กลร้ายพ่ายใจรัก

บทที่ 7 ปกป้องคุ้มครอง 2

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ”

“เชิญ!” วายุพูดแล้วเปิดแฟ้มเอกสารเสียงดัง

“อารมณ์แปรปรวนอย่างกับผู้ชายวัยทอง” ทัดดาวบ่นคนเดียวเบา ๆ แล้วเดินออกจากห้องทำงานใหญ่ไป

...

วายุเงยหน้ามองเลขาฯ สาวที่นั่งเงียบไม่พูดจาแถมยังดูเหม่อลอยทำหน้าเครียด ๆ อีกต่างหาก เขาเลือกอยู่หลายครั้งแต่ทัดดาวก็ไม่ตอบ

“ทัดดาว!” เขาเรียกอีกครั้งแต่ครั้งนี้เสียงดังกว่าเดิม ทำให้เจ้าของชื่อถึงกับสะดุ้งไปเลยทีเดียว

“มีอะไรหรือเปล่าคะ” ทัดดาวรีบถามออกมาเมื่อได้ยินเสียงเจ้านายเรียกเสียงดัง แถมใบหน้าคมดุยังมองเหมือนตำหนิเธออีกด้วย

“ผมไม่มีแต่คุณน่ะมีอะไรหรือเปล่าผมเรียกตั้งนานคิดอะไรอยู่” เขาถามด้วยความแปลกใจเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ทัดดาวมีอาการแบบนี้ในเวลางาน

“ขอโทษค่ะ”

“แล้วตกลงคุณมีเรื่องอะไรทำไมมานั่งเหม่อแบบนี้ในเวลางาน”

“ไม่มีอะไรค่ะ ฉันขอตัวออกไปทำงานต่อก่อนนะคะ” พูดจบทัดดาวก็รีบลุกออกจากห้องไปทันที

วายุมองตามร่างบางที่เดินหนีออกไปจากห้อง ด้วยความที่เป็นคนช่างสังเกตเขารับรู้ได้ว่าทัดดาวมีอะไรบางอย่างปิดบังอยู่ และเขาจะต้องรู้ให้ได้

หลังเลิกงานทัดดาวขับรถออกจากบริษัทแล้วมาจอดที่หน้าตลาดแถวคอนโด เพราะอาหารสดที่ซื้อตุนไว้หมดแล้วเธอเลยแวะซื้อของ แต่ตอนที่กำลังเดินซื้อของอยู่นั้นก็รู้สึกว่าถูกมองจากด้านหลังพอหันไปดูก็ไม่มีอะไรจะว่าไปช่วงสามสี่วันนี้เธอก็รู้สึกแบบนี้ตลอด บางทีประตูห้องพักก็มีเสียงเคาะพอไปส่องช่องตาแมวดูก็ไม่เห็นมีใคร เธอไม่อยากคิดว่าจะเป็นจันทร์แรมกับแฟนหนุ่มหรือเปล่า เพราะเมื่ออาทิตย์ก่อนนายพีรพลโทรมาขอยืมเงินจากเธออีกบอกว่าจันทร์แรมไม่สบาย เธอเลยได้รู้ว่าจันทร์แรมยังไม่เลิกกับแฟนหนุ่ม เธอปฏิเสธว่าไม่มีเงินให้ยืมชายหนุ่มคนนั้นก็ต่อว่าด้วยถ้อยคำที่หยาบคายและหลังจากนั้นเธอก็บล็อกเบอร์โทรไปเลย

“คิดมากไปเองมั้ง พวกนั้นบอกอยู่ต่างจังหวัดจะมาที่นี่ได้ยังไง” เธอปัดสิ่งที่คิดออกจากหัวแล้วตอนที่กำลังจะเดินข้ามถนนในซอยเล็ก ๆ กลับไปที่รถอยู่ ๆ เธอก็ได้ยินเสียงมอเตอร์ไซต์ดังเข้ามาใกล้พร้อมกับเสียงร้องของคนแถวนั้น

“ว๊าย!! ระวังคุณ” เสียงร้องเตือนดังขึ้นแต่ดูเหมือนจะไม่ทันเพราะตอนที่เธอหันไปมองรถมอเตอร์ไซต์คันนั้นก็พุ่งเข้ามาชนเธอพร้อมกับกระชากกระเป๋าติดมือไปด้วย

ทัดดาวล้มศีรษะฟาดพื้นและสลบไปทันทีเพราะแรงกระแทกที่เข้ามาอย่างจังทำให้โดนชนเข้าไปเต็มแรง ชาวบ้านที่อยู่บริเวณนั้นต่างก็วิ่งเข้ามาดู บางคนก็กำลังจะแตะตัวและเขย่าให้ตัวหญิงสาวให้ฟื้นต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงเข้มดุดังขึ้นมาจากข้างหลัง

“อย่าเพิ่งจับตัวคนเจ็บ!!”

