บทที่ 1 บทนำ
682 Words
“ริน...พี่คงแต่งงานกับรินไม่ได้แล้วล่ะ ขอโทษนะ!”
น้ำเสียงที่เอ่ยออกจากปากเขาทั้งราบเรียบและแสนเย็นชา แววตาไร้ความรู้สึกราวกับว่าที่ที่พูดจากปากนั้นคือเรื่องปกติที่เขาพูดออกมาได้ง่าย ๆ โดยไม่รู้สึกอะไรเลยแม้แต่น้อย
ในขณะที่คนฟังรู้สึกราวกับสายฟ้าฟาดเปรี้ยงลงมาที่กลางศีรษะอย่างไม่ทันตั้งตัว ดารินชะงัก สมองเธอกำลังมึนเบลอไม่สั่งการไปชั่วขณะหนึ่ง
“พะ...พี่เขมว่าไงนะคะ แต่งงานกับรินไม่ได้เนี่ยนะ นี่มันเรื่องอะไรกันคะ อย่ามาล้อรินเล่นสิคะ พี่แอบตั้งกล้องไว้หรือเปล่า...” คนถามพยายามมองหาเพราะคิดว่าอีกฝ่ายกำลังอำ มันต้องไม่ใช่เรื่องจริงสิ
“เปล่า พี่ไม่ได้ล้อเล่น นี่คือเรื่องจริง...”
“แต่พี่เขมคะ มันเกิดอะไรขึ้น รินทำผิดอะไร...”
หญิงสาวพยายามถามเสียงสั่นเครือ แต่คนถูกถามไม่แม้แต่จะหันกลับไปพูดหรือให้ความกระจ่างใด ๆ กับเธอ แต่กลับหันไปบอกทีมงานถ่ายภาพพรีเวดดิ้งตรงนั้นแทนว่า...
“ผมขอยกเลิกถ่ายพรีเวดดิ้งนะครับ ขอโทษทุกคนด้วยที่ทำให้ต้องเสียเวลา”
เสียเวลาอย่างนั้นเหรอ...
ทีมงานทุกคนหันไปมองหน้ากันเลิ่กลั่กอย่างงุนงงว่าเกิดอะไรขึ้นทั้ง ๆ ที่กำลังถ่ายพรีเวดดิ้งกันอยู่ดี แล้วจู่ ๆ ก็โดนยกเลิกกะทันหัน
ดารินจับมือของเขมวันต์รั้งไว้ให้หันกลับมาคุยกันแต่เขาพยายามขืนตัวเลี่ยงที่จะหันมาสบสายตากับเธอตรง ๆ
“พี่เขม คุยกันให้รู้เรื่องก่อน นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ ทำไมพี่ถึงแต่งงานกับรินไม่ได้ ในเมื่อทุกอย่างเตรียมพร้อมไว้หมดแล้ว ตอบรินมาเดี๋ยวนี้นะ บอกให้ตอบมา!” น้ำเสียงของเธอยามนี้กลายเป็นตวาดออกไปด้วยความโมโหระคนผิดหวังช้ำใจ มีอย่างที่ไหน จู่ ๆ จะมายกเลิกงานแต่งงานในตอนที่กำลังถ่ายพรีเวดดิ้งอยู่เนี่ยนะ
“ขอโทษนะริน พี่แต่งงานกับรินไม่ได้จริง ๆ”
เพี๊ยะ!
หญิงสาวฟาดฝ่ามือลงไปที่แก้มของเขาอย่างจังด้วยความโมโหสุดขีด ท่ามกลางความตื่นตกใจของทุกคนในบริเวณนั้น ไม่มีใครกล้าพูดหรือแสดงความคิดเห็นใด ๆ เมื่อเห็นทั้งคู่กำลังมีปากเสียงกันรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ
เขมวันต์ดึงข้อมือออกมาจากการเกาะกุมของหญิงสาว แล้วรีบวิ่งออกไปจากที่ตรงนั้นทั้งชุดแต่งงาน เขาไม่เปิดโอกาสให้ใครถามอะไรอีกแม้แต่คำเดียว
“พี่เขม พี่เขม...กลับมานะ เรายังพูดกันไม่รู้เรื่องเลย รินบอกให้กลับมา...”
หญิงสาววิ่งตามออกไปทั้งชุดเจ้าสาวมือหอบชายกระโปรงรุงรัง ปากก็ตะโกนเรียกชื่อคนรัก น้ำตาก็ไหลอาบแก้ม เธอพยายามวิ่งตามสุดกำลังแต่สุดท้ายก็เผลอสะดุดชายกระโปรงถลาล้มไม่เป็นท่า
ดารินเงยหน้ามองคนรักที่ขับรถหนีไปต่อหน้าต่อตาโดยไม่แม้แต่จะไม่หันกลับมามองเธออีกเลย
“กรี๊ด...”
ดารินกรีดร้องออกมาด้วยความอัดอั้นตันใจและร้องไห้ออกมาอย่างเหลืออด เธอพยายามกดโทรศัพท์โทรหาเขมวันต์ แต่เขาก็ปิดเครื่อง ไลน์หาก็ไม่อ่าน เธอไม่สามารถติดต่อเขมวันต์ได้อีกเลย ไม่ว่าจะช่องทางไหน
พี่ขอโทษนะริน พี่แต่งงานกับรินไม่ได้จริง ๆ
คำพูดนั้นของเขมวันต์ราวกับมีดที่กรีดแทงเข้าไปกลางหัวใจของเธอจนเลือดอาบ การกระทำที่เย็นชาและไร้เหตุผลของเขายิ่งทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับสิ่งของไร้ค่าที่ถูกทิ้งและเหยียบย่ำซ้ำ ๆ จนยับเยิน
ในตอนนี้หัวใจของเธอแหลกสลายแทบไม่มีชิ้นดี เจ็ดปีที่ผ่านมาไม่มีความหมายอะไร ราวกับว่าระหว่างเธอและเขา...
เราไม่เคยรักกันเลยงั้นหรือ!
- Writer
