Wicked Beast

Chapter 7

  Hermione's Pov 

 "What's with the bloodshot eyes?" Claishia asked, muli ko'ng sinuot ang aviator glasses looking so out of this world, sino ba kasing tao ang nagsuot ng aviator ng naka-uniform

 "Shut up Clai" I murmur mula sa tapat ng main door ay tumigil ang isang pulang ferari, a man whom I guess is about Beau's age came out wearing a black t-shirt, a faded jean pants and a dog thug.

 Inalis nya ang aviator na suot at pinasadahan ng tingin ang buong lugar bago bumalatay ang ngiti sakanyang mga labi. "Isyd" I turn to look at Beau, kakalabas nya lang din para salubungin ang estranghero whom I assume is his friend maybe.

 "Aalis na kami" pabulong na sambit ko bago iniayos ang pagkakasukbit ng backpack sa aking likuran, doon ko pa lamang nabawi ang atensyon ng Alpha mula sa lalaking may pangalang Isyd.

 "Hold on young ladies," he blurted, he snap his finger at sya'ng pagdating ni Trime bitbit ang apat na boxes, iniabot nya samin yun habang kaming apat ay nagtatakang nakatingin lang kay Beau. 

"Para saan to? we have our crest" Ciáran asked, ipinakita nya pa ang bracelet na suot-suot kung saan naka-ukit ang isang ulo ng lobo na na para ba'ng naka-upo sa half moon."Restrain bracelet yan, magsisimula ng lumabas ang skills nyo and randomly your inner wolf may come out specially if you guys are emotional, and that will restrain those to happen" I just nod at him, kinuha ko ang bracelet at sinuot bago tuluyang pumasok sa van na maghahatid sa amin papasok ng Yillex.

 Agad ko'ng isinukbit sa tenga ang earphone, for an unknown reason bago tuluyang masara ang pinto ng van ay nagkatitigan kami, just by staring at him I felt a lump in my throat para ba'ng hindi ako komportable sa presensya nya. 

 Ako na din ang unang umiwas ng tingin by looking at my phone and start scrolling on to my social media acc. Kagaya ng nakasanayan ko'ng gawin makalipas ang ilang linggo, I would still search for Lincoln's name on every social media portal that I know hoping that he got his account activated, pero sa araw-araw na ginagawa ko yun, araw-araw din ako'ng nabibigo 

 A rain starts to pour as we are on our way to school, dumadaos-os ang patak ng ulan sa nakasarang bintana ng buwan, with a sad smile pasted on my lips, isinandal ko ang ulo ko sa bintana and start remeniscing random things, mostly about Lincoln 

 "What do you love most about this world?" I ask, habang sinasamahan nya ako sa waiting shed, naghihintay ng aking sundo. Inilahad nya ang kanyang kamay palbas ng kinasisilungan namin at nagsimula nya'ng sambutin ang ulan sa kanyang palad

 "The rain, ang saya-saya ko kapag umuulan pinapapalala sakin ng pagpatak ng ulan na may mga bagay sa mundo na masarap panuoring bumagsak lalo na kung kaya mo silang saluhin" he whisper, at that moment pakiramdam ko bumagal ang pag-ikot ng mundo at pinagmasdan ko na lang kung paano nya inilapag ang mga gamit nya at parang batang nagtatakbo sa gitnan ng ulan. 

 He's right, indeed there are things worth falling for, rain must be one of the great example God gave to us, so he can remind us that sometimes all we need is the willingness to fall, na minsan hindi natin kailangang matakot bumagsak kahit na walang sasalo sa atin.

 I snap back into reality as I heard a couple of knock from the window, iminulat ko ang aking mata at napagtantong nasa Yillex na kami, nakababa na rin ang mga kapatid ko. "Lady Hermione, andito na po tayo" muli ko'ng isunukbit ang backpack sa akinh likod at patakbong pumasok sa gate bg school dahil pumapatak pa rin ang mahinang ulan

 "Bams" agad na bumeso sakin si Cass ng makita nya ako'ng pumasok, naupo ako sa designated seat kung saan magkatabi rin kami at inilapag ang bag nasuot ko.

 Ayoko namang magmukhang outcast ng tuluyan kaya't hinubad ko na ang aviator glasses na suot ko.Bukod sa nasa loob na ako ng classroom, makulimlim din at kapag sinuot ko pa yun magmumukha ako'ng tanga lalo, tanga na nga tas magmumukha pa ako'ng tanga ayoko naman ubusin lahat ng katangahan na ino-offer ng mundong ito. 

 "Okay ka na?" Cassidy ask, itinusok ko ang straw ng yogurt drink bago ako nagkibit balikat at sumipsip doon "Ewan ko" I answered. 

