Wicked Beast

Chapter 6

Hermione's Pov

"Kamusta ang school nyo?" agad ako'ng ginapangan ng kaba dahil sa naging tanong ng Alpha. "Fine, boring pa rin ang social studies as usual" Ciáran blurted, nag-angat ako ng tingin at sunod na tinitigan ni Beau si Claishi "Okay lang din, I wanna try cheer leading din pala Alpha, baka sumali ako sa audition"

Muling nanahimik ang paligid, pasimple kaming nagtitigan ni Cindryx kung sino ba dapat sa aming dalawa ang magreport sa Alpha.

"Kuya" sabay kaming nag-angat ng tingin ni Beau "a-ano kasi ayoko na sa tutor ko masyado sya'ng masungit ang hihirap pa ng mga tinuturo nya" maktol nya habang nakanguso at pinaglalaruan ang kwintas na suot nya.

Beau sighed, "Cindryx nagrereport sakin ang tutor mo at tama lang ang tinuturo nya may konting advance lesson but then hindi yun ganoon kahirap" he utter and turn to look at me, sa pagtingin nya pa lang alam ko na alam nya ng hindi ako pumasok sa school ng dalawang araw.

"Hermione ang sabi ng court lady na nagsisilbi sayo dalawang araw ka'ng hindi pumasok masama pa rin ba ang pakiramdam mo" I met his gaze and fake a smile as I took a sip on my orange juice. "O-okay na ako Alpha, papasok na ako bukas" tumango sya habang nagpatuloy na ako sa pagkain, being the observant that he is siguro by now napapansin nya ng may kakaiba sa kinakilos ko.

I mean for almost a year I've become this jolly, full of energy girl then all of a sudden nanamlay na ako na parang ewan.

"Excuse me" hindi ko pa man nauubos ang pagkain ay nagpaalam na ako, ganito ata talaga kapag broken hearted ka parang nawawalan ka ng gana sa lahat ng bagay.

Imbes na sa sariling kwarto dumiretso ay natagpuan ko ang sarili ko'ng nakatayo sa tapat ng music room, nagdadalawang isip man pumasok pa rin ako dun at unti-unting lumapit sa grand piano.

Marahan ko pa'ng hinaplos ang keyboard nun, bago naupo at nagsimulang tumugtog sa saliw ng mabagal at malungkot na musika.

I'd like to say we gave it a tryI like to blame it all on life

Maybe we just weren't right But that's a lie, that's a lie

I shut my eyes close as I sang, indulging the pain that I have been feeling for I am no masochist pero parang gusto ko'ng namnamin yung sakit.

Mas pinili ko'ng magpakalunod sa sakit kesa ang tanggapin na wala na sya at baka hindi nya na ako balikan.I wonder yung mga taong nang-iwan sumagi din kaya sa isip nila kung kamusta na tayo, naisip kaya nila kung ano'ng magiging epekto ng ginawa nila? Nasasaktan din kaya sila kahit na sila ang nang-iwan?

A tear find its way of escape as I continue singing this sad song, song that describes my current emotion.

And we can deny it as much as we want.

But in time our feelings will show

Cause sooner or later We'll wonder why we gave up

The truth is everyone knows Almost, almost is never enough

So close to being in love

If I would have known that you wanted me

The way I wanted you

Then maybe we wouldn't be two worlds apart

But right here in each others arms

And we almost, we almost knew what love was

But almost is never enough.

My voice cracked as I finally broke into tears, ang sakit na bago ko pa tuluyang mahawakan si Lincoln nawala na agad sya sakin.

Rinig na rinig ko sa apat ng sulok ng music room ang sarili ko'ng pag-iyak. "Hermione" mabilis ko'ng pinunasan ang mga luha na pumatak sa aking pisnge bago hinarap si Beau

I was expecting for his question but he end up hugging me as if he knew na yun lang ang kailangan ko sa mga panahon na yun. Para ba'ng naintindihan nya ang sakit na nararamdaman ko kahit na hindi ako nagsabi ng kahit na ano sakanya.

He let me cry my agony in his arms, while hugging me tightly, ipinapaparamdam nya na kahit naiwan ako ng taong nangakong hindi ako iiwan, hindi pa rin ako nag-iisa kasi nandyan pa rin sila.

