เช้าวันรุ่งขึ้น ปาริชาติใช้ช่วงเวลาที่ไกรสรออกไปตรวจงานที่โรงเลื่อยไม้สาขาสอง ซึ่งอยู่ห่างจากโรงเลื่อยสำนักงานใหญ่ หลายสิบกิโลเมตรเป็นข้ออ้าง เธอบอกป้าแม้นว่ามีธุระด่วนที่ต้องไปทำที่ตลาด แต่จริงๆ แล้วเธอวางแผนจะไปที่บ้านของป้าแม้นแทน
ปาริชาติไม่ได้ขับรถไปเอง เธอเรียกใช้ชาญชายหนุ่มพี่เป็นคนขับรถประจำของป้าแม้น เขาที่จอดอยู่หน้าทางเข้าโรงเลื่อย เพื่อไม่ให้ใครในโรงงานรู้เห็นและไหวตัวทันเธอจึงแอบออกไปเงียบ ๆ เพียงลำพัง
“ไปบ้านป้าแม้นเลยค่ะ” ปาริชาติบอกคนขับรถด้วยน้ำเสียงหนักแน่น และเธอก็ยิ้มให้กับตัวเองอย่างพอใจที่แผนการดำเนินไปอย่างราบรื่นในมือถือซองบางอย่างเอาไว้
เมื่อรถขับไปถึงบ้านของป้าแม้นที่ตั้งอยู่ห่างจากโรงเลื่อยไม่มากนัก ปาริชาติก็พบกับบ้านไม้เก่าๆ ที่ดูทรุดโทรมกว่าที่เธอคิดไว้มากนัก สภาพของบ้านบ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่าไม่มีใครดูแล
ปาริชาติลงจากรถ แล้วเดินเข้าไปในบ้านอย่างเงียบเชียบ
