Fırat ’ın sözleri odada yankılanırken içimde bir şeyin paramparça olduğunu hissettim. Beni yok sayıyordu. Varlığımı, hislerimi, yaşadıklarımı… Sadece bir hiçmişim gibi konuşuyordu. Ama gözlerindeki öfke, söylediği kadar umursamaz olmadığını ele veriyordu. Cümlesine devam etti. Karşımdaki de insan demeden. Sahi ben insan değil miydim?
"Söylediklerin doğru olsaydı bile hiçbir şey değişmezdi." dedi, sesi keskin ve acımasızdı. Gözlerinde küçümseme vardı.
Dudaklarımı sıktım, ama cevap veremedim. Çünkü biliyordum. Onun gözünde ne söylersem söyleyeyim, değişmeyecek bir şey vardı. Varlığımın bir hiç olduğu.
"Boşuna Dicle 'ye iftira atma." diye devam etti, sanki söylediklerim baştan sona yalanmış gibi. "Dicle 'yi sevmiyor olsaydım… Hatta hiç tanımıyor olsaydım bile, seninle evlenmek istemezdim.
