adore you มาเฟียหวง(รัก)เด็ก

"เป็นอะไรหรือเปล่าคะ" ฉันย่อตัวลงไปถามผู้ชายร่างสุงคนหนึ่งที่นั่งพิงกำแพงอยู่ในสภาพที่ไม่น่าดูนัก เพราะเนื้อตัวของเขามีคราบเลือดและรอยแผลจนดูไม่ออกว่าตอนนี้เขาเป้นหรือตายกันแน่ "นี่ๆตายหรือยังคะ ช่วยตอบหน่อยค่ะ" ฉันสะกิดแขนของเขาเบาๆเพราะยังไร้การตอบรับจากคนตัวโต ง่าา ตายแล้วแน่ๆเลยToT หมับ! "คุณพระช่วย! " ฉันร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อกำลังจะหยิบโทรศัพท์มือถือ​ขึ้นมา ยังไม่ทันที่ฉันจะได้กดโทรศัพท์มือถือ​โทรหามูลนิธิ​ให้มาเก็บศพก็ถูกฝ่ามือหนาของเขารั้งข้อมือของฉันเอาไว้ "ห้ามโทร" เสียงของเขาที่เอ่ยออกมาแผ่วเบาและขาดห้วงจนฉันต้องยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆเพื่อที่จะได้ยินสิ่งที่เขาพูดชัดๆ "อะไรนะคะ" "ห้ามโทรหาใครทั้งนั้น" น้ำเสียงราบเรียบแผ่วเบาของเขาทำให้ฉันต้องใช้ดวงตากลมโตช้อนมองใบหน้าของเขาที่มีเส้นผมปรกลงมา "แต่คุณเลือดออกมากเลยนะคะ จะต้องไปโรงพยาบาล​ก่อนค่ะ" "พูดไม่รู้เรื่องเหรอวะ" ดวงตาคมกริบฉาวแววน่ากลัวออกมายามสะท้อนกับแสงของดวงจันทร์ในยามค่ำคืนกลับดูน่ากลัวขึ้นไปอีก "ล แล้วจะให้ทำยังไงคะปล่อยไว้แบบนี้เดี๋ยวก็ตายเอาหรอกค่ะ" ถึงแม้ว่าจะโกรธที่เขาพูดจาไม่ดีใส่แต่จะให้ฉันทิ้งเขาไปเฉยก็ยังไงอยู่ "พาฉันไปจากตรงนี้ ฉันจะทำแผลเอง" "จะไปไหนคะ?" "ฉันจะตายเพราะตอบคำถามโง่ๆนี่ของเธอไม่จบสักที" น้ำเสียงที่ติดความไม่พอใจของเขาเอ่ยออกมาเสียงเรียบ ร่างสูงที่เคยนั่งพิงกำแพงอยู่ค่อยๆหยัดกายลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลจนฉันต้องรีบเข้าไปพยุงเขา "ไหวไหมคะ" "บ้านเธออยู่ไหน" "ไม่มีบ้านหรอกค่ะ อยู่อพาร์ทเม้นท์​ใกล้ๆนี่แหละคะ" "ดี" "....." "พาฉันไปที่อพาร์ทเมนท์​เธอ แล้วฉันจะให้ค่าเสียเวลา" "จำเป็นต้องให้ด้วยเหรอคะ คุณบาดเจ็บแบบนี้เอาเงินไปรักษาตัวเองดีกว่าค่ะ" ว่าจบก็ค่อยๆพยุงคนตัวโตออกมาจากซอกตึก ตอนนี้ทั้งดึกและไม่มีผู้คนออกมาพลุกพล่าน​มากนัก ยังไงก็ต้องพาเขาไปทำแผลก่อนแล้วค่อยให้เขาติดต่อญาติให้มารับดีกว่า อีกอย่างตอนนี้ฉันก็ง่วงมากแล้วด้วยเพราะเพิ่งเลิกงานพาร์ทไทม์มา แกร๊ก! ฉันไขกุญแจห้องแล้วพยุงคนตะัวโตกว่าให้เขามานั่งยังโซฟาตัวหนาก่อนจะวางกระเป๋าผ้าของตัวเองแล้วไปหยิบกะละมัง​ใส่น้ำกับผ้าขนหนูผืนเล็กมานั่งที่ผืนข้างๆเขา "ถอดเสื้อออกก่อนไหมคะ จะได้เช็ดคราบเลือดออก" ฉันช้อนดวงตากลมโตเงยหน้ามองเขาที่นั่งอยู่บนโซฟา "อืม" เขาครางรับในลำคอเบาๆแล้วค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเชิ้ต​ออก "ไปโดนอะไรมาคะเนี๊ย หมารุมฟัดมาเหรอคะ" ฉันพึมพัมออกมาเมื่อเห็นรอยบาดแผลเป็นทางยาวแถมยังมีรอยฟกช้ำตามตัวอีก "อืม" "ถ้าเจ็บก็บอกนะคะ" ฉันค่อยๆใช้ผ้าชุบน้ำหมาดๆแล้วเช็ดคราบเลือดที่เริ่มจะแห้งกรังแล้วออกเบาๆ เมื่อเช็ดไปเรื่อยๆก็มาสะดุดตากับอกของเขาที่รอยสักอยู่.. ..สิงโตเหรอ? ฉันได้แต่คิดในใจแล้วก็เพ่งมองรูปรอยสักขอเขาอยู่แบบนั้น แต่สงสัยมันจะนานเกินไปจนทำให้เจ้าของรอยสักต้องเอ่ยถามขึ้น "อะไร?" "ปะ เปล่าค่ะงั้นที่หน้าจะเปลี่ยนผ้าเช็ดให้นะคะ" ฉันบอกโดยที่ไม่รอคำตอบก็ถือวิสาสะเช็ดคราบเลือดจากใบหน้าของเขาเบาๆ เพียงแค่คนตัวโตเสยผมที่ปรกลงมาขึ้นเพื่อให้ฉันได้เช็ดอย่างสะดวกก็ทำให้เห็นดวงตาคมกริบกับใบหน้าที่ขนาดมีรอยฟกช้ำนิดๆก็ยังหล่อได้มากขนาดนี้ ริมฝีปากหยักได้รูปกับจมูกโด่งๆมันชั่งลงตัว "จะจ้องอีกนานไหม" "เอ๊ะ!" "หรืออยากจะกินฉันเข้าไปถึงได้จ้องเอาขนาดนี้"