Gusto ko'ng mapagod sa kakaiyak, gusto ko'ng pagsisihan na nagkamabutihan kami ni Lincoln dahil alam ko sa sarili ko na masaya ako sa mga panahon na kasama ko sya, at kahit papaano trinitreasure ko ang mga alaala namin ng magkasama.

Ayokong maging impokrita at isipin na isang masamang bagay ang mahalin ang lalaking yun, maybe he has his reason as to per why he did left me, at hihintayin ko ang explaination nya hanggat kaya ko,

It's just that I didn't expect those smiles and happiness he gave to me has an equivalent of pain in the end, surely love is a game and a kind of risk-taking game, isang larong walang assurance.

"Sorry" sambit ko kay Kuya habang pinupunasan ang luha ko, he look at me with so much sadness in his eyes. "Care to tell me why the hell you are crying like that...as if you've got left behind" seryoso nya'ng tanong habang pinipindot ang isang hindi pamilyar na piyesa sa piano.

"Naranasan mo na ba'ng magmahal ng taong alam mo'ng para sayo na dapat? Taong nagsabing hindi ka iiwan at lagi lang sya'ng nandyan tapos biglang mawawala?" his brow arched, medyo naweweirduhan man sya sa mga tanong ko pero alam ko na may ideya na sya kung bakit ako nagkakaganto.

Alpha your lil sis got her heartbroken and she don't think she can mend it.

"Nain-love ka" it wasn't a question but a statement from him, marahan ako'ng tumango at pilit na pinipigilan ang sarili ko na umiyak ulit, nakakahiya kasi pakiramdam ko kotang-kota na ako pakiramdam ko din karma ko ang heartbreak na'to sa pagsuway sa rule nya'ng bawal muna magboyfriend.

He sighed, itinigil nya ang paglalaro sa piano and with a serious face he utter "You are too young for a heartbreak" bigong sambit nya

Mapakla ako'ng napatawa, yun ba ang dahilan kaya ayaw nya na mainlove kami kasi masyado pa kaming bata para magmahal? at masaktan."Kaya ba pinagbawalan mo kaming magmahal? kasi masyado pa kaming bata" I asked, umiling sya

"I remember forbidding you and your sisters from dating and having a boyfriend at a young age, pero hindi ko kayo pinagbawalan na magmahal, alam ko kasi na we can't restrain ourselves from loving someone sinubukan ko'ng pagbawalan kayo na makipagdate kasi pakiramdam ko hindi nyo kaya ang kapalit ng saya kapag nagmahal ka, you know pain and love para silang kambal lagi silang magkasama kung handa ka ng magmahal kailangan handa ka na rin masaktan, hindi ka pa totoong nagmahal kung hindi ka pa nasaktan"

Hindi ko alam kung saan nakukuha ni kuya ang mga sinasabi nya but it actually made senses.

Sa lahat ng sinabi ng Alpha isa ang pinaka tumatak sakin, "Lahat ng tao may kanya-kanyang way para makalimot at maka move-on and if your way of moving on is crying over and over again the so be it, iiyak mo ang lahat ng sakit na nararamdaman mo hanggang sa mapagod ka pero isa lang ang kailangan mo'ng tandaan na kahit gaano ka nasaktan hindi pwedeng maiwan ka na lang sa lugar kung saan ka nya iniwan, you have to moved on"

Kahit na alam ko'ng makakabuti para sakin lahat ng sinabi nya I can't see to it na sundin ang mga yun.

Like he said may kanya-kanya tayong way ng pagmomove on malaya ako'ng gawin lahat ng pwede ko'ng gawin at mas gusto ko na manatili na lang muna sa lugar kung saan ako iniwan ni Lincoln, hanggat kayo hihintayin ko na bumalik sya.

Sa gabing yun, kinuha ko ang cellphone hindi para subukan sya'ng tawagan o itext muli kindi ang magbackread sa mga naging conversation namin, kung paano nya ako pinasaya ng mga araw na okay pa kam mga araw na puro saya lang walang sakit, walang lungkot

If only I knew that night was the last time I'll see him I should have stare into his face up to my heart content, kung alam ko lang na yun na ang huli edi sana sinulit ko na. I get too lost in his presence masyado ako'ng nasanay na nandyan lang kaya ngayon hindi na wala na sya hindi ko na alam kung paano pa magsisimula