บทที่ 1 สร้างปัญหา 2
1145 Words
“ไม่ให้ยืมก็ไม่ต้องมาพูดมาก ฉันไม่เอาก็ได้เก็บเงินของเธอไว้เถอะ เพราะใจแคบแบบนี้ไงถึงได้ขึ้นคานไม่มีผู้ชายคนไหนมาเอาน่ะ” จันทร์แรมพ่นวาจาที่ส่อให้รู้ว่าเป็นคนยังไงออกมา
ทัดดาวลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ประตูห้องพร้อมกับเปิดประตูให้กว้างแล้วพูดออกมา
“ถ้าคิดว่าฉันใจแคบก็เชิญออกจากห้องฉันไปเลย แล้วเงินที่ยืมไปก็ช่วยกรุณาเอามาคืนด้วย ถ้าเบี้ยวฉันจะประจานให้ทั่วคอนโดเลยว่าเธอเป็นคนยังไง” เธอแกล้งพูดขู่จันทร์แรมไปอย่างนั้นแหละ พอรู้เรื่องที่หญิงสาวพูดตอนมายืมเงินเป็นเรื่องโกหกก็ทำใจแล้วว่าคงไม่มีทางได้คืนแน่ เรื่องเงินห้าหมื่นถามว่าเสียดายไหมก็เสียดายอยู่ แต่ก็ถือซะว่าจ่ายค่าโง่ของตัวเองไปเป็นบทเรียนว่าอย่าใจดีกับคนที่เพิ่งรู้จักกัน
“จำเอาไว้ว่าทำอะไรกับฉันไว้บ้าง ถ้าฉันลืมตาอ้าปากได้เมื่อไรอย่าง้อก็แล้วกัน” จันทร์แรมพูดแล้วเดินเชิดหน้าพร้อมกับกระแทกเท้าออกจากห้องนี้ทันที
พอเดินได้ไม่กี่ก้าวก็ได้ยินเสียงปิดประตูอย่างไม่ใยดีก็ยิ่งแค้นเคืองที่ถูกปฏิเสธ นึกแล้วอยากแก้แค้นยัยหน้าจืดทัดดาวจริง ๆ อยากให้สัมผัสว่าการที่ต้องแบกหน้ามาขอความช่วยเหลือเรื่องเงินจากคนอื่นมันรู้สึกยังไง
วันหยุดที่มีความสุขต้องมาถูกขัดบรรยากาศเพราะคำพูดของจันทร์แรม ที่จริงถ้าหญิงสาวไม่ทำตัวแบบนี้คงไม่เดือดร้อนเรื่องเงิน ถ้าให้เดาการที่จันทร์แรมมาขอยืมเงินคงเพราะจะเอาไปให้แฟนหนุ่มที่ไม่ได้ทำงานทำการอะไร ที่จริงเรื่องนี้เธอไม่รู้หรอกแต่เพราะไปใช้บริการร้านเสริมสวยข้าง ๆ คอนโดเลยได้รู้ทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องหนี้สิน เรื่องคนรักและครอบครัว จันทร์แรมจะไม่เป็นหนี้ถ้าไม่ประโคมซื้อข้าวของแบรนด์เนมเยอะขนาดนี้ นอกจากนั้นยังชอบเที่ยวกลางคืนบางที่ก็สงสัยว่าอีกฝ่ายตื่นไปทำงานไหวได้อย่างไร แถมมามีแฟนเด็กที่ไม่ได้ทำงานอะไรเลยแล้วจะอยู่เข้าไปได้ยังไงกัน
...