 Nakangiwing napakamot sya sa kanyang ulo bago isinubo ang isang piraso ng strawberry na sinawsaw nya sa chocolatebdip. "May ganoon ba? Yung hindi mo alam kung okay ka lang o hindi?" pang-uusisa nya, mag-iisang buwan na pero hindi ako nagkwento ng matino sakanya tungkol sa kung gaano kasakit ang nararamdaman ko maging kay Beau, there's this time na iiyak ako sakanila pero iiyak lang ako at hindi magsasalita.

 I'd like to keep all this pain to myself hanggang sa mapagod ako kaya alam ko'ng nang-uusisa sya at nagbabakasakaki na ba baka this time magkwento na ako sakanya

 "I guess meron, ganoon ang nararamdaman ko" I whisper at muling sumipsip sa yogurt drink ko. I heard her sighed violently na para ba'ng pikon at trigger na sya 

 "Can't you just move on? Nagpapakatanga ka para sa isang taong hindi ka na babalikan, look at yourself you are such a mess para ka'ng biglang namatay ng nawala si Lincoln!" medyo malakas ang pagkakasabi nya nun kaya napatingin ang ibang estudyante sa gawi namin.

 Mahina ko'ng itinulak palayo sa akin ang maliit na box ng yogurt drink bago tumayo "Can't you be a lil more considerate here? Oo alam ko'ng iniwan nya ako you don't have to verbalize it in my face kasi pagmulat pa lang ng mata ko sa umaga yun agad ang una ko'ng naiisip na iniwan ako ni Lincoln, yan ba ang gusto mo'ng marinig? na halos mawalan ako ng amor na mabuhay ng nawala sya kasi masyado ako'ng dumepende sakanya. Look this pain, this agony is mine so you don't have the right to tell me on how should I deal with them, kasi nawala si Lincoln sakin ng biglaan at wala sya halos iniwan na bakas but my pain, this is my only proof na totoo sya na minsan sa buhay ko may dumating nga'ng Lincoln" I harshly wipe my tears away as I storm out of the cafeteria, may mga estudyante ako'ng nababangga habang papalabas hanggang sa sila na lang din ang kusang umiwas I found myself at one of the school's old building, shouting and crying at the same time

 "Lincoln Draco Searre Miss na miss na kita ka! I hate you! I really really hate you" I shout at the top of my lungs, napaupo ako sa isang lumang armchair na itinambak doon at patuloy na umiyak until a pair of hand offers me a handkerchief, nag-angat ako ng tingin only to saw Professor Seigford, our sorcery teacher "S-salamat" halos pabulong na sambit ko, he give me his warm smile pero hindi ko magawang ngumiti pabalik sakanya 

"Ano po 'ng ginagawa nyo dito?" I politely ask ."Bago ka pa dumating nandito na ako at nagkacast ng mga bagong spell" bahagya nya pa'ng ipinakita sa akin ang kanyang wand at muling ngumiti "You are just too drowned on your pain to notice my presence" 

 "S-sorry Prof" nahihiyang sambit ko, he shook his head "You shouldn't be sorry alam ko ang pakiramdam na maiwan ng biglaan ang lamunin ng mga kung ano-anong ideya sa ating utak ang maisip kung masaya ba sila kung nasaan man sila habang tayo'y miserable I know too well how awful that feeling is" bakas na bakas ang matinding kalungkutan sa mata nya habang sinasabi ang mga katagang yun "Hija, hindi lang naman ikaw ang unang taong nagmahal at naiwan marami tayo" he blurted, " matapos ako'ng iwan ng babaeng minahal ko I spend rest of my life trying to perfect this spell. 

 My brow arched out of curiosity, "Ano'ng spell" I asked "A spell that can make us forget them, isang spell na kayang burahin ang naging alaala natin kasama ang taong nang-iwan satin" I chuckle, "Seryoso prof? Kung totoo yan willing ako'ng itry maybe it's the best option ang mawala na lang ang mga alaala namin para mawala na din ang sakit" muli ako'ng sumeryos he wave his hand. 

 "This spell isn't the best way Hermione, dahil hindi mo naman talaga sya makakalimutan this spell will only trick your mind, ikukulong ka lang nito na sa ideyang hindi ka na nasasaktan kahit na dapat ay nasasaktan ka pa, with this spell you will only find an escape to your pain but you can never surpass them with this" ilang minuto ako'ng natahimik, 

I sighed "Gagawin ko pa rin" puno ng determinasyon na saad ko, I saw him wave his wand at napapikit na lang ako habang inaalala ang mga masasayang araw namin ni Lincoln a smile find its way to my  lips, muli ako'ng nagmulat ng maramdaman na parang wala namang nangyayari. Prof Seigford was staring at me with a contented smile on his face. 

 "Hindi ka handang kalimutan ang lalaking yun Hermione, remember how happy you are a while ago while remembering those memories he gave to you, baka pagsisihan mo kapag inalis mo sya sa alaala mo, learn how to forget those vain memories but keep within your heart the happy one kasi yan lang ang meron ka sa pagkawala nila sayo at ang kalimutan ang mga bagay na yun mula sa kanila parang iniwan mo na rin sila.