Tugay, arabasını Kartal’ın evinin önünde durdurdu. Kartal sessizce kapıyı açıp inerken, Kardelen yan koltuktan seslendi:
“Görüşürüz, Kartal.”
Kartal sadece başını hafifçe eğerek selam verdi, avlu kapısını açmadan önce birkaç saniye yerinde bekledi. Gözleri evinin penceresine kaydı; içeriyi süzer gibi durdu. Tugay, onun sırtına bakmaya devam etti. Kartal kapıyı açıp içeri girince bile gözlerini ondan ayıramadı.
Kardelen, kocasının bakışlarını fark etti. Kaşlarını hafifçe çatarak döndü ona:
“Bir sorun mu var? Dün geceden beri sessizsin.”
Tugay, yüzünü karısına çevirdi. İçinde bir şeyler kıpırdanıyor, onu kemiriyordu. Ama belli etmek istemedi, dudaklarının kenarını zoraki bir tebessümle kıvırdı.
“Yorgunum biraz. Gece zor geçti.”
Kardelen, dudaklarını birbirine bastırarak başını salladı