จันทร์แรมเดินกลับมาที่ห้องก็เห็นว่าคนรักนั่งเล่มเกมส์อยู่ พอเห็นเธอเขาก็รีบวางโทรศัพท์แล้วถามขึ้นมาทันที
“ไปบ่อนกันกี่โมงดีครับ” พีรพลถามแล้วบีบนวดไหล่อย่างเอาใจ
“ไปอะไรล่ะยัยนุ่มไม่ยอมให้ยืมแถมเขายังรู้ว่าแรมโกหกเขามาตลอดอีกด้วย” พูดแล้วก็อดหัวเสียและเสียหน้าไม่ได้
“ทำไมล่ะ เกิดอะไรขึ้น” จากที่บีบนวดอย่างเอาใจเป็นกระชากเสียงถาม
“เขาไปรู้มาว่าพ่อแม่แรมตายหมดแล้ว อย่าให้รู้นะว่าไอ้อีหน้าไหนไปพูดเรื่องนี้จะตบเรียงตัวให้หน้าแหกเลย” คำพูดร้าย ๆ ไม่เหมาะกับหน้าตาที่สวยงามของจันทร์แรมเลยสักนิด
“แล้วคนอื่นล่ะไปคุยไปยืมเขาสิ!” พีรพลสั่งเสียงดังออกมา
“จะให้ไปหาใครล่ะ คนที่เคยยืม ๆ ก็ไม่มีใครให้เลย!” พอโดนเสียงดังใส่จันทร์แรมก็ระเบิดเสียงกลับไปเหมือนกัน
พีรพลหัวเสียอย่างหนักเพราะเจ้าหนี้ในบ่อนก็โทรมาทวงเขาทุกวัน ตอนแรกก็คิดว่าจะได้แต่พอไปเล่นกลับเสียมีหนี้มากขึ้นมาตั้งหลายเท่าตัว เขาต้องใช้รถยนต์ของจันทร์แรมค้ำประกันไว้เพื่อให้ได้เงินมาต่อทุน แต่ก็พังไม่เป็นท่า
“งั้นก็เอาของแบรนด์เนมในตู้ไปขายให้หมด”
“อะไรนะ! เมื่อกี้พีพูดว่าอะไรนะ” จันทร์แรมถามอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“ได้ยินไม่ผิดหรอก ขายของพวกนั้นแล้วเอาเงินไปใช้หนี้ในบ่อน” คำนวนจากข้าวของพวกนั้นถึงจะใช้หนี้ไม่หมดแต่ก็พอยืดระยะเวลาใช้หนี้ออกไปได้
“แต่ของพวกนั้นเป็นของรักของแรมนะ กว่าจะได้มาแต่ละชิ้นแรมต้องทำงานหนักแค่ไหน”
“งั้นก็เลือกเอาระหว่างจะรักษาชีวิตตัวเองเอาไว้หรือจะตายไปพร้อมกับของพวกนั้น” พีรพลพูดออกมา
จันทร์แรมร้องไห้ออกมาเธอไม่คิดว่าจะมีวันนี้ที่ต้องขายของรักเพื่อใช้หนี้การพนัน ด้านพีรพลเห็นว่าหญิงสาวเงียบไปก็ปรับเสียงพูดให้อ่อนลง
“เอาไว้ผมจะซื้อให้แรมใหม่นะ แต่ตอนนี้เราต้องรักษาชีวิตเราไว้ก่อน”
สุดท้ายจันทร์แรมก็แพ้เสียงแบบนี้ของแฟนหนุ่มจนได้ เธอพยักหน้าแล้วโผไปกอดเขาเอาไว้ที่พีรพลพูดก็จริงตอนนี้ต้องรักษาชีวิตตัวเองไว้ก่อน
...
หลังจากวันที่ปฏิเสธที่จะช่วยเหลือจันทร์แรมไปเธอก็ไม่เจอหน้าอีกฝ่ายอีกเลย ตอนนี้คนในคอนโดที่เป็นเจ้าหนี้ของจันทร์แรมเริ่มมาถามหาเอากับเธอแล้ว เพราะทุกคนคิดว่าเธอสนิทกับจันทร์แรมมากที่สุดน่าจะรู้ว่าอีกฝ่ายอยู่ที่ไหน เธอเองก็จนปัญญาจะตอบเพราะไม่รู้เหมือนกัน และไม่รู้ว่าเธอคิดมากไปหรือเปล่ารู้สึกว่าช่วงนี้เหมือนถูกจ้องมองพอหันไปดูก็ไม่เห็นว่าจะมีใครเลย
“เป็นอะไรหรือเปล่านุ่ม” ปนัดดาถามเมื่อเห็นว่าเพื่อนเหมือนมองหาอะไรอยู่
“ไม่รู้สิช่วงนี้เหมือนถูกมองจากที่ไหนสักที แต่ช่างมันเถอะสงสัยคิดมากไป” เธอพูดอย่างไม่คิดอะไร แต่จริง ๆ ในใจก็ยังสงสัยอยู่ดี
“แล้วนี่ตกลงตามหายัยแรมเจอหรือยัง” ปนัดดาถาม เพราะรู้เรื่องนี้จากทัดดาวแล้วว่าหญิงสาวคนนั้นหายไปและกำลังโดนเจ้าหนี้ที่ไม่รู้มาจากไหนเยอะแยะตามล่าหาตัวกันอยู่
“ยังติดต่อไม่ได้เลย ฉันเองก็อยู่ไม่เป็นสุขมีคนมาเคาะห้องถามแรมเกือบทุกวัน”
“ช่วงนี้นุ่มต้องระวังตัวให้มากกว่าเดิม อย่าเปิดประตูให้คนแปลกหน้าเด็ดขาด” ปนัดดาอดเป็นห่วงไม่ได้ แม้การรักษาความปลอดภัยที่คอนโดเพื่อนจะดีแค่ไหน แต่เรื่องแบบนี้ไม่ประมาทจะดีกว่า
ทัดดาวพยักหน้าแล้วเดินซื้อของต่อพยายามไม่สนใจสิ่งรอบข้างมาก แต่เธอจะไม่ประมาทเพราะไม่รู้ว่าจันทร์แรมไปสร้างเรื่องไว้ที่ไหนอีกบ้าง
++++++
- Writer
