รักแท้ในวันที่มืดหม่น

ไอ้หนู..พี่มาหาลูกหม่อน... ผู้หญิงในภาพนี้น่ะ'อ๋อ... พี่ลูกหม่อน... ตามมาเลยครับ'สิ่งแรกที่เขาได้เห็น..ลูกหม่อนดูผ่ายผอมไปกว่าเดิมมาก... แล้วที่มือของเธอ.... ทำไมถึง.... มีไม้เท่าสำหรับคนตาบอดได้....ตึกตึกตึกเขาหลุดอยู่ตรงหน้าเธอ..เพื่อดูให้แน่ใจ...ว่าเธอมองเห็นเขาหรือไม่... แต่เปล่าเลย.... เธอมองไม่เห็นเขา" ใครค่ะ... "แกร๊กๆๆ เสียงไม้เท้าที่กระทบไปกับพื้น...เพื่อนำทางให้เธอคนนี้...ได้รับรู้ถึงสิ่งกีดขวางที่อยู่ตรงหน้าเธอ" ใครค่... คุณเป็นใครค่ะ..." "หม่อน.... ลูกหม่อน..."เฮือก.... กึกกึกกึก... แกร๊กๆๆ เธอเดินสะเปะสะปะไปอย่างไร้ทิศทาง... เขามาได้ยังไง... เขารู้ได้ยังไง..ตึกตึกตึก... แกร๊กแกร๊กแกร๊ะ... พลั๊ก... ตุบ!เขารีบถลาตัวเข้ามาประคองเธออย่างรวดเร็ว..ลูกหม่อนรีบสะบัดตัวของเธอจากการจังกุมของเขา...เธอไม่รู้ว่าควรจะไปทางไหน... ตอนนี้เธอทำได้แค่คลานไปอย่างไร้ทิศทาง... เมื่อมันจนมุมในการหลบหนี... เธอทำได้แค่นั่งเงียบๆ...กอดเข่าของเธอเอาไว้แน่... เธอก้มหน้าลงชิดหัวเข่าของเธอ...เพื่อแสดงให้เขาเห็นว่าตอนนี้เธอ.... ไม่มีทางสู้กับเขาได้แล้ว... สู้ไม่ได้แล้วจริงๆ... น้ำตาสีใสหยดแล้วหยดเล่า... มันได้ไหลออกมาอีกครั้ง... เพียงแค่เธอได้ยินเสียงของเขาคนนั้น...

"ลูกหม่อน..." เขาไม่สามารถสรรหาคำพูดที่จะนำมาพูดกับเธอไม่ได้เลย... ทำไม.... ทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้