินดูเสื้อผ้าไปพลาง ๆ แล้วตอนนั้นเองก็รู้สึกว่าในร้านเกิดเสียงฮือฮาอะไรบางอย่างขึ้นเลยอดหันไปมองไม่ได้ สิ่งที่เห็นคือชายหญิงคู่หนึ่งดูเหมือนเป็นคนรักกันเพราะหญิงสาวควงแขนแทบยังอ้อนขอให้ฝ่ายชายซื้อเสื้อผ้า ขณะที่กำลังมองอยู่นั้นเธอก็ต้องสะดุ้งเมื่อสายตาเธอไปปะทะกับสายตาของผู้ชายหน้าดุเข้า เธอเลยหันไปมองอย่างอื่นไม่สนใจว่าเขามองเธอเพราะอะไร
“นุ่มมีเป็นอะไรหรือเปล่า” ปนัดดาที่เดินมาหาเพื่อนก็ต้องเอ่ยถามด้วยความแปลกใจเพราะเห็นว่าทัดดาวกำลังมองไปที่ผู้ชายคนหนึ่งอยู่
“ไม่มีอะไรหรอก สรุปใส่ได้ไหม” เธอละสายตาจากชายหนุ่มแล้วหันมาถามเพื่อนที่ถือชุดเดรสสั้นอยู่
“ใส่ได้สิ นี่ฉันเดินมาเอากระเป๋าจะได้ไปจ่ายเงิน”
ขณะที่ยืนรอปนัดดาไปจ่ายเงินเธอก้ได้ยินเสียงโวยวายดังขึ้น และหนึ่งในเสียงที่ดังมาคือเสียงของเพื่อนเธอนั่นเอง ไม่รอช้าเธอรีบเดินเข้าไปหาและก็เห็นว่าเพื่อนกำลังเถียงกับผู้หญิงที่มากับผู้ชายหน้าดุ
“เกิดอะไรขึ้นหญิง”
“ก็ผู้หญิงคนนี้น่ะสิจะมาเอาชุดนี้ให้ได้เลยทั้งที่ฉันจ่ายเงินแล้วแต่พนักงานยังไม่ได้ใส่ถุงให้” ปนัดดาหันมาตอบเพื่อนอย่างหัวเสีย ส่วนมือก็ไม่ยอมปล่อยชุดในมือ
ทัดดาวถอนหายใจแล้วหันไปหาพนักงานที่ยืนหน้าเสียอยู่ไม่ไกล
“ชุดนี้ไม่มีแล้วเหรอคะ”
“มีค่ะ แต่ไซซ์ที่คุณลูกค้าทั้งสองท่านต้องการเหลือแค่ตัวนี้ตัวเดียวค่ะ” พนักงานสาวพูดแล้วยิ้มแหย ๆ เธอไม่รู้จะทำยังไงเพราะรู้จักหญิงสาวอีกคนดีว่าเวลาอยากได้อะไรก็ต้องได้ไปหมดทุกอย่าง และเหตุการณ์แบบนี้ก็เคยเกิดขึ้นแล้ว
ทัดดาวยกมือขึ้นกุมขมับแล้วหันไปพูดกับพนักงานอีกครั้ง
“จะเอายังไงหญิง”
“ไม่เอายังไงหรอก เพราะชุดนี้ฉันจ่ายเงินแล้วชุดนี้ต้องเป็นของฉัน”
“เอ๊ะ! นี่เธอพูดไม่รู้เรื่องหรือไง หรือว่าที่จะรั้งเอาไว้เพราะอยากให้ฉันจ่ายเงินซื้อมากกว่าราคาที่เธอจ่ายไปล่ะ เอาสิบอกมาได้เลย” หญิงสาวพูดอย่างดูถูกพร้อมกับหยิบแบงค์พันจากกระเป๋าหลายใบแล้ววางกระแทกลงที่เคาน์เตอร์อย่างแรง ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงเหยียด ๆ
“เอาเงินที่ฉันให้ไปซื้อเสื้อผ้าตามตลาดนัดดีกว่านะ...มันดูเหมาะกับพวกเธอดี”
ทัดดาวตากระตุกทันทีเมื่อได้ยินคำพูดและสายตาที่ดูถูกจากผู้หญิงตรงหน้า ตอนแรกตั้งใจจะช่วยพูดเพราะไม่อยากให้มีปัญหา แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว
“ขอบคุณสำหรับเงินที่คุณให้พวกฉันมานะคะ”
“แต่เก็บเงินของคุณไปเถอะ...เพราะยังไงพวกฉันก็จะเอาชุดนี้” พูดจบเธอก็กระชากถุงที่ใส่ชุดเจ้าปัญหาอย่างแรงมาถือเอาไว้พร้อมกับยกยิ้มเยาะเย้ยแล้วหันไปชวนปนัดดาให้ออกจากร้านนี้
หลังจากที่ตั้งสติได้หญิงสาวท่าทางมั่นใจก็ร้องกรี๊ดเสียงดังลั่นห้องเสื้อ พนักงานทุกคนรีบยกมือขึ้นอุดหูอย่างรวดเร็ว ส่วนผู้ชายที่มาด้วยพอเห็นแบบนี้ก็หันไปส่งสายตาให้ลูกน้องคนสนิทให้ออกจากร้านนี้ไปทันที
“นายไม่รอคุณลีน่าก่อนหรือครับ” นพคุณถามเมื่อเดินตามเจ้านายออกจากห้องเสื้อนั้น
“จัดการส่งเช็คให้ลีน่าด้วยแล้วต่อไปไม่ต้องให้เขามาหาฉันอีก”
“ได้ครับ” แม้จะสงสัยแต่ก็พอเดาใจเจ้านายได้ว่าทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงหมดหน้าที่เร็วนัก
ถ้าลีน่ามีสติสักนิดคงไม่ทำตัวแบบนั้นต่อหน้าคนเยอะ ๆ หรอก แค่เจ้าหล่อนเรียกร้องนั่นนี่มากเกินพอดีก็เลื่อนวันหมดอายุเร็วขึ้นอยู่แล้ว เสื้อผ้าที่ขนซื้อมาวันนี้ก็ตั้งเยอะแยะยังไม่แย่งชุดที่คนอื่นซื้อไปแล้วอีกท่าทางแบบนั้นไม่มีผู้ชายคนไหนทนได้หรอก
ด้านวายุนั่งยกยิ้มมุมปากน้อย ๆ เมื่อนึกถึงสายตาและความสู้คนไม่ยอมแพ้ของหญิงสาวคู่กรณีกับลีน่า ท่าทางที่เหมือนอ่อนหวานแต่ซ่อนความเด็ดเดี่ยวเอาไว้ภายในทำให้ดูมีเสน่ห์ไม่น้อย ตอนแรกที่เดินออกจากร้านว่าจะเดินตามดูว่าพวกเธอจะไปที่ไหน แต่เขาช้าเกินไปเพราะออกมาสองสาวก็หายไปแล้ว
++++++
- Writer
