Yüzümün kızardığını hissettim, ama gözlerimi İlayda ’dan kaçırmadım. O, her zamanki sakin bakışıyla beni süzüyor, sanki bütün duygularımı okuyabiliyordu. Askeri eğitim böyle bir şeydi herhalde. Gözümü çekmek istedim ama yapamadım.
“Böyle mi görünüyorum?” diye sordum, sesi hafif titreyerek.
İlayda başını hafifçe eğdi, bir yandan da küçük bir gülümseme belirdi dudaklarında. “Evet… Senin sinirli hallerin, öfken, itirazların… Hepsi normal. Ama asıl garip olan, etkilenme şeklin. Sanki her sözünde, her bakışında canın yanıyor. Ama buna rağmen kaçmıyorsun, saklanmıyorsun. Yani ondan gitmeyi düşünüyorsun da sanki fazla uzağa değil. ”
Kalbim hızlı hızlı atmaya başladı. Bunu kimseye, özellikle Serdar ’a, hissettirmemeliydim. İçimde bir karmaşa vardı. Nefret ve öfke, hayranlık ve korku bir arada