“นพคุณโทรเรียกรถพยาบาลเร็วเข้า” วายุตะโกนสั่งลูกน้องคนสนิทเสียงดังลั่น

“ทัดดาว ๆ คุณได้ยินที่ผมเรียกไหม” เขาเรียกและแตะตัวเบา ๆ ถึงตอนนี้ชาวบ้านพอจะรู้แล้วหนุ่มหล่อคนนี้คงรู้จักกับหญิงสาวที่ถูกรถชนแน่ ๆ

“เดี๋ยวรถพยาบาลก็มาแล้วครับนาย” นพคุณบอกเจ้านายออกมาพร้อมกับมองไปรอบ ๆ

“คุณธรรมตามมันทันไหม” วายุถามลูกน้องอีกคนที่วิ่งตามรถมอเตอร์ไซต์คันนั้นไปตั้งแต่เห็นมันชนหญิงสาวแล้ว

“ไม่ทันครับนายมันขี่รถเร็วมากซอกแซกเข้าซอยไปทั่วเลย แต่ผมจำทะเบียนรถมันได้เดี๋ยวผมจะให้คนตรวจสอบให้นะครับ” คุณธรรมพูดเสียงหอบ ๆ

“จัดการให้เรียบร้อยให้ ไม่ว่ามันจะเป็นใครลากคอมันมาให้ได้”

วายุสั่งเสียงเข้มแววตาน่ากลัวดุดัน นึกแล้วอดโมโหตัวเองที่ทำอะไรช้าจนเป็นเหตุให้ทัดดาวต้องเจ็บตัวแบบนี้ เขารู้สึกแปลกใจเพราะตลอดทั้งวันหญิงสาวดูเหมือนมีเรื่องอะไรบางอย่างพอเลิกงานเขาก็สั่งให้คุณธรรมขับรถตามทัดดาวมาห่าง ๆ ระหว่างที่เขานั่งมองหญิงสาวกำลังจะข้ามถนนสายตาก็หันไปเห็นรถมอเตอร์ไซต์คันหนึ่งพุ่งไปข้างหน้าซึ่งเป็นทิศทางเดียวกับที่ทัดดาวยืนอยู่ ตอนนั้นเขาตกใจมากรีบเปิดประตูรถแล้ววิ่งไปอย่างรวดเร็วและตอนที่กำลังจะตะโกนบอกให้อีกฝ่ายระวังตัว แต่ก็ไม่ทันทัดดาวล้มลงต่อหน้าต่อตาเขาเลย

“เดี๋ยวฉันจะไปกับทัดดาว พวกนายก็ขับรถตามมาแล้วกัน” พูดจบวายุก็กระโดดขึ้นรถพยาบาลไปทันที

++++++

หลังจากที่ส่งทัดดาวถึงมือหมอแล้วเขาก็นั่งรออยู่ด้านหน้าห้องฉุกเฉิน และตอนนั้นเองเจ้าหน้าที่ตำรวจก็เดินเข้ามาหาเพราะมีคนโทรไปแจ้งว่ามีคนถูกชนแล้วหนีแถมยังลักทรัพย์ของผู้เสียหายไปอีก ตอนที่ไปถึงก็เห็นว่าคนเจ็บขึ้นรถพยาบาลไปแล้วพวกเขาเลยต้องขับรถตามมาที่นี่

“สวัสดีครับคุณวายุ” ตำรวจนายหนึ่งทักทายชายหนุ่มที่รู้จักกันดี

“สวัสดีครับผู้กองวิษณุ” เขาเอ่ยทักทายกลับไปพร้อมกับยทำหน้าแปลกใจว่าเพราะอะไรทำไมตำรวจนายนี้ถึงมาอยู่ที่นี่

“พอดีมีชาวบ้านโทรไปแจ้งว่ามีเหตุชนแล้วหนีผมเลยมาดู แต่เห็นว่าคนเจ็บมาที่นี่ผมเลยตามมาครับ” เพราะสถานทีตำรวจอยู่ไม่ห่างจากที่เกิดเหตุมากนักทำให้มาถึงเร็ว และชาวบ้านก็ตาไวเห็นชื่อโรงพยาบาลพวกเขาเลยตามาถูก

ตอนนั้นเองประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออกพร้อมกับคุณหมอหนุ่มที่เป็นเพื่อนสนิทของวายุนั่นเอง

“ทัดดาวเป็นยังไงบ้างหมอกานต์” วายุรีบพุ่งไปถามอาการของเลขาฯ สาวทันที

“ไม่เป็นอะไรมาก แค่หัวแตกหัวเข่าแตกและมีรอยฟกช้ำตามร่างกาย” หมอหนุ่มบอกเพื่อนรัก

“ตรวจดีแล้วเหรอ สมองล่ะเป็นอะไรหรือเปล่า”

“ตรวจแล้วไม่มีเลือกคั่งที่สลบไปคงเพราะตกใจมากกว่า เดี๋ยวรอคุณทัดดาวฟื้นค่อยเช็คอีกที”

วายุถอนหายใจออกมาแล้วสั่งให้นพคุณไปจัดการเรื่องห้องพัก ส่วนตัวเองก็เดินไปคุยกับเจ้าหน้าที่ตำรวจว่าตอนนี้ทัดดาวยังไม่ฟื้นคงยังให้ปากคำอะไรไม่ได้ และเขาเองก็ไม่คิดจะแจ้งความด้วยซึ่งเจ้าหน้าที่ตำรวจก็พอจะเข้าใจแต่ก็พูดเตือนว่าอย่าทำอะไรที่มันรุนแรงมากไปนัก

“นายจะให้ผมจ้างพยาบาลพิเศษหรือจะให้ผมโทรหาเพื่อนของคุณทัดดาวไหมครับ” นพคุณถามเจ้านายที่ตอนนี้นั่งอยู่ข้างเตียงหญิงสาว

+++